بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش پنجم و پایانی)

اختصاصی طرفداری - از برزیل به عنوان مهد فوتبال جهان یاد می شود و این کشور آمریکای جنوبی را در همه جای این گیتی پهناور با فوتبالش به خاطر می ‌آورند. برزیل از سال 1923 به عضویت فیفا درآمده و از سال 1916 نیز عضوی از کونمبول (کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی) شناخته می ‌شود. سلسائو که برزیلی‌ ها را به این نام می ‌شناسند، با پنج قهرمانی در جام‌ های جهانی (1958، 1962، 1970، 1994 و 2002) پرافتخارترین تیم در این تورنمنت معتبر شناخته می ‌شود. برزیل همچنین موفق ترین تیم در جام کنفدراسیون ‌ها با چهار قهرمانی است. این تیم صاحب نامِ دنیای فوتبال، موفق به فتح نه جام کوپا آمریکا و یک قهرمانی در المپیک (2016) نیز شده است. برزیل تنها کشوری است که در تمامی جام‌ های جهانی بدون هیچ غیبتی حضور داشته ‌است.

به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در اولین گام به سراغ پرافتخارترین تیم فوتبال جهان، برزیل رفته‌ ایم.

"به دلیل حجم بالای مطالبِ قسمت پایانی اسطوره های کشور برزیل، این بخش در دو قسمت تقدیم شما عزیزان خواهد شد."

5. رونالدینیو

او در دنیای توپ گرد به شاعر فوتبال معروف است. فوتبالیستی که به بیشتر افتخارات تیمی و انفرادی در جهان فوتبال دست یافته است. از قهرمانی جهان با برزیل در سال 2002 گرفته تا قهرمانی در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا و دست آخر توپ طلای فیفا در سال 2005. رونالدینیو نابغه ای بود که تنها و تنها شبیه به خودش بود و اینگونه به شما بگویم که هیچکس مانند او فوتبال را زیبا و شعرگونه بازی نکرد. هنگامی که رونالدینیو در اواخر دی ماه سال 96 به طور رسمی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و این خبر را روبرتو آسیس، برادرش، برای اولین بار اظهار داشت، واژه حسرت، بهترین انتخابی است که می توان برای شرح حالِ فوتبال دوستان سراسر جهان در نظر گرفت. حسرت اینکه چرا شاعر فوتبال بیشتر از این قدر خودش را در میادین ندانست و اینکه دیگر شاهد هنرنمایی نماد بازی زیبا در مستطیل سبز نخواهیم بود. رونالدو ده آسیس موریرا که بیشتر با نام "رونالدینیو" شناخته می شود، متولد 21 مارس 1980 در پورتو آلگریِ برزیل است. تنها هشت سال سن داشت که پدرش را بر اثر سکتۀ قلبی از دست داد و چون جوان تر و ریز نقش تر از سایر همسن و سالان خود بود، به او لقب رونالدینیو را دادند. رونالدینیو را نمی توان تنها به یک عرصۀ باشگاهی یا ملی محدود نمود. او چه در تیم ملی فوتبال برزیل و چه با بارسلونا تا وقتی که بازی می کرد چشم ها را مبهوت هنر و جادوی خود می ساخت.

از گل زیبای او مقابل انگلیس و دیوید سیمن در جام جهانی 2002 بگیریم تا گل ها و حرکات چشم نوازش در ال کلاسیکوها و بازی هایی که در نیوکمپ به معرض نمایش می گذاشت، رونالدینیو را تبدیل به یکی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل ساخته است. گرمیو اولین باشگاهی بود که رونالدینیو را به دنیای فوتبال معرفی نمود. پس از سه فصل بازی در گرمیو و در حالی که 21 ساله بود راهی فوتبال اروپا و باشگاه پاری سن ژرمن شد. دو سال درخشان در جمع پاریسی ها باعث شد تا بارسلونا به او پیشنهاد بازی در نیوکمپ را دهد و برای تکنیکی های سرزمین قهوه چه باشگاهی مناسب تر از بارسا. اوج موفقیت های رونالدینیو در ردۀ باشگاهی را می توان به حضور در بارسلونا خلاصه کرد. جایی که او پنج فصل موفق را در جمع آبی اناری ها پشت سر گذاشت و به همراه این تیم توانست به پنج جام ارزشمند که شامل یک لیگ قهرمانان اروپا، دو قهرمانی لالیگا و یک سوپرکاپ اسپانیا بود، دست یابد. او در همین بارسلونا بود که توانست دو سال متوالی (2004 و 2005) عنوان بهترین بازیکن سال فوتبال جهان را به دست آورد و در سال 2005 هم بالاتر از فرانکی لمپارد و استیون جرارد توپ طلای فیفا که از سوی نشریۀ فرانس فوتبال به بهترین های جهان در هر سال ارائه می شود را تصاحب نماید. یک سال بعد و در فصل 06-2005 رونالدینیو سهم بزرگی در دومین قهرمانی بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا، آن هم پس از چهارده سال داشت.

