بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش دوم)

اختصاصی طرفداری - از برزیل به عنوان مهد فوتبال جهان یاد می شود و این کشور آمریکای جنوبی را در همه جای این گیتی پهناور با فوتبالش به خاطر می ‌آورند. برزیل از سال 1923 به عضویت فیفا درآمده و از سال 1916 نیز عضوی از کونمبول (کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی) شناخته می ‌شود. سلسائو که برزیلی‌ ها را به این نام می ‌شناسند، با پنج قهرمانی در جام‌ های جهانی (1958، 1962، 1970، 1994 و 2002) پرافتخارترین تیم در این تورنمنت معتبر شناخته می ‌شود. برزیل همچنین موفق ترین تیم در جام کنفدراسیون ‌ها با چهار قهرمانی است. این تیم صاحب نامِ دنیای فوتبال، موفق به فتح نه جام کوپا آمریکا و یک قهرمانی در المپیک (2016) نیز شده است. برزیل تنها کشوری است که در تمامی جام‌ های جهانی بدون هیچ غیبتی حضور داشته ‌است.

به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در اولین گام به سراغ پرافتخارترین تیم فوتبال جهان، برزیل رفته‌ ایم.

30. تونینیو سرزو

آنتونینیو کارلوس سرزو ملقب به "تونینیو" یکی از مهم ‌ترین فوتبالیست ‌هایی است که در دهۀ هشتاد میلادی سابقۀ عضویت در باشگاه های ایتالیایی را داشته است. طرفداران قدیمی ‌تر آاس رم و سمپدوریا هنوز هم بازی های چشم‌ نواز این هافبک دفاعی ارزشمند را از یاد نبرده‌اند. سه سال حضور موفق در رم، باعث شد تا او در سال 2016 در بین بازیکنان ارزشمند تاریخ این باشگاه و در تالار مشاهیر جالوروسی قرار گیرد. تونینیو متولد 21 آوریل 1955 در بلو هوریزونتۀ کشور برزیل است. اولین تیم حرفه‌ای این بازیکن باشگاه اتلتیکو مینیرو بود که تونینیو در 17 سالگی قدم در آن گذاشت و به مدت یازده سال در آن‌جا مشغول بازی بود. پس از کسب هفت عنوان قهرمانی با اتلتیکو مینیرو، تونینیو برای ادامه فوتبالش راهی قارۀ سبز و کشور ایتالیا شد تا بازی در تیم سرشناس رم را تجربه نماید. رمی ‌ها با هافبک دفاعی برزیلی ‌شان دوران خوبی را تجربه کردند که از این بین می‌ توان به دو عنوان قهرمانی جالوروسی در رقابت ‌های کوپا ایتالیا و همچنین نایب قهرمانی این تیم در جام باشگاه های اروپا در سال 1984 اشاره کرد.

رم در آن سال با شکست در ضربات پنالتی برابر لیورپول دستش از این جام ارزشمند کوتاه ماند. سمپدوریا مقصد بعدی تونینیو بود که این فوتبالیست برزیلی در حالی که سی سالگی خود را پشت سر می‌گذاشت به آن ملحق شد. یک قهرمانی در سری آ و نایب قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در سال 1992 از دستاوردهای او در سمپدوریا بود. پس از شش سال بازی برای سمپدوریا، تونینیو به کشورش برزیل بازگشت تا بازی در سائو پائولو را تجربه نماید. این هافبک ارزشمند برزیلی در 42 سالگی و بازی در تیم اولش، اتلتیکو مینیرو به دوران بازیگری‌اش در مستطیل سبز خاتمه داد. در عرصۀ ملی هم جونینیو هشت سال (1977 تا 1985) سابقۀ پوشیدن پیراهن برزیل را در میادین مختلف برعهده داشت که از این بین او در 57 بازی موفق به ثمر رساندن 5 گل شد. تونینیو سرزو در مربیگری نیز دستی بر آتش داشته و از سوابق کاری او می ‌توان هدایت تیم هایی چون ویتوریا، کاشیما آنتلرز، اتلتیکو مینیرو، الهلال، الشباب و العین امارات را نام برد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی تونینیو سرزو

شش قهرمانی در سال های 1976، 1978، 1979، 1980، 1981، 1982 و 1983 به همراه تیم اتلتیکو مینیرو

دو قهرمانی در رقابت های کوپا ایتالیا در سال های 1984 و 1986 به همراه تیم آاس رم

نایب قهرمانی جام باشگاه های اروپا در سال 1984 به همراه تیم آاس رم

قهرمانی مسابقات سری آ در فصل 91-1990 به همراه تیم سمپدوریا

قهرمانی در مسابقات برندگان جام یوفا در سال 1990 به همراه تیم سمپدوریا

نایب قهرمانی در مسابقات جام در جام اروپا در سال 1989 به همراه تیم سمپدوریا

نایب قهرمانی جام باشگاه های اروپا در سال 1992 به همراه تیم سمپدوریا

دو قهرمانی در جام بین‌ قاره ‌ای در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو

