نمی‌خواستم کتابم را غیرقانونی چاپ کنم

جایزه ادبی «واو» از سال ۱۳۸۲ توسط عده ای از منتقدان ادبی مستقل برگزار و به متفاوت‌ترین آثار ادبیات فارسی در فرم ساختاری، روایت و قصه‌پردازی منتشر شده در سال گذشته اهدا می شود. پانزدهمین دوره این جایزه که برگزیده خود را هفته گذشته (۶ مرداد) شناخت به رمان در عمق یک و نیم متری نوشته هانیه سلطان‌پور برای چیدمان روایی متفاوت، زبانی شاخص و فریبنده و نثری قابل تامل و در خور توجه، به عنوان بهترین رمان متفاوت در سال ١٣٩٦ رسید. البته به گفته فائزه شاکری دبیر این جایزه به دلیل شرایط خاص اقتصادی و تاکید بر اهدای هدیه نقدی به برگزیدگان و با توجه به تلاش جایزه برای یافتن حامی مالی و موفق نشدن در این حوزه، مراسم اهدای جایزه به تاخیر افتاده و امیدوار است برای دوره پیش رو محقق شود. احمد درخشان، بهرنگ بقایی، اکبر روزبهانی، سوسن عابدین و فائزه سیدشاکری داوران نهایی این جایزه بوده اند.

رمان در عمق یک و نیم متری اواخر سال ۹۶ منتشر شده و اولین اثر سلطانپور، نویسنده و خبرنگار متولد سال ۱۳۶۴ است.

سلطانپور در مورد آغاز داستان نویسی اش به خبرنگار فرهنگی ایرنا گفت: من از نوجوانی داستان می نوشتم و حتی اول راهنمایی که بودم در منطقه ۱۴ تهران در مسابقات داستان نویسی رتبه اول را کسب کردم؛ بعدها نوشتن را با وبلاگ‌نویسی ادامه دادم. اولین داستان من یک رمان طولانی است که بیش از ۱۰ سال قبل نوشته بودم و برای چند ناشر بردم که قبول نکردند. چون از من می پرسیدند نوشتن را کجا یاد گرفتی یا استادت چه کسی بوده است.

رمان در عمق یک و نیم متری دومین کارم بود که همزمان با آن در کلاس داستان نویسی یک فرهنگسرا شرکت می کردم، کار که تمام شد اول آن را برای انتشارات ققنوس بردم که گفتند کار جدید چاپ نمی کنیم اما نشر افراز کتاب نویسنده های جدید را می خواند و اگر خوب باشد چاپ می کنند. برای این ناشر بردم و بعد از اینکه خواندند توافق کردیم؛ حوالی سال ۹۰ بود. اما بعد روند صدور مجوز در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی طول کشید و در نهایت مهر ۹۶ صادر شد. در مدتی که منتظر مجوز کتاب بودیم بعضی ها می گفتند می توانی کتاب را در کشورهای همسایه بدون مجوز یا حتی در ایران به صورت زیرزمینی چاپ کنی ولی من این کار را نکردم.

نمی خواستم مسیر دیگری غیر از چاپ قانونی کتاب را بروم

سلطانپور در مورد اینکه چرا راضی به نشر کتاب به صورت زیرزمینی یا در سایت ها نمی شود، توضیح داد: نمی خواستم مسیر دیگری را جایگزین مسیر اصلی چاپ کتاب کنم، می خواستم فقط از راه قانونی و توسط همین ناشر کتاب چاپ شود. می خواستم کتابم در کشور خودم چاپ شود، به نظر من باید در برابر بعضی سیاست های سلیقه ای مقاومت کنیم شاید حتی روند اجرای قانون درست شد. ضمنا برای من که تازه کار هستم ترجیح می دهم کتابم اول به صورت سنتی و چاپی به بازار بیاید و بعد در قالب هایی مانند صوتی و آنلاین.

وی در مورد اینکه آیا کتاب دیگری هم در حال نشر دارد، گفت: کتاب دوم در دست انتشارات چشمه است، این کتاب هم یک بار غیرمجاز اعلام شد و بعد از نامه نگاری گفتند بخش هایی را باید حذف کنید که اگر این کار را بکنیم کل مسیر داستان تغییر می کند. یک کتاب دیگر هم داشتم که بعد از در عمیق یک و نیم متری برای ناشرهای مختلف بردم و قبول نکردند ولی نشر افراز اخیرا گفت که چاپ می کند.

جوایز ادبی هم نویسنده و هم خواننده را سر ذوق می آورد

نویسنده کتاب در عمق یک و نیم متری در مورد اهمیت دریافت جوایز ادبی و گرفتن جایزه واو برای نویسنده ها گفت: دریافت این جوایز از جهات مختلفی خوب است، ضمن اینکه همین چند روزه افراد مختلفی از من پرسیدند کتاب در چه موردی است و می خواهند آن را بخرند. جایزه ها یا جشنواره های ادبی موجب اشتیاق در مخاطب می شود که همین اشتیاق به نویسنده نیز سرایت می کند؛ به ویژه که رسانه های دیداری و شنیداری به شکل خاص به اخبار کتاب توجه نمی کنند و اخبار جوایز ادبی با استقبال بیشتری روبرو می شود.

سلطانپور در مورد اثر دوستی و ارتباط با نویسنده های مطرح و حضور در کلاس های داستان نویسی در پذیرش اثر توسط ناشران گفت: تا حدی موثر است و می توان گفت کار فرهنگی مقداری رابطه ای شده است. البته شاید یک فرد کلاس داستان نویسی برود و با داشتن آشنایی کتابش چاپ شود ولی حتما نویسنده بااستعدادی نخواهد بود، کسی که می خواهد نویسندگی را شروع کند باید کتاب های ایرانی و خارجی را بخواند و برای هدایت استعداد و نظم دادن به ذهن و کارش می تواند کلاس هم برود و از مسیر کارگاه ها و کلاس های داستان نویسی وارد شود.

البته افرادی را در کلاس های داستان نویسی دیده ام که داستان های خیلی خوبی هم نمی نوشتند ولی با آشنایی با نویسنده های مشهور کارهای شان چاپ شد. خیلی از کتاب های موجود در بازار از مسیر همین کارگاه های داستان نویسی متولد شده اند.

شرکت در کلاس ها یا کارگاه های داستان نویسی به یک ضرورت تبدیل شده است زیرا در ایران جایی نداریم که داستان نویسی را به شکل دانشگاهی یاد دهند.

سلطانپور در مورد اثر دیگر خود که برای نشر به انتشارات چشمه سپرده گفت: کار دوم هم کمی متفاوت است؛ در آن هم از تجربه قبلی و هم از تجربه شرکت در کارگاه های داستان نویسی محمدحسین شهسواری استفاده کردم. به نظرم نثر پخته تر و نگارش منظم تری دارد.