در آن فصل، رونالدینیو به عنوان بهترین پاسور این رقابت ها شناخته شد. او در تقابل های میان رئال و بارسا نیز خوش می درخشید و پس از به ثمر رساندن دو گل انفرادی دیدنی در بازی الکلاسیکو، تبدیل به دومین بازیکن پس از دیگو مارادونا شد که در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مورد تشویق و تحسین تماشاگران رئال مادرید قرار می‌گیرد. مقصد بعدی آقای شاعر یکی دیگر از باشگاه های پرهوادار فوتبال اروپا یعنی میلان بود. در طی حضور سه سالۀ رونالدینیو در روسونری او در 95 بازی برای این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 26 گل شد. هر چند این ستارۀ برزیلی در میلان، آن درخشش دوران حضورش در بارسا را نداشت و تنها با این تیم ایتالیایی توانست فاتح لیگ سری آ در فصل 11-2010 شود. در سال 2011 او مجددا به برزیل بازگشت و تا پیش از بازنشستگی اش در تیم های فلامینگو، اتلتیکو مینیرو، کرتارویِ مکزیک و فلومیننزه مشغول به بازی بود. در عرصۀ ملی او از همان نوجوانی اش در فوتبال برزیل نوید یک فوق ستاره را می داد. در جام جهانی زیر 17 سال جهان که در مصر برگزار می شد به مقام قهرمانی رسید و پس از آن نیز در تورنمنت های مهمی چون کوپا آمریکا در سال 1999، جام کنفدراسیون ها در سال 2005 و مهم تر از همه جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه برزیل به مقام قهرمانی رسید. او همچنین به همراه تیم المپیک کشورش در سال 2008 نیز توانست در پکن مدال برنز مسابقات فوتبال را به دست آورد. رونالدینیو به مدت چهارده سال (1999 تا 2013) پیراهن تیم ملی برزیل را در میادین مختلف برتن می کرد که ماحصل حضور او در این مدت 97 بازی و 33 گل زده بوده است.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی رونالدینیو

قهرمانی جام اینترتوتو اروپا در سال 2001 به همراه تیم پاری سن ژرمن

قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل 06-2005 به همراه تیم بارسلونا

دو قهرمانی لالیگا در فصل 05-2004 و 06-2005 به همراه تیم بارسلونا

دو قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا در سال های 2005 و 2006 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی سری آ ایتالیا در فصل 11-2010 به همراه تیم میلان

قهرمانی لیگ کاریوکا در سال 2011 به همراه تیم فلامینگو

قهرمانی جام لیبرتادورس در سال 2013 به همراه تیم اتلتیکو مینیرو

قهرمانی جام سودامریکانا در سال 2014 به همراه تیم اتلتیکو مینیرو

قهرمانی جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی رقابت های کوپا آمریکا در سال 1999 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی جام کنفدراسیون ها در سال 2005 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی جام جهانی زیر 17 سال مصر در سال 1997 به همراه تیم جوانان برزیل

کسب مدال برنز مسابقات المپیک 2008 پکن به همراه تیم المپیک برزیل

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان در سال های 2004 و 2005

کسب توپ طلای فیفا از سوی مجلۀ معتبر فرانس فوتبال در سال 2005

کسب توپ طلای بهترین بازیکن جام کنفدراسیون ‌ها در سال 1999

کسب کفش طلای بهترین گلزن جام کنفدراسیون ‌ها در سال 1999

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 2002

حضور در تیم منتخب (آل استار) یوفا در سال های 2004، 2005 و 2006

آقای گل لیگ یک فرانسه (لوشامپیونه) در سال 2003

بهترین بازیکن خارجی لالیگا در دو فصل 04-2003 و 06-2005

حضور در تیم منتخب (آل استار) یوفا در سال های 2004، 2005 و 2006

بهترین مهاجم باشگاهی سال اروپا در فصل 05-2004

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2009 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