دو قهرمانی در رقابت های لیبرتادورس در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو

حضور در جمع مشاهیر تاریخ باشگاه آاس رم در سال 2016

قهرمانی مسابقات جی لیگ در سال های 2000 و 2001 به عنوان سرمربی کاشیما آنتلرز

قهرمانی مسابقات باشگاهی امارات در سال 2008 به عنوان سرمربی تیم الشباب

29. واوا

دو دهه 50 و 60 میلادی را بسیاری نسل طلایی فوتبال برزیل برمی ‌شمارند. سال هایی درخشان که سلسائو دو قهرمانی جهان خود را در آن دوران بدست آورد و ستارگان پرشماری را نیز به دنیای فوتبال معرفی نمود. یکی از آن ستاره‌ها ادوالدو ایزیدیو نتو معروف به "واوا" بود. واوا نقشی کلیدی در قهرمانی برزیلی‌ ها در دو جام جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی داشت. او در سوئد 5 و در شیلی 4 گل برای برزیل به ثمر رساند تا سلسائو به ترتیب به اولین و دومین قهرمانی جهان خود در آن سال ها دست یابد. از واوا که در دوازدهم نوامبر 1934 در شهر رسیف به دنیا آمده است، به عنوان یکی از برترین مهاجمان تاریخ برزیل یاد می‌شود. او که در فوتبال کشورش به سینه فولادی معروف بود، کارش را به عنوان دروازه‌ بان در باشگاه اسپورت رسیف آغاز نمود، پس از انتقال به واسکو دوگاما، فلاویو کوستا سبک بازی وی را تغییر داد و وی را تبدیل به یک مهاجم بزرگ کرد. واوا سابقۀ حضور در باشگاه هایی چون اسپورت رسیف، واسکو دوگاما، اتلتیکو مادرید، پالمیراس، آمِریکا را داشته و در حالی که 35 سال داشت با پیراهن باشگاه پورتوگسا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. واوا با وجود اینکه عملکردی خیره‌کننده در کسب دو قهرمانی متوالی برزیلی‌ها در جام‌های جهانی داشت، اما در سوابق ملی او تنها 20 بازی ملی دیده می‌شود. این فوتبالیست شهیر برزیلی در 19 ژانویه سال 2002 به دلیل سکته قلبی درگذشت و در قبرستان "سان فرانسیسکو ده پائولا" ریو دو ژانیرو به خاک سپرده شد. پس از مرگ وی فرناندو هنریکه کاردوسو رییس جمهوری وقت برزیل گفت:

مرگ واوا شکاف عظیمی در فوتبال برزیل ایجاد نمود. وی گلزنی بی نظیر، الگویی در فوتبال و سرشار از عشق و شور و احساسات بود.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی واوا

سه قهرمانی در لیگ ایالتی ریودوژانیرو در سال های 1952، 1956 و 1958 به همراه تیم واسکو دوگاما

دو قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال های 1960 و 1961 به همراه تیم اتلتیکو مادرید

قهرمانی در لیگ ایالتی سائو پائولو در سال 1963 به همراه تیم پالمیراس

دو قهرمانی جام‌ های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

برندۀ کفش طلای جام جهانی 1962 شیلی

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1962 شیلی

حضور در تالار مشاهیر بزرگان فوتبال برزیل

28. دنی آلوز

دنیل آلوز دا سیلوا را بدون شک می‌توان یکی از بهترین بَک های تیم ملی برزیل و فوتبال جهان در طول دو دهۀ اخیر نامید. بازیکنی که آمار، به خوبی گواه از کار فوق ‌العاده‌اش در رده‌ های باشگاهی و ملی دارد. دنی آلوز که هم‌ اکنون و در 37 سالگی فوتبالش را در کشورش و باشگاه سائو پائولو دنبال می‌کند از جمله برزیلی‌ های موفقِ تاریخ در قارۀ اروپا به شمار می‌آید. او سابقۀ حضور در باشگاه های معتبر اروپایی هم‌ چون سویا، بارسلونا، یوونتوس و پاری سن ژرمن را در کارنامۀ خود دارد که اوج موفقیت‌های این مدافع راست برزیلی به دوران حضورش در بارسلونا بر می‌گردد. دنی آلوز در مدت هشت فصل حضورش در بارسلونا توانست به 23 جام ارزشمند از جمله سه لیگ قهرمانان اروپا، شش جام لالیگا، سه جام باشگاه های جهان و سه سوپرکاپ اروپا دست یابد. بیشتر افتخارات آلوز در مدت زمانی بدست آمد که او مربی صاحب ‌نامی چون پپ گواردیولا را در راس کادر فنی بارسا می دید و خود پپ نیز بارها از توان بالای تکنیکی دنی آلوز تعریف کرده بود.

