f:I[55593,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 10:I[22163,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 11:I[76678,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"Image"] 12:I[74085,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 13:T8e0,

به گزارش پایگاه خبری مدیکال اکسپرس، پس از حمله قلبی، ماهیچه قلب دچار آسیب شده و نوعی بافت ترمیم‌کننده زخم در محل آسیب، شکل می‌گیرد. این وضعیت کارآیی عملکرد قلب را تحت تاثیر قرار می‌دهد و موجب افزایش خطر ایست قلبی و مرگ ناگهانی می‌شود.
هدف روش‌های درمانی فعلی، بازگرداندن جریان خون به بافت قلب و تامین اکسیژن مورد نیاز آن در سریع‌ترین زمان ممکن است تا از حجم بافت ترمیم‌کننده کاسته شود. با وجود اینکه روش‌های مورد استفاده کنونی نتایج بالینی خوبی را داشته‌اند، حدود یک‌چهارم از افرادی که برای اولین بار دچار حمله قلبی می‌شوند، در طول دوره یک‌ساله دچار ایست قلبی می‌شوند.
اکنون محققان در این شیوه جدید با تزریق یکی از فاکتورهای رشد با ساختار پروتئینی موسوم به فاکتور رشد مشتق از پلاکت (rhPDGF) توانستند محل زخم را بهبود دهند و موجب رشد رگ‌های خونی جدید در قلب شوند. به گفته محققان، این رویکرد به طور کلی موجب تغییر فرایند تشکیل بافت ترمیم‌کننده می‌شود و احتمال ایست قلبی را تا حد قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد. در واقع این روش جدید حجم بافت ترمیم‌کننده را کاهش نمی‌دهد، بلکه موجب تشدید همسویی فیبرهای کلاژن در بافت ترمیم‌کننده و افزایش استقامت آن می‌شود. در نتیجه عملکرد قلب بعد از بروز حمله قلبی، بهبود می‌یابد.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Science Translational Medicine منتشر شده است.