بیشترین پاس گل در رقابت های لالیگا در فصل 06-2005

بیشترین پاس گل در رقابت های سری آ ایتالیا در فصل 10-2009

بیشترین پاس گل در رقابت های سری آ برزیل در سال 2012

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

4. زیکو

آرتور آنتونیوس کوئیمبرا ملقب به "زیکو" از آن دست فوتبالیست هایی است که هر وقت نام او را می شنویم یک کلمه بیشتر از همه در ذهنمان تداعی می شود؛ ناکامی. در تاریخ فوتبال، این پرطرفدارترین ورزش جهان، بسیار تیم ها و بازیکنانی بودند که علیرغم شایستگی شان نتوانستند به حق واقعی خود دست یابند. ناکامی مجارها در برابر آلمان در فینال جام جهانی 1954 و یا ناکامی پلاتینی به همراه فرانسوی ها در دو جام جهانی 1982 و 1986 در مقابل آلمان غربی در مرحله نیمه نهایی، مثال هایی بارز از این ناکامی ها به شمار می آیند. اما ناکامی برزیل 1982 شاید دردناک تر و غم انگیزتر از همه بوده باشد. تیمی که فقط در کمربند میانی اش و با ستاره هایی چون فالکائو، اِدر، سوکراتس و زیکو در زمین دلبری می کردند. اما دسته تقدیر و وجود یک پائولو روسی آماده در تیم ملی ایتالیا کافی بود تا این همه ستاره با ناکامی و دست خالی اسپانیا را به مقصد خانه ترک گویند. در میان ستارگان سرزمین قهوه، زیکو به دلیل تکنیک و شَم گلزنی بالایی که همیشه از آن برخوردار بود دارای جایگاه خاصی در فوتبال برزیل است. در میان فوتبال دوستان او به "پلۀ سفید" معروف است و از او به عنوان یکی از بهترین شماره 10 های تاریخ یاد می شود.

تله سانتانا، سرمربی وقت برزیل در مورد زیکو گفته بود:

بدون زیکو، بازی برزیل بدون روح است.

زیکو یکی از محبوب ترین بازیکنان برزیل در دو دهۀ 70 و 80 میلادی به شمار می آید که استعداد خاصی نیز در نواختن ضربات ایستگاهی داشت. شماره 10 طلایی پوشان با به ثمر رساندن 62 گل رسمی از روی ضربات ایستگاهی، ششمین بازیکن تاریخ از این حیث در کنار مارادونا و چهارمین فوتبالیست برزیل پس از جونینیو (77 گل)، پله (70 گل) و رونالدینیو (66 گل) قلمداد می گردد. ضربات کاشته و سحرآمیز او معمولا از فواصل 18 تا 30 متری وارد دروازۀ حریفان می شد. زیکو در کنار میشل پلاتینی و دیگو مارادونا، یکی از بهترین هافبک های جهان در زمان خودش بود. او که متولد سوم مارس 1953 است و هم اکنون شصت و هفت سالگی خود را پشت سر می گذارد، سابقه حضور در باشگاه هایی چون فلامینگو، اودینزه و کاشیما آنتلرز را در کارنامه خود داشته است. این هافبک خارق العادۀ دنیای فوتبال در یکی از محلات فقیرنشین ریو به دنیا آمد. او به اندازه ای در نوجوانی اش لاغر بود که همه او را به تمسخر "جوجه" می خواندند. البته سبُک وزنی زیکو برای او بعدها مزایایی نیز به دنبال داشت و باعث شد که او در همان زمان یاد بگیرد که چگونه می توان از نبردهای تن به تن جان سالم به در برد و همزمان توپ را هم حفظ کرد. البته او بعدها با تمرینات ویژه و پشتکاری که داشت به اندامی ورزیده دست یافت و از آن سبک وزنی دیگر خبری نبود. زیکو در جام جهانی 1982 اسپانیا، قلب تپندۀ خط میانی سحرآمیز تیم ملی فوتبال برزیل بود که با رقص خود دروازۀ حریفان را یکی پس از دیگری فرو می ریخت.