مدافع خوش اخلاق برزیلی ‌ها در دوران کوتاه حضورش در فوتبال ایتالیا و فرانسه نیز توانست با یوونتوس و پاری سن ژرمن خوش بدرخشد و به عناوین قهرمانی لیگ ‌های این دو کشور دست یابد. در عرصۀ ملی دنی آلوز از سال 2006 پیراهن سلسائو را تاکنون برتن داشته که ماحصل حضور 14 ساله او در تیم ملی 118 بازی و 5 گل زده بوده است. او به همراه برزیل فاتح دو مقام قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ ها، دو مقام قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا و قهرمانی در مسابقات زیر 20 سال جهان در سال 2003 شده است. دنی آلوز بارها و بارها از سوی فیفا و یوفا به عنوان بازیکن برتر در پست خودش شناخته شده و در بیشتر اوقات یک پای ثابت تیم های منتخب یا آل استار بوده است.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی دنی آلوز

دو عنوان قهرمانی در مسابقات جام یوفا در فصل های 06-2005 و 07-2006 به همراه تیم سویا

قهرمانی در مسابقات سوپرکاپ اروپا در سال 2006 به همراه تیم سویا

قهرمانی جام حذفی اسپانیا در فصل 07-2006 به همراه تیم سویا

قهرمانی مسابقات سوپرکاپ اسپانیا در سال 2007 به همراه تیم سویا

سه عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل ‌های 09-2008، 11-2010 و 15-2014 به همراه تیم بارسلونا

شش عنوان قهرمانی لالیگا در فصل ‌های 09-2008، 10-2009، 11-2010، 13-2012، 15-2014 و 16-2015 به همراه تیم بارسلونا

سه عنوان قهرمانی در مسابقات جام باشگاه های جهان در سال های 2009، 2011 و 2015 به همراه تیم بارسلونا

سه عنوان قهرمانی در رقابت های سوپرکاپ اروپا در سال های 2009، 2011 و 2015 به همراه تیم بارسلونا

چهار عنوان قهرمانی در رقابت های کوپا دل ری در فصل های 09-2008، 12-2011، 15-2014 و 16-2015 به همراه تیم بارسلونا

چهار عنوان قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا در سال های 2009، 2010، 2011 و 2013 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی مسابقات سری آ ایتالیا در فصل 17-2016 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی مسابقات جام حذفی ایتالیا در فصل 17-2016 به همراه تیم یوونتوس

دو عنوان قهرمانی در مسابقات لوشامپیونه در فصل های 18-2017 و 19-2018 به همراه تیم پاری سن ژرمن

قهرمانی در مسابقات جام جهانی زیر 20 سال جهان در سال 2003 به همراه تیم جوانان برزیل

دو عنوان قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها در سال های 2009 و 2013 به همراه تیم ملی برزیل

دو عنوان قهرمانی کوپا آمریکا در سال های 2007 و 2019 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

پنج بار حضور در تیم منتخب یوفا در سال های 2007، 2009، 2011، 2015 و 2017

حضور در تیم منتخب (آل استار) رقابت های کوپا آمریکا در سال 2019

رکوردار بیشترین مقام قهرمانی در رقابت های سوپرکاپ اروپا با چهار عنوان (مشترکا با پائولو مالدینی)

رکوردار بیشترین تعداد عنوان قهرمانی در دنیای فوتبال با کسب 40 جام ارزشمند

27. ژوزه آلتافینی

ژوزه آلتافینی را می ‌توان یک ماشین گلزنی تمام عیار در طول دو دهه بازیش در رقابت های باشگاهی دانست. آلتافینی دوران بسیار درخشانی را در سه باشگاه ایتالیایی میلان، ناپولی و یوونتوس گذراند و از جمله بازیکنان تاثیرگذار خارجی تاریخ فوتبال باشگاهی این کشور به شمار می‌ آید. او در طول 459 بازی که در مسابقات سری آ به میدان رفت موفق به زدن 216 گل شد تا بدین ترتیب نام ژوزه آلتافینی در بین 10 گلزن برتر تاریخ سری آ جای گیرد. آلتافینی که متولد 24 جولای 1938 در پیراسیکابا برزیل است، فوتبال حرفه‌ ایش را از تیم پالمیراس شروع کرد و در 114 دیداری که برای این تیم به میدان رفت، توانست آمار 89 گل را به ثبت برساند. بازی های چشم ‌نواز ژوزه آلتافینی در پالمیراس سبب شد تا او در 20 سالگی راهی فوتبال اروپا و باشگاه میلان ایتالیا شود. او در طول هفت سال حضورش در میلان توانست 120 گل در 205 بازی به ثمر برساند و همراه روسونری دو بار فاتح سری آ و یک بار هم قهرمان جام باشگاه های اروپا شود.

