استفاده از سیاه چاله ها برای سفرهای بین ستاره ای ممکن است

قبل از اینکه هر نوع راکت و یا موشکی از سوی انسان به فضا پرتاب شود، انسان به سفرهای بین ستاره ای می اندیشید. آیا سیاه چاله ها می توانند گزینه ای مناسب برای نیروی رانشی در سفرهای بین ستاره ای باشند؟

علیرغم پیشرفت های شگفت انگیز بشر در حوزه فناوری های هوا فضا، انسان هنوز سفرهای بین ستاره ای را یک رویا می داند. در کنار هزینه های بالا و زمانبر بودن سفرهای بین ستاره ای، چالش دیگری تحت عنوان سوخت و یا نیروی پیشبرنده وجود دارد که به نظر می رسد این چالش را می توان با استفاده از انرژی سیاه چاله ها برطرف کرد.

دانشمندان اخیرا در این اندیشه اند که با استفاده از انرژی گرانشی سیاه چاله ها بتوانند سفرهای بین ستاره ای را ممکن سازند. اما این فرایند چگونه ممکن است؟ بنظر می رسد فضا پیماهای بزرگ در آینده بتوانند با استفاده از نیروی گرانشی عظیم سیاه چاله ها خود را به سرعت ها بالا برسانند.

سفرهای بین ستاره ای با گرانش سیاه چاله ها

برای سفرهای بین ستاره ای، انرژی بسیاری زیادی لازم است. در واقع سفر بین ستاره ای نیازمند سوخت نسبتی برای رسیدن به سرعت نسبتی یعنی سرعتی نزدیک به سرعت نور است. برای رسیدن به این سرعت، انسان هنوز موفق نشده راهی پیدا کند.

فضاپیما های حال حاضر فاقد ظرفیت و چنین انرژی هستند، بر همین اساس و به منظور رسیدن به این هدف، پیشنهاد دیگری مطرح شده که به پرتاب دایسونی معروف است و نظریه ای متعلق به فیزیکدان معروف فریمن دایسون می باشد.

در این نظریه، فضاپیماها می توانند خود را در شرایط پرتابی قرار دهند و این شرایط را سیاه چاله ها ی دو گانه ایجاد می کنند.

شاید زمانی برسد که به خاطر ازدیاد جمعیت مجبور به سفرهای بین ستاره ای شویم. بر این اساس شاید زمان آن رسیده که باید در اندیشه ساخت ماشین های گرانشی باشیم، ماشین هایی که با استفاده از نیروی گرانش به سفر بین ستاره ای می پردازند.

بر اساس تئوری مطرح شده، سیاه چاله ها ی دوگانه می توانند قدرت پرتابی گرانشی مورد نیاز برای سفر بین ستاره ای را فراهم کنند. 100 میلیون سیاه چاله در کهکشان راه شیری وجود دارد. تعداد زیادی از آنها را سیاه چاله های دو گانه تشکیل می دهند که بر مدار یکدیگر می چرخند.

همچنین سیاه چاله ها ی دوگانه به شکل آیینه یکدیگر عمل می کنند، زیرا فوتون های ساطع شده از یک سیاه چاله که به افق رویداد سیاه چاله همسایه می رسد دچار خمیدگی شده و به منبع اصلی باز می گرد، لذا سیاه چاله های دوگانه می توانند منبع عظیمی از انرژی برای سفرهای بین ستاره ای باشند.

آنها فضاپیماها را قادر می سازند تا بدون استفاده از سوخت به سرعت ها نسبیتی نزدیک شوند. از سوی دیگر وجود سیاه چاله های متعدد در کهکشان راه شیری می تواند به شکل یک شبکه عمل کرده و انرژی لازم همواره فراهم باشد.

البته این فرایند حتی در سطح تئوریک هم با چالش هایی همراه است که باید در نظریات بعدی به آن چالش ها پرداخته شود زیرا کوچکترین اشتباهی در این حوزه می تواند فضا پیما و کل سر نشینان آن را به قعر حفره سیاه چاله فرو ببرد و آنها را در یک آن متلاشی کند.

شاید همه موارد مطرح شده برای برخی تنها نظریاتی خنده دار و بدور از واقعیت باشد. اما اگر انسان بخواهد در آینده سفر بین ستاره ای داشته باشد باید تمامی گزینه ها را دست کم در سطح تئوریک مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد و در این بین استفاده از گرانش سیاه چاله ها را باید یک انتخاب مهم تصور کرد.