برزیل دهۀ 80 به نوعی چوب بازی های زیبای خود را بر خلاف حریفان اروپایی اش که بیشتر بر پایۀ منطق و نتیجه گرا بازی می کردند خورد. زیکو و هم تیمی هایش در مرحلۀ دوم جام جهانی ابتدا مارادونا و آرژانتین را با حساب 3-1 به زانو درآوردند تا در دیدار بعدی خود مقابل ایتالیا برای صعود تنها نیازمند یک تساوی باشند. در دیدار مقابل لاجوردی پوشان آن ها در دقیقه 68 به گل تساوی دست یافتند و به جای آنکه در پی حفظ نتیجه برآیند، به حملات و هنرنمایی های خود ادامه دادند. گل پائولو روسی، مهاجم زهردار ایتالیا در دقیقه 75 رویای فوتبال دوستان را که شیفته زیبایی بازی برزیل شده بودند، نقش بر آب کرد.

زیکو بعدها در مورد ناکامی تیمش در جام جهانی اسپانیا گفته بود:

تیم رویایی ما در سال 1982، بهترین تیم ملی تاریخ فوتبال برزیل بود. شکست ما تاثیری منفی بر تکوین و تحول فوتبال جهان داشت، چرا که به نظر من فوتبال از آن پس در مسیری اشتباه رشد کرد. اگر برزیل در سال 82 قهرمان جهان شده بود، فوتبال هم به گونه ای دیگر متحول می شد.

زیکو سابقه ای ده ساله (1976 تا 1986) در تیم ملی برزیل داشته که ماحصل کار او 71 بازی و 48 گل زده بوده است. او در اواخر دوران بازیگری اش رهسپار آسیا و کشور ژاپن شد تا با بازی در تیم کاشیما آنتلرز به فوتبالش پایان دهد. بسیاری بر این باورند که موفقیت های کنونی تیم ملی فوتبال ژاپن در عرصۀ ملی و باشگاهی در قارۀ کهن مدیون فعالیت های زیکو در این کشور بوده است. پنج سال پس از خداحافظی زیکو از دنیای فوتبال او در سال 1999 رو به مربیگری آورد و از قضا هدایت کاشیما را برعهده گرفت. در مدت دو دهه که از عمر مربیگری زیکو می گذرد او هدایت تیم هایی چون کاشیما آنتلرز، سنترو د فوتبال (به اختصار CFZ)، تیم ملی فوتبال ژاپن، فنرباحچه، بنیادکار، زسکا مسکو، المپیاکوس، تیم ملی فوتبال عراق، الغرافۀ قطر و اف‌سی گوا را برعهده داشت. او در حال حاضر مدیر فنی تیم کاشیما آنتلرز است و به همراه این تیم نیز در فینال لیگ قهرمانان آسیا و جدال برابر پرسپولیس به ایران هم آمده بود.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی زیکو

سه قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1980، 1982 و 1983 به همراه تیم فلامینگو

قهرمانی جام لیبرتادورس در سال 1981 به همراه تیم فلامینگو

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 1981 به همراه تیم فلامینگو

قهرمانی مسابقات جی لیگ ژاپن در سال 1993 به همراه تیم کاشیما آنتلرز

مقام سوم جام جهانی 1978 آرژانتین به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی سوپرلیگ ترکیه در فصل 07-2006 به عنوان سرمربی تیم فنرباحچه

قهرمانی جام حذفی ترکیه در سال 2007 به عنوان سرمربی تیم فنرباحچه

قهرمانی لیگ و جام حذفی ازبکستان در سال 2008 به عنوان سرمربی بنیادکار

قهرمانی سوپرکاپ روسیه در سال 2009 به عنوان سرمربی زسکا مسکو

قهرمانی جام ملت های آسیا در سال 2004 به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ژاپن

بهترین فوتبالیست آمریکای جنوبی در سال های 1977، 1981 و 1982

آقای گل مسابقات سری آ برزیل در سال های 1980 و 1982

بهترین بازیکن و آقای گل رقابت های جام لیبرتادورس در سال 1981

برندۀ کفش برنزی رقابت های جام جهانی 1982 اسپانیا

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1982 اسپانیا

بهترین بازیکن سال فوتبال جهان در سال 1983 از نگاه مجلۀ معتبر ورلد ساکر

بهترین بازیکن سری آ ایتالیا در سال 1984

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2006 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

سومین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

هفتمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال آمریکای جنوبی در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

چهاردهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

هفتمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم میلادی از سوی فیفا

نهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم میلادی از سوی فرانس فوتبال

هجدهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم میلادی از سوی ورلد ساکر

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

3. رونالدو نازاریو

اگر بخواهیم از کامل ترین مهاجم نوک تاریخ فوتبال صحبت به میان آوریم، نام رونالدو لوئیز نازاریو ده لیما انتخاب اولی است که معمولا به آن فکر می کنیم. مهاجم توانمندی که بهترین وصف دربارۀ خصوصیات او را سرمربی بزرگی چون بابی رابسون عنوان داشته است:

در هیچ جای دنیا بازیکنی مثل رونالدو را نخواهید یافت. او فوق العاده است. می داند چه زمانی باید شوت یا دریبل بزند. او می تواند فاصله 40 یارد را به راحتی با دریبل کردن طی کند. برای هر تیمی کافیست که رونالدو را داشته باشد. بهترین بازیکنی که مربی او بودم کسی نیست جز رونالدو!

شمارۀ 9 تکرار نشدنی برزیلی ها را تنها باید با خودش مقایسه کرد. چرا که به قول روبرتو کارلوس، هیچ کس رونالدو نازاریو نمی شود. رونالدو که علاقه مندان به فوتبال به دلیل سبک بازی های فوق العاده وی لقب مریخی یا فرازمینی را به او داده اند، از برجسته ترین ستاره های تاریخ فوتبال جهان به شمار می آید. مریخی به گواه بسیاری، کامل ترین مهاجم نوک تاریخ است که به دلیل مصدومیت های پیاپی، شاید به حق واقعی خود در دنیای فوتبال نرسید. این بازیکن چیزی بیشتر از یک استعداد ساده بود. او یک ستاره با فن دریبل زنی‌ بالا، یک دونده سریع و به شکل شگفت انگیزی یک تمام کننده کامل بود. در فوتبال ایتالیا و زمانی که در اینتر بازی می کرد، به او لقب fantasista را داده بودند. لقبی که بیشتر به بازیسازها و پلی میکرها می خورد تا یک مهاجم نوک؛ ولی رونالدو با دیگر مهاجمین نوک تاریخ متفاوت بود. او به معنای واقعی کلمه فانتزی کار بود و این فانتزی همراه با سرعت زیاد و تمام کنندگی بالا، چیزی بود که کسی کمتر در فوتبال ایتالیا به چشم دیده بود.

رونالدو نازاریو درست از آن دست بازیکنانی بود که مشابه آن فقط در بازی های پلی استیشن دیده می شد؛ به همان ظرافت و با همان سرعت، درست به مانند غزالی تیزپا، از چنگ مدافعین فرار می کرد و با هنر گلزنی خود، دروازه رقبا را یکی پس از دیگری فرو می ریخت. رونالدو نازاریو متولد هجدهم سپتامبر 1976 در ریودوژانیرو برزیل است و شروع دوران حرفه ای او از باشگاه کروزیرو در 17 سالگی بوده است. نازاریو یک فصل در این تیم توپ زد و در همین یک فصل رونالدو با کروزیرو به دو عنوان قهرمانی در رقابت های داخلی برزیل دست یافت. رونالدو که پس از جام جهانی 1994 از یوونتوس و میلان پیشنهاد داشت، با توصیه روماریوی برزیلی به تیم آیندهوون پیوست. او برای این انتقال 9.5 میلیون مارک دریافت کرد که تا آن زمان هیچ بازیکن برزیلی، موفق به دریافت چنین مبلغ هنگفتی نشده بود. رونالدو از همان فصل اول بازیش در فوتبال هلند و آیندهوون، نشان داد تا چه اندازه خرید فوق العاده ای بوده است. در فصل اول و در 36 بازی برای این تیم، نازاریو موفق به زدن 35 گل شد. در فصل 95-1994 و در رقابت های جام یوفا، رونالدو موفق شد در مقابل تیم بایرن لورکوزن هت تریک کند و تمام نگاه ها را معطوف به هنرنمایی خود کند. نیک میلر خبرنگار روزنامه گاردین در مورد دوران رونالدو در PSV می گوید:

آن چه در مورد سال اول حضور رونالدو در آیندهوون اهمیت دارد این است که یک نوجوان لاغر و ترکه ای در این سن، چگونه می تواند به مانند بازیکنان حرفه ای و پخته اینقدر خونسرد باشد. او در زمین همه کار می کند؛ سرعت بالا و هنر دریبل زنی و در آخر یه قاتل در محوطه جریمه حریفان. این بازیکن بی نظیر است.