ناپولی دیگر تیم ایتالیایی بود که آلتافینی هفت سال دیگر از دوران فوتبالی‌اش را در آن گذراند. 71 گل در 180 بازی، آمار این فوتبالیست برزیلی برای آبی‌های بندر ناپل بود تا او در 34 سالگی راهی یوونتوس شود و چهار فصل نیز در این باشگاه توپ بزند. او با بیانکونری فاتح دو لیگ سری آ شد و در 74 دیداری که برای یووه به میدان رفت، آمار 25 گل را به ثمر برساند. در عرصۀ ملی، ژوزه آلتافینی سابقۀ حضور در دو تیم ملی ایتالیا و برزیل را در کارنامۀ خود دارد؛ هرچند که آمار بازی های ملی او چندان بالا نبوده است. او برای برزیل 8 و ایتالیا 6 بازی به میدان رفت که البته در همان تعداد دیدار نیز آمار گلزنی آلتافینی قابل توجه بوده است. او در ترکیب تیم ملی برزیل در جام جهانی 1958 حضور داشت تا سلسائو اولین قهرمانی جهان خود را در سوئد به دست آورد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی ژوزه آلتافینی

دو قهرمانی سری آ در فصل های 59-1958 و 62-1961 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه های اروپا در فصل63-1962 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سری آ در فصل های 73-1972 و 75-1974 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1958 سوئد به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

کسب دو عنوان آقای گلی باشگاه های فوتبال ایتالیا در فصل های 61-1960 و 62-1961

آقای گل رقابت های جام باشگاه های اروپا در فصل 63-1962

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان ایتالیا

26. به به تو

بسیاری از علاقه‌ مندان به فوتبال، به به تو را با شادی منحصر به فرد او پس از گلزنی اش در رقابت های جام جهانی 1994 آمریکا به خاطر می‌آورند. در دور یک چهارم پایانی جام جهانی 1994 و در دیداری که مابین برزیل و هلند صورت پذیرفت، به به تو پس از گلزنی به لاله ‌های نارنجی و همراه با تنی چند از بازیکنان این تیم شادی گل منحصر به ‌فردی را انجام داد که بعدها به گل گهواره ای معروف شد. دلیل چنین نمایشی، به دنیا آمدن فرزند به به تو تنها چند روز قبل از مسابقه برزیل با تیم ملی هلند بود که در پی آن به به تو، رومایو و یکی از دیگر از زردپوشان برزیلی دست ‌های خود را به حالت تکان دادن گهواره نوزاد به حرکت درآوردند تا یکی از لحظات فراموش نشدنی تاریخ جام ‌های جهانی بدین ترتیب شکل گیرد. البته این تنها نقش و خاطرۀ فوتبال‌ دوستان از به به تو نبوده است.

به به تو متولد شانزدهم فوریه 1964 در سالوادورِ برزیل است. خوزه روبرتو گاما د اولیویرا معروف به "به به تو" فوتبال حرفه‌ایش را در 18 سالگی و از باشگاه ویتوریا آغاز نمود. او در طول بیست سال بازی‌اش در مستطیل سبز سابقۀ حضور در باشگاه هایی چون فلامینگو، واسکو دوگاما، دیپورتیو لاکرونیا، سویا، کروزیرو، بوتافوگو، کاشیما آنتلرز و الاتحاد عربستان را داشته است. خط حملۀ زهرداری که او با روماریو در تیم ملی فوتبال برزیل شکل داده بودند، سبب شد تا سلسائو چهارمین قهرمانی جهان خود را در خاک ایالات متحده به دست آورد و بدین ترتیب نام به به تو نیز در کنار بزرگان و مشاهیر فوتبال این کشور جای گیرد. او در طول سیزده سال (1985 تا 1998) بازی برای تیم ملی برزیل، توانست در 75 بازی آمار 39 گل را به ثمر برساند.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی به به تو

دو قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1983 و 1987 به همراه تیم فلامینگو

قهرمانی سری آ برزیل در سال 1989 به همراه تیم واسکو دوگاما

قهرمانی مسابقات کوپا دل ری در فصل 95-1994 به همراه تیم دپورتیوو لاکرونیا

قهرمانی مسابقات سوپرکاپ اسپانیا در سال 1995 به همراه تیم دپورتیوو لاکرونیا

قهرمانی جام جهانی 1994 آمریکا به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

نایب قهرمانی جام جهانی 1998 فرانسه به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی مسابقات جام جهانی زیر 20 سالِ مکزیک به همراه تیم جوانان برزیل

نایب قهرمانی مسابقات المپیک 1988 سئول به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

کسب عنوان سوم المپیک 1996 آتلانتا به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی مسابقات کوپا آمریکا 1989 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی جام کنفدراسیون‌هایِ 1987 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

