خودزنی در نوجوانان و راهکارهایی برای اصلاح این رفتار

خودزنی ممکن است در میان نوجوانان نسبتاً رایج باشد. بر اساس برآوردهای تحقیقات علمی، 15 تا 20 درصد نوجوانان حداقل در یک دوره زمانی به خود آسیب رسانده‌اند. خوشبختانه با حمایت اطرافیان، اکثر نوجوانان قادر خواهند بود که مهارت‌های مقابله‌ای سالم را یاد بگیرند و آن‌ها را جایگزین خودزنی کنند.

خودزنی به هر گونه اقدام عمدی به منظور ایجاد درد فیزیکی اطلاق می‌شود. این رفتار از مردان نیز سر می‌زند، اما اغلب این زنان هستند که در تلاش برای مقابله با احساسات و موقعیت‌های دشوار به بدن خود آسیب می‌رسانند. بریدن یا خراش دادن پوست با تیغ یا سایر اشیاء تیز، شایع‌ترین نوع خودزنی است. علاوه بر این روش، راه‌های دیگری نیز برای خودزنی وجود دارند که عبارتند از:

سوزاندن پوست با سیگار، کبریت یا فندک

کتک زدن

کوبیدن سر به دیوار

کشیدن مو

باز کردن یا ور رفتن با زخم‌ها

گاز گرفتن یا نیشگون گرفتن

نوجوانانی که به بدن خود صدمه می‌زنند، دیوانه نیستند و خودزنی آن‌ها به این معنی نیست که قصد خودکشی دارند؛ بلکه این فقط بدان معنی است که آن‌ها در روبه‌رو شدن با درد خود، دچار مشکل هستند.

عمل فیزیکی آسیب رساندن به بدن، احساس تسکین هیجانی و عاطفی موقتی را به وجود می‌آورد. یک نوجوان که به بدن خودش آسیب می‌زند، روی همان آسیب به عنوان دلیل و منشاء درد خود تمرکز می‌کند.

این کار همچنین به فرد حس کنترل القا می‌کند. نوجوانی که خودزنی می‌کند، ممکن است احساس کند که می‌تواند درد خود را کنترل کند. علاوه بر این، آسیب فیزیکی موجب آزاد شدن اندورفین و انتقال آن به جریان خون می‌شود که به طور موقت باعث تقویت خلق می‌شود. بنابراین یک نوجوانِ دچار تنش، ممکن است برای مثال بازوی خود را زخمی کند تا احساس کند از استرس رهایی یافته است.

ممکن است به طور مکرر خراش‌ها یا زخم‌هایی روی بدن فرزند خود ببینید که مشکوک به خودزنی باشد. لازم است بدانید گاهی اوقات نوجوانان از مچ‌بندها یا پوشش‌های خاصی استفاده می‌کنند تا از دیده شدن زخم‌هایشان جلوگیری کنند.

اگر حدس می‌زنید که فرزند شما عمداً به بدنش صدمه می‌زند، باید مداخله کنید. راه‌هایی وجود دارند که می‌توانید با استفاده از آن‌ها، گفتگویی را با فرزند خود آغاز کنید تا به آن‌ها کمک کنید و یا در صورت نیاز به مشاوران یا متخصصان مراجعه نمایید.

اغلب رویکرد مستقیم، مؤثرترین رویکرد است. روشن سازید که هدف شما کمک کردن است، نه قضاوت یا تنبیه. از او بپرسید «از قصد به خودت صدمه زدی؟» یا «واقعاً به خودت آسیب می‌زنی؟».

نصیحت کردن یک نوجوان یا قضاوت کردن او اثربخشی قابل‌توجهی نخواهد داشت. سعی کنید احساسات او را تصدیق کنید و در مورد حس درد و آسیبی که دارد ابراز نگرانی و همدردی کنید.

تماس با یک دوست، ورزش کردن، پیاده‌روی و قدم زدن در اماکن مورد علاقه، فعالیت‌های هنری، برخی از فعالیت‌هایی هستند که می‌توانند به نوجوان شما کمک کند تا احساسات خود را به نحوی سالم‌تر و کنترل‌شده ابراز کنند.

با متخصصان و مشاوران صحبت کنید. یک متخصص بهداشت روان می‌تواند راه‌های سالمی برای تنظیم احساسات فرزندتان به شما آموزش دهد. در صورت صلاحدید مشاوران یا روانشناسان به یک روان‌درمانگر یا روانپزشک مراجعه کنید.

به فرزندتان کمک کنید تا لیستی از افراد معتمد خود تهیه کند. با داشتن این لیست او زمانی که با استرس زیاد یا احساسات پیچیده خود دست و پنجه نرم می‌کند، می‌تواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند و با آن‌ها صحبت کند. صحبت کردن بخشی از بار منفی احساسی او را تخلیه می‌کند.

تغییر و اصلاح رفتارهای آسیب‌زا، زمان‌بر است. لازم است بدانید در نهایت فرزندتان، باید خود تصمیم بگیرد که کمک بگیرد. با شناسایی زود هنگام، حمایت صبورانه و کافی و دریافت کمک‌های حرفه‌ای، خواهید توانست به نوجوان خود کمک کنید تا این رفتار خطرناک را تغییر دهد.

مترجم: فرید ناهید