بازی های درخشان رونالدو در PSV باعث شد تا دو تیم بارسلونا و اینتر برای به خدمت گرفتن این ستاره جوان با هم به رقابت بپردازند که در آخر، این بارسلونا بود که موفق شد در سال 1996 رونالدو را در ازای مبلغ 19.5 میلیون یورو به نیوکمپ بکشاند.

رونالدو یک فصل برای بارسلونا بازی کرد و توانست با 34 گل زده آقای گل لالیگا شود. حساس ترین گل رونالدو برای بارسا تگ گل پیروزی بخش وی در فینال جام در جام اروپا برابر تیم پاری سن ژرمن بود. وی در این دوره دوبار نیز در سال ‌های 1996 و 1997 به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال 1997 به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد و هر دو بار به عنوان جوان ‌ترین بازیکنی لقب می گرفت که به این موفقیت دست پیدا می‌کرد. رونالدو در همین یک فصل حضورش در بارسلونا در 49 بازی موفق به زدن 47 گل شد و کفش طلای اروپا را نیز در این تیم به دست آورد. سر بابی رابسون سرمربی بارسلونا در آن فصل درمورد حضور رونالدو نازاریو در تیمش می گوید:

تصور کنید از خداوند بخواهید که بهترین بازیکن جهان را به شما بدهد و خدا هم به شما رونالدو را بدهد.

پس از یک فصل باشکوه در نیوکمپ، رونالدو از بارسلونا جدا گشت و در سال 1997 راهی فوتبال ایتالیا و تیم اینتر شد. سران نراتزوری امیدوار بودند که با کمک رونالدو برزیلی بتوانند بر سلطه یوونتوس و میلان بر سری آ پایان بخشند. آن ها برای این هدف خود رکورد نقل و انتقالات را شکستند و با 27 میلیون یورو رونالدو را به جوزپه مه آتزا کشاندند. اما رونالدو بر خلاف سال های قبلش نتوانست آقای گل شود و بعد از اولیور بیرهوف آلمانی دومین گلزن برتر ایتالیا شد و اینتر نیز به نایب قهرمانی سری آ بسنده کرد. البته در آن سال اینتر قهرمان جام یوفا شد. اوضاع این تیم در سال بعد بسیار بدتر شد و آن ها در لیگ هشتم شدند و هیچ جامی را کسب نکردند. رونالدو در این فصل، دچار اولین مصدومیتش شد و فقط 19 بازی برای اینتر به میدان رفت و 14 گل زد. مصدومیت نازاریو در فصل بعد نیز تشدید شد و در نوامبر سال 1999 زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میادین برگشت،‌ در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط صلیبی پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از 17 ماه استراحت و در 20 سپتامبر سال 2001 در جام یوفا رونالدو در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو مجددا به مستطیل سبز بازگشت.

با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل 02-2001 (7 گل زده در 10 بازی)، اینتر تا هفته آخر سری آ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست 2 بر 4 مقابل لاتزیو در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید. در نقطه مقابل و در جام جهانی 2002، رونالدو بازگشتی شکوهمند به تیم ملی برزیل داشت و نقش کلیدی در قهرمانی پنجم برزیلی ها در این رقابت ها داشت.پس از انجام 99 بازی و زدن 59 گل با لباس اینتر، رونالدو فوتبال ایتالیا را ترک گفت و بار دیگر رهسپار فوتبال اسپانیا و این بار غول دیگر باشگاه های این کشور، رئال مادرید شد. رونالدو در سال 2002 و با مبلغ 46 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیس فیگو و زین‌الدین زیدان، سومین فوق‌ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت‌آمیز بود. او در همان سال با رئال قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد و در کنار آن باز هم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن ‌ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل،‌ بیست و نهمین قهرمانی‌ رئال مادرید را در لالیگا جشن گرفت. در فصل پس از آن نیز (04-2003) یک بار دیگر پس از سال 1997 آقای گل باشگاه ‌های اسپانیا شد. اما رئال نَه در آن فصل و نَه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم‌زمان بارسلونا، بزرگ‌ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا در فصل (06-2005) توانسته بود به مقام قهرمانی برسد. در فصل 07-2006 رونالدو چندان درخششی در ترکیب رئال مادرید نداشت و حتی در طول یک دوره 205 روزه هیچ گلی به ثمر نرساند. همین باعث شد تا کاپلو، سرمربی وقت رئال او را از ترکیب اصلی کنار بگذارد؛ چرا که کاپلو به مهاجم تازه وارد تیمش،‌ رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در همین دوران بود که دوباره مصدومیت باز هم به سراغ این ستاره برزیلی آمد.