کسب عنوان بهترین بازیکن سال آمریکای جنوبی در سال 1987

25. نیمار جونیور

نیمار یکی با ارزش‌ترین بازیکنان حال حاضر فوتبال جهان از نظر سایتی همچون ترانسفرمارکت به حساب می‌آید. او در تابستان 2017 و در یک نقل و انتقال پر سروصدا با مبلغی به ارزش 222 میلیون یورو از بارسلونا به پاری سن ژرمن پیوست تا رکورد نقل ‌و انتقالات تاریخ فوتبال را در آن زمان به نام خود ثبت نماید. نیمار دا سیلوا سانتوس جونیور که ما او را با نام‌ های نیمار جونیور یا نیمار می‌ شناسیم نام خود را از پدرش نیمار داسیلوا سنیور به ارث برده است. پدری که در رشد و ارتقای این فوتبالیست برزیلی نقش بسزایی را ایفا کرده است. نیمار از آن استعدادهای خاص کشور قهوه به شمار می ‌آید که خیلی زود پله ‌های ترقی را یکی پس از دیگری طی نمود تا در کنار بزرگانی چون مسی و کریستیانو نامی برای خود در فوتبال این روزهای جهان دست پا نماید. این فوتبالیست مشهور برزیلی که در پست فوروارد بازی می‌کند فوتبال حرفه‌ایش را در سال 2009 و از باشگاه سانتوس شروع کرد. پس از چهار فصل بازی در سانتوس که همراه با 102 بازی و 54 گل زده بود، استعدادیاب ‌های بارسا در رقابت تنگاتنگ با دیگر باشگاه های بزرگ اروپایی توانستند او را صید کنند تا نیمار جونیور در 21 سالگی راهی کاتالان و باشگاه پرافتخار بارسلونا شود.

او در بارسلونا به هر آن چیزی که یک بازیکن در ردۀ باشگاهی تقریبا انتظار آن را می‌کشد رسید و به همراه فوق‌ ستارۀ آرژانتینی این تیم یعنی لیونل مسی، توانست خط حملۀ مخوفی را در بارسلونا به‌ وجود آورد. نیمار 186 بار با پیراهن بارسلونا در میادین مختلف به میدان رفت که در این بین او توانست 105 گل برای آبی اناری ‌ها به ثمر برساند. پس از چهار فصل بازی برای بارسا، همان ‌طور که اشاره شد او به پاری سن ژرمن پیوست تا ادامۀ فوتبالش را در این تیم فرانسوی بگذراند. در عرصۀ ملی نیمار توانسته آمار بسیار خوبی را در فوتبال برزیل به نام خودش رقم بزند. او از اولین باری که پیراهن سلسائو را در سال 2010 بر تن نمود تا به الان توانسته 61 گل را در 101 بازی به ثمر برساند و با توجه به سنش می‌تواند امید زیادی به قرارگیری در رتبه‌های بالایی جدول بهترین گلزنان ملی داشته باشد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی نیمار جونیور

سه قهرمانی منطقۀ پائولیستا در سال های 2010، 2011 و 2012 به همراه تیم سانتوس

قهرمان جام کوپا لیبرتادورس در سال 2011 به همراه تیم سانتوس

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 15-2014 به همراه تیم بارسلونا

دو قهرمانی لالیگا در فصل های 15-2014 و 16-2015 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2015 به همراه تیم بارسلونا

سه قهرمانی کوپا دل ری در فصل های 15-2014، 16-2015 و 17-2016 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا در سال 2013 به همراه تیم بارسلونا

سه قهرمانی لوشامپیونه در فصل های 18-2017، 19-2018 و 20-2019 به همراه تیم پاری سن ژرمن

قهرمانی مسابقات جوانان آمریکا جنوبی در سال 2011 به همراه تیم جوانان برزیل

کسب مدال طلای المپیک 2016 ریو برزیل به همراه تیم المپیک برزیل

قهرمانی جام کنفدراسیون ‌ها در سال 2013 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

بهترین بازیکن جام کنفدراسیون‌ها در سال 2013

حضور در بین سه نامزد نهایی توپ طلای جهان در سال 2015

بهترین بازیکن ماه نوامبر لالیگا در فصل 15-2014

بهترین بازیکن جوان جهان به انتخاب فیفا در سال 2011

بهترین گلزن لیگ قهرمانان اروپا در فصل 15-2014 با 10 گل زده (مشترکا با لیونل مسی و کریستیانو رونالدو)

24. آدمیر ده منزس

نفر بیست ‌و چهارم برترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل از دید وبسایت طرفداری، کسی جز آقای گل جام جهانی 1950 برزیل نیست. تورنمنتی که هرچند با شکست ناباورانۀ برزیلی‌ها در دیدار پایانی این جام مقابل اروگوئه در ماراکانا همراه بود اما به هیچ وجه نمی‌توان به سادگی از بازی های درخشان ده منزس در آن مسابقات چشم‌پوشی کرد. او با هشت گلی که در کشورش به ثمر رساند توانست برزیل را به فینال این رقابت ها برساند تا سلسائو برای اولین قهرمانی جهان خود آن هم مقابل هوادارانش تدارک ویژه ‌ای ببیند. اما در حالی که همه چیز پایاپای و با نتیجۀ مساوی 1-1 بین دو تیم دنبال می‌ شد، گل دقیقۀ 79 ادواردو چیگیا، وینگر سرعتی و گلزن آن روزهای اروگوئه سبب شد تا آرزوی هزاران هزار برزیلی در ماراکانا نقش برآب شود و حسرت این جام تا ابد در دل مردان سرزمین قهوه باقی بماند.

