تکدی گری در قانون ایران جرم است

با وجود این ، بر تعداد متکدیان در خیابان‌ها افزوده شده که این امر سبب زشت شدن سیمای شهر شده است.متکدیان که برای کسب درآمد بیشتر از ترفندهای خاصی بهره می‌گیرند، با گرفتن بچه‌های کوچک در آغوش، مظلوم‌نمایی یا بیمار جلوه دادن خود، به طرق گوناگون سعی در جلب ترحم بیشتر از سوی رهگذران دارند.

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از قانون، این افراد روزانه درآمدی معادل 20 تا 70 هزار تومان یا بیشتر دارند که حاصل آن در هر ماه، حتی بیش از درآمد برخی از افراد شاغل را رقم می‌زند. تکدی‌گری به عنوان آسیب اجتماعی در برخی از موارد خود، زمینه ارتکاب جرایم دیگر را نیز فراهم می‌آورد. حال این سوال مطرح است که با توجه به مشکلات و تبعات تکدی‌گری در جامعه، قوانین در این زمینه چگونه است؟در این راستا باید گفت مواد 712 و 713 قانون مجازات اسلامی موضوع تکدی‌گری را جرم شمرده و مجازات‌هایی را برای افرادی که به آن اقدام می‌کنند، پیش بینی کرده است.

قانونگذار در ماده 712 قانون مجازات اسلامى درباره تکدی‌گری به وضوح اعلام می‌کند: « هر شخصى که تکدی یا کلاشی را پیشه خود قرار داده باشد و از این راه امرار معاش کند، به حبس از یک تا سه ماه محکوم خواهد شد و چنانچه با وجود توان مالى مرتکب عمل فوق شود، علاوه بر مجازات مذکور همه اموالى که از طریق تکدی‌گری به دست آورده است، مصادره خواهد شد». هرچند که به نظر می‌رسد با وجود در نظر گرفتن مجازات برای جرم تکدی‌گری، این مجازات‌ها بازدارندگی لازم را ندارند و کاهش این جرم را به دنبال نداشته‌اند.اما این سوال مطرح است که برای کاهش این معضل اجتماعی، چه اقداماتی باید انجام شود؟

افزایش تکدی‌گری در سطح شهرها

در این زمینه عباس پوریانی، رییس کل محاکم استان تهران، با بیان اینکه در سال‌های اخیر شاهد افزایش تکدی‌گری در سطح شهرها هستیم، می‌گوید: همه مردم شاهد تکدی‌گری در سطح شهر هستند. از یک سو شاهد این هستیم که تکدی‌گری در سطح شهر روز به روز افزایش پیدا می‌کند و از سوی دیگر واقعیت این است که این افراد نیازمند و مستمند واقعی نیستند، بلکه افراد بی نیازی ‌اند که به تکدی‌گری عادت کرده‌اند و درآمدهای خوبی از این راه کسب می‌کنند و مردم هم از سر دلسوزی فکر می‌کنند که این‌ افراد نیازمندند و با این تصور به آن‌ها کمک می‌کنند.وی از مردم خواست که به درخواست‌های این افراد توجه نکنند و افزود: اگر این افراد متکدی به این باور برسند که اگر دست دراز کنند، مردم به آن‌ها کمک نمی‌کنند، به مرور فعالیت و حضور این افراد در سطح شهر کم خواهد شد.

پرونده متکدیان، به طور مستقیم در دادگاه مطرح می‌شود

رییس کل دادگاه‌های عمومی و انقلاب تهران در ادامه اظهار کرد: پرونده‌های افراد متکدی به لحاظ اینکه جزو مجازات‌های درجه هشت محسوب می‌شود، به‌طورمستقیم در دادگاه مطرح می‌شود.وی گفت: به استناد ماده 712 قانون مجازات اسلامی کسانی که تکدی‌گری می‌کنند علاوه بر حبس از یک تا سه ماه، تمامی اموالی که از این طریق به‌دست آورده‌اند نیز به نفع دولت مصادره می‌شود و با توجه به اینکه قاضی رسیدگی به این پرونده‌ها طبق قانون مکلف است در چنین مواردی از مجازات‌های جایگزین حبس استفاده کند، این افراد محکوم به پرداخت جزای نقدی می‌شوند و این مجازات متاسفانه آثار بازدارندگی نمی‌تواند داشته باشد و با توجه به شرایط جامعه، قانونگذار باید مجازات این افراد را افزایش دهد.پوریانی یادآور شد: از آنجا که این جرم از جرایم مشهود محسوب می‌شود، نیروی انتظامی مکلف است ضمن برخورد انتظامی برای جمع‌آوری این افراد، نسبت به اعلام جرم به مقامات قضایی اقدام کند.

مجازات استفاده از کودکان در تکدی‌گری

رییس کل دادگاه‌های عمومی و انقلاب تهران با اشاره به استفاده از کودکان در امر تکدی‌گری اظهار کرد: ماده 713 قانون مجازات اسلامی تصریح کرده است کسانی که از اطفال و افراد غیررشید به عنوان ابزار و وسیله برای رسیدن به مقاصد شخصی خود استفاده می‌کنند، به مجازات حبس سه ماه تا دو سال و استرداد و مصادره اموالی که از این طریق کسب کرده‌اند به نفع دولت، محکوم می‌شوند.

وی گفت: استفاده از کودکان در تکدی‌گری به‌طور‌ غیرمستقیم کودک آزاری محسوب می شود. رییس کل دادگاه‌های عمومی و انقلاب تهران با اشاره به وظیفه دستگاه‌های متولی رسیدگی به امر تکدی‌گری اظهار کرد: دستگاه‌های متولی باید به وظیفه خود به‌خوبی عمل کنند؛ از جمله نیروی انتظامی و شهرداری که نباید به این افراد اجازه دهند که در سطح شهر تکدی‌گری کنند. این مراجع باید به وظایف و تکالیف قانونی خود عمل کنند تا شاهد حضور کمتر این افراد در سطح شهر باشیم.شایان ذکر است برطرف کردن این معضل اجتماعی نیازمند تعامل دستگاه‌های مختلف و همچنین ارائه راهکارهای مناسب از سوی کارشناسان است. افزایش شمار متکدیانی که بدون نیاز مالی اقدام به تکدی‌گری می‌کنند، نیازمند شناسایی این افراد و تمایز با افرادی است که به دلیل فقر دست به این کار می‌زنند.