رونالدو نازاریو در 5 فصل بازی برای رئال مادرید و در 177 مسابقه موفق یه زدن 104 گل برای این تیم شد و شرایط به وجود آمده برای او در این رئال مادرید سبب شد تا وی در ژانویه سال 2007 به فکر بازگشت به میلان در سری آ ایتالیا بیفتد. البته این‌بار نه به اینتر ، ‌بلکه به تیم رقیب،‌ آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی‌اعتباری‌ رونالدو در نزد هواداران اینتر شد. رونالدو در سال 2007 باز هم دچار مصدومیت شد و نتوانست درخشش سابق خود را در تیم آث میلان داشته باشد و در دو فصل بازی در این تیم تنها در 20 مسابقه به میدان رفت و 9 گل برای میلانی ها به ثمر رساند. سرانجام پس از 15 سال حضور در فوتبال اروپا، نازاریو بار دیگر به کشورش برزیل برگشت و تا سال های پایانی بازیش درتیم کورینتیانس مشغول به بازی شد. رونالدو پس از دو فصل بازی برای این تیم در سال 2011 و در سن 35 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. رونالدو نازاریو دلیما در تیم ملی برزیل یک فوق ستاره بود و به عناوین و افتخارات مهمی، هم چون دو قهرمانی در جام های جهانی 1994 و 2002 با زرد پوشان برزیلی دست یافته است. رونالدو با 62 گل در 98 بازی در طی 17 سال بازی (1994 تا 2011) در تیم ملی برزیل، پس از پله نامدار به عنوان دومین گلزن برتر برزیل در طول تاریخ شناخته می شود. رونالدو یکی از پرافتخارترین ستاره های تاریخ فوتبال است که سه بار به عنوان مرد سال جهان انتخاب شده و دو بار نیز به توپ طلای جهان دست پیدا کرده است. نازاریو تا قبل از اینکه میروسلاو کلوزه آلمانی در جام جهانی 2014 برزیل رکورد او را به عنوان بهترین گلزن تاریخ ادوار جام جهانی بشکند، با 15 گل در در 19 بازی در سه دوره جام جهانی، آقای گل این رقابت ها نیز لقب گرفته بود. رونالدو نازاریو دلیما در مجموع در عرصه باشگاهی و در طول 18 سال فعالیتش در تیم های مختلف، در 518 بازی موفق به زدن 352 گل شده است و شاید اگر مصدومیت های بلند مدت، او را تا این حد از میادین دور نمی کرد، شاید رکورد مریخی از این هم دست نیافتنی تر می شد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی رونالدو نازاریو

دو قهرمانی در سال های 1993 و 1994 به همراه تیم کروزیرو

قهرمانی در جام حذفی فوتبال هلند در فصل 96-1995 به همراه تیم آیندهوون

قهرمانی در جام برندگان یوفا در فصل 97-1996 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی در رقابت های کوپا دل ری در فصل 97-1996 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی مسابقات سوپرکاپ اسپانیا در سال 1996 به همراه تیم بارسلونا

قهرمانی مسابقات جام یوفا در فصل 98-1997 به همراه تیم اینتر

قهرمانی در رقابت های لالیگا در فصل های 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در سوپرکاپ اسپانیا در سال 2003 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 2002 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در جام جهانی در سال های 1994 و 2002 به همراه تیم ملی برزیل

نایب قهرمانی در جام جهانی 1998 به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل

کسب مقام سوم رقابت های فوتبال المپیک در سال 1996 به همراه تیم امید برزیل

برنده دو توپ طلای جهان در سال های 1997 و 2002

کسب عنوان بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا در سال های 1996، 1997 و 2002

آقای گل رقابت های جام جهانی 2002 به همراه تیم ملی برزیل

دومین گلزن برتر تاریخ ادوار جام های جهانی پس از میروسلاو کلوزه آلمانی

بهترین گلزن دنیا به انتخاب فدراسیون آمار و ارقام جهان در سال 1997

برنده کفش طلای اروپا در فصل 97-1996 به همراه تیم بارسلونا

آقای گل رقابت های