آدمیر مارکز ده منزس متولد هشتم نوامبر 1922 در رسیف برزیل است. این مهاجم تَرکه‌ای و 176 سانتی ‌متری در ردۀ باشگاهی سابقۀ حضور در تیم هایی چون اسپورت رسیف، واسکو دوگاما و فلومیننزه را در کارنامۀ خود می‌بیند. آمار گلزنی ده منزس در سطح باشگاهی وحشتناک بود و این بازیکن فقید برزیلی در 434 بازی موفق به ثمر رساندن 462 گل شده است. در ردۀ ملی هم آدمیر ده منزس سابقۀ هشت سال (1945 تا 1953) حضور در تیم ملی برزیل را داشته و در 39 بازی موفق به زدن 32 گل شده است. این فوتبالیست شهیر برزیلی سرانجام در تاریخ یازدهم می 1996 و در سن 73 سالگی چشم از جهان فروبست.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی آدمیر ده منزس

شش قهرمانی در سال های 1945، 1947، 1949، 1950، 1952 و 1956 به همراه تیم واسکو دوگاما

قهرمانی مسابقات باشگاهی آمریکای جنوبی در سال 1948 به همراه تیم واسکو دوگاما

نایب قهرمانی جام جهانی 1950 بزریل به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

آقای گل جام جهانی 1950 برزیل با هشت گل زده

قهرمانی مسابقات پان‌آمریکن در سال 1952 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

بهترین بازیکن مسابقات کوپا آمریکا در سال 1949

نفر هجدهم بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی

حضور در تالار مشاهیر فوتبال برزیل

23. آرتور فریدنریش

هواداران امروزی تر دنیای فوتبال شاید زیاد با نام و چهرۀ آرتور فریدنریش آشنا نباشند، اما او جایگاه بسیار ویژه ‌ای در فوتبال برزیل و حتی جهان داشته است. او به نوعی آغازگر تاریخ‌ سازی برزیلی ‌ها در مستطیل سبز به حساب می ‌آید. مهاجمی که گل ‌های فراوان او رکوردی خارق ‌العاده را برایش در گینس رقم زده است؛ آرتور فریدنریش در طول 26 سال بازی در رده‌ های باشگاهی و ملی و بین سال های 1909 تا 1935 توانسته 1329 گل را به ثمر برساند. البته این آمار تنها در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده و فیفا آن را هنوز به رسمیت نشناخته است. آرتور فریدنریش متولد هجدهم جولای 1892 در ایالت سائو پائولوی کشور برزیل است. پدرش یک تاجر آلمانی بود که در قرن نوزدهم به برزیل مهاجرت کرد و مادرش "ماتیلده" یک رختشوی سیاهپوست بود که برده‌ای آزاد شده به شمار می‌آمد. اس.سی. ژرمانیا اولین باشگاهی بود که فریدنریش در سال 1909 به عضویت آن درآمد، تیمی که معمولا مهاجران اروپایی و به‌خصوص آلمانی در آن مشغول به بازی بودند.

یک سال بعد او به باشگاه پیرانگا ملحق شد که به نوعی در آن زمان تیم دوم ایالت سائو پائولو به حساب می‌آمد. از دیگر باشگاه هایی که آرتور در آن مشغول به بازی بوده است می‌توان به اتلتیکو مینیرو، سائو پائولو، پائولیستانو و فلامینگو اشاره کرد. او با درخشش در باشگاه پیرانگا توانست خیلی زود به تیم ملی برزیل در سال 1914 دعوت شود و از آن پس تا یازده سال مهاجم شمارۀ یک سلسائو در خط حمله به شمار می ‌رفت. در این بین او 23 بار پیراهن برزیل را برتن نمود و 10 گل نیز به ثمر رساند. از جمله افتخارات بزرگ آرتور فریدنریش در عرصه ملی می‌توان به دو قهرمانی رقابت های آمریکای جنوبی در سال های 1919 و 1922 اشاره کرد که بعدها این تورنمنت به نام کوپا آمریکا تغییر نام داد. ستارۀ دورگه فوتبال برزیل سرانجام و پس از سال ها مبارزه با بیماری پارکینسون در ششم سپتامبر 1969 و در سن 77 سالگی در زادگاهش سائو پائولو چشم از جهان فروبست.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی آرتور فریدنریش

