خط قرمز در مورد احساس شاعرانه معنی ندارد/ شاعر دینی صدق احساسی داشته باشد

به گزارش ایکنا از زنجان، قربان ولیئی در جشنواره ملی شعر دانشجویی و نشست آسیب‌شناسی شعر آیینی و خط قرمزهای آن اظهار کرد: ابتدا باید بدانیم تعریف ما از شعر تعیین‌کننده این موضوع است که شعر را چه بدانیم؛ شعر سازماندهی زبان برای القا یا انتقال احساس است که خواننده یا شنونده را متاثر می‌کند.

وی با اشاره به اینکه ۱۰۰ نوع احساس داریم که عاطفه از یکی از انواع آن است، ابراز کرد: اگر بنیاد شعر را بر احساس قرار دهیم، هم منشا شعر قلیان احساس شاعر است و هم احساس مخاطب را بر می‌انگیزد.

عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان ادامه داد: در تعبیری شعر را ظرف محتوا می‌دانند، در این حالت خط قرمز وقتی مطرح می‌شود که بخواهیم بدانیم چه محتوایی را می‌خواهیم در ظرف بریزیم، هرچه سروده‌ای از احساس فاصله بگیرد نهایت به ادبیات تعلیمی می‌رسد.

وی با بیان اینکه یکی دیگر از این ۱۰۰ نوع حس، حس دینی است، تصریح کرد: بهتر است به جای شعر آیینی بگوییم شعر معنوی یا شعر دینی؛ چراکه آیین تعریف دیگری دارد و وقتی لفظ آیینی به آن می‌دهیم حالت انتظامی پیدا می‌کند و آن را تنزل می‌دهد. در برخی عرصه‌ها نوآوری در شعر دشوار است.

ولیئی ابراز کرد: شاعران ما بیشتر روی زبان می‌چرخند. عنصر بنیادی شعر حافظ شیفتگی و عنصر بنیادی در شعر مولوی عرفانی است.

وی یادآور شد: خط قرمز در مورد احساس چندان معنی‌دار نیست، شاعر در شعر دینی باید صدق احساسی داشته و شعر احساس انگیز باشد. دروغ احساسی و عاطفی شعر را فرود می‌آورد و شاعر به خودش دروغ نگوید خط قرمز را رعایت کرده است.

عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان افزود: وقتی عاطفه صفر شود، حالت رسانه‌ای زبان صفر و مثل یک دفتر بی‌معنی می‌شود. شعر عرفانی نوع خاص‌تر شعر دینی است و شعر دینی منبعث از تجربه دینی و شعر عرفانی منبعث از تجربه عرفانی است.

وی با اشاره به اینکه هم محتوا و هم احساس شعر مولوی عرفانی است، بیان کرد: مثنوی مولوی به لحاظ محتوایی عرفانی بوده و عرفان بینش واقعیت وحدانی است یا به تعبیر دیگر شعر عرفانی یعنی شعری که روایتگر لحظه‌های عارف از تجربه‌های آفاق و انفس است.

وی با طرح این پرسش که آیا دین و عرفان مجموعه‌ای از باورهاست یا مسئله دیگر ؟، یادآور شد:خداوند را نمی‌توان دریافت اما می‌توان یافت؛ هرچه کمال وجودی شاعر بیشتر باشد کمتر محمل انتقال باورها خواهد بود. منحنی شعر دینی و عرفانی را می‌توان از بدو تاریخ رسم کرد و در زمانی در باور خلاصه و در زمانی به موسیقی تبدیل می‌شود.