هفت عنوان قهرمانی در سال های 1918، 1919، 1921، 1926، 1927، 1929 و 1931 در عرصۀ باشگاهی

دو قهرمانی رقابت های آمریکای جنوبی در سال های 1919 و 1922 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی در رقابت های رُکا کاپ در سال 1914 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

بهترین بازیکن مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی در سال 1919

آقای گل مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی در سال 1919

پنجمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

سیزدهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال آمریکای جنوبی در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

رکوردار گلزنی در دنیای فوتبال با 1329 گل از سوی گینس

22. کاکا

بیش از یک دهه قبل و تا پیش از آن که دو ابرستاره کنونی دنیای فوتبال یعنی مسی و رونالدو جوایز بهترین های سال جهان و اروپا را به نام خود درو نمایند، این ریکاردو ایزکسون دوس سانتوز لیته ملقب به "کاکا" بود که در سال 2007 توانست جایزه بهترین فوتبالیست سال جهان را از آن خود نماید. کاکا بر خلاف سنت رایج برزیلی ها که ستارگان مشهورشان اغلب از محلات فقیر و دون پایۀ کشورشان بودند، در ناز و نعمت بزرگ شده بود. هنگامی که کاکا در 21 سالگی از سائو پائولو رهسپار میلان شد و پیراهن قرمز و مشکی رنگ این تیم محبوب ایتالیایی را بر تن نمود، هواداران فوتبال شکرگذار خداوند از بابت ظهور یک ستارۀ دیگر در مستطیل سبز بودند. کاکا با دریبل ها و شوت های سهمگین خود در میلان آقایی می کرد و هواداران روسونری روزگار خوشی را با هنرنمایی های او پشت سر می گذاشتند. ستاره برزیلی ها در شش فصل حضورش در میلان توانست به پنج جام ارزشمند از جمله یک لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 دست یابد. بازی فوق العادۀ او و دو گلی که کاکا در بازی رفت مرحلۀ نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپایِ آن فصل وارد دروازۀ شیاطین سرخ در تئاتر رویاها نمود، امیدهای سر الکس و شاگردانش را برای رسیدن به فینال این مسابقات مهم نقش بر آب کرد. در دیدار فینال و بازی برابر لیورپول کاکا دیگر اجازه نداد اتفاقات استانبول و آن شکست تلخ و تاریخی بار دیگر تکرار شود و با یک پاس گل و گرفتن یک کاشته، یک جام ارزشمند اروپایی را برای روسونری به ارمغان آورد. درخشش این هافبک خوش سیمای برزیلی سبب شد تا او در پایان سال 2007 برندۀ جوایز بازیکن سال فوتبال جهان و توپ طلای اروپا گردد. جوایزی ارزشمند که از آن زمان تا به الان و تنها به غیر از سال 2018 که لوکا مودریچ آن را ازآن خود نمود در اختیار کریستیانو رونالدو و لیونل مسی بوده است.

کاکا بخشی از برزیل قهرمان جهان در سال 2002 نیز بود؛ هر چند در تورنمنتی که برای اولین بار با شرکت دو کشور ژاپن و کره جنوبی به عنوان میزبان برگزار می شد، سهم این ستارۀ جوان تنها 30 دقیقه حضور در بزرگترین آوردگاه فوتبالی جهان بود. کاکا هر اندازه در پیراهن میلان یک ستاره بود اما در لباس طلایی رنگ برزیل بدان شکل درخششی نداشت و نتوانست در یکی از بهترین نسل های تاریخ فوتبال برزیل به افتخار چندانی دست یابد. اما جدایی از میلان نقطۀ شروعی بر افول این ستارۀ بزرگ بود. در سال 2009 و هنگامی که فلورنتینو پرز بار دیگر سکان مدیریت رئال را بر دست گرفت، در اولین اقدام و با مبلغ 68.5 میلیون یورو او را به سانتیاگو برنابئو کشاند. فوتبال در مادرید آن روی خوشش را از کاکا پنهان کرد و مصدومیت های گاه و بیگاه او و همچنین وجود یک مسوت اوزیل آماده باعث شد تا بهترین بازیکن دنیا در سال 2007 به یک ناکام بزرگ در برنابئو تبدیل گردد. کاکا پس از چهار فصل حضور در رئال بار دیگر و در سال 2013 به روسونری بازگشت، هر چند نتوانست آن دوران طلاییش را در میلان تکرار نماید. کوچ به آمریکا و حضور در اورلاندو سیتی آخرین سکانس هایی است که از او به یاد داریم. در اورلاندو باز هم آن مصدومیت های لعنتی به سراغش آمد تا جایی که در 2017 و در سن 35 سالگی کاکا چاره ای جز خداحافظی از دنیای فوتبال و آویختن کفش هایش نداشت. در عرصۀ ملی کاکا یکی از بازیکنان باسابقۀ تاریخ سلسائو به حساب می آید. او به مدت 14 سال (2002 تا 2016) با پیراهن تیم ملی فوتبال برزیل در مسابقات و تورنمنت های مختلف حضور داشت که ماحصل آن 92 بازی و 29 گل زده بوده است.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کاکا

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 به همراه تیم میلان

قهرمانی مسابقات سری آ در فصل 04-2003 به همراه تیم میلان

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 2004 به همراه تیم میلان

قهرمانی لالیگا در فصل 12-2011 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در رقابت های کوپا دل ری در فصل 11-2010 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

دو قهرمانی در جام کنفدراسیون های سال 2005 و 2009 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان در سال 2007

برندۀ توپ طلای اروپا در سال 2007

حضور در تیم منتخب جهان در سال های 2006، 2007 و 2008

آقای گل مسابقات لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 با 10 گل زده

بهترین بازیکن لیگ سری آ ایتالیا در سال های 2004 و 2007

برندۀ توپ طلای جام کنفدراسیون ها در سال 2009

بهترین پاسور جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان

حضور در تالار بزرگان و مشاهیر فوتبال برزیل

21. توستائو

برزیل 1970 بدون تردید یکی از بهترین و دوست داشتنی ترین تیم های تاریخ فوتبال جهان بوده است. تیمی به غایت پرستاره که در نهایت سومین قهرمانی سلسائو را در مکزیک رقم زد. ماریو زاگالو که در آن زمان سکان هدایت زردپوشان برزیلی را برعهده گرفته بود، دغدغۀ شیرینی در چیدمان هر کدام از خطوط سه گانۀ تیمش داشت. این دغدغه به خصوص در خط حمله و با حضور پله و توستائو برای او شیرین تر نیز می گشت. پله در آن زمان در اوج قرار داشت و برزیل و سانتوس به لطف گل های پرشمار او توانسته بودند جایگاه بالایی در عرصۀ ملی و باشگاهی پیدا کنند. اما در کنار مروارید سیاه فوتبال برزیل، نام مهاجم توانمند دیگری به نام توستائو نیز به چشم می خورد. توستائو در تیم ملی برزیل از نظر استایل و سبک بازی بسیار شبیه به پله بود و همین تشابه سبک های این دو سبب می شد تا کمتر شاهد حضور توامان آن ها در ترکیب سلسائو باشیم. اما با تصمیم هوشمندانه زاگالو در جام جهانی مکزیکوسیتی، توستائو در آن بازی ها به عنوان مهاجم هدف یا تارگت در نظر گرفته شد و پله نیز چند گام عقب تر از او به عنوان یک مکمل و پوشش دهنده در حملات تیم به کار گرفته می شد. این استراتژی زاگالو سبب شد تا برزیل 1970 به یک تیم ترسناک در فاز هجومی تبدیل گردد و با ارائۀ بازی های چشم نواز و پرگل حریفان را یکی پس از دیگری از پیش رو بردارد.

برزیل با همین تاکتیک توانست در یک فینال یک طرفه ایتالیا را در دیدار پایانی جام جهانی 1970 با نتیجۀ 4-1 شکست دهد تا طلایی پوشان به سومین قهرمانی جهان خود در خاک آزتک ها دست یابند. توستائو متولد 25 ژانویه 1947 در بلو هوریزونته برزیل است. او که در دو پست هافبک هجومی و فوروارد در مستطیل سبز به ایفای نقش می پرداخت، فوتبالش را در پانزده سالگی و از باشگاه آمِریکا شروع کرد. یک سال بعد او به کروزیرو پیوست و به مدت 9 سال در این تیم توپ زد. پس از انجام 378 بازی و زدن 249 گل با پیراهن کروزیرو، توستائو در سال 1972 به تیم واسکو دوگاما ملحق شد و پس از یک فصل بازی برای این تیم در سن 27 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. مصدومیت و عمل جراحی که توستائو بر روی زانویش انجام داد، موجبات خداحافظی زودهنگام این مهاجم برزیلی را فراهم آورد. بسیاری این مهاجم نام آشنای برزیلی را به نوعی اسطوره و بهترین بازیکن تاریخ باشگاه کروزیرو قلمداد می کنند. توستائو در تیم ملی برزیل و شش سال فعالیتش به همراه طلایی پوشان توانست به مقام قهرمانی جام جهانی 1970 برسد. او در این مدت در 54 بازی به میدان رفت و 32 گل نیز به ثمر رساند.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی توستائو

قهرمانی سری آ برزیل در سال 1966 به همراه تیم کروزیرو

پنج قهرمانی در لیگ ایالتی در سال های 1965، 1966، 1967، 1968 و 1969 به همراه تیم کروزیرو

قهرمانی در جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

آقای گل رقابت های سری آ برزیل با 12 گل زده در سال 1970

پنجمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

سیزدهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال آمریکای جنوبی در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

حضور در بین 100 فوتبالیست برتر تاریخ فوتبال جهان

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

بیشتر بخوانید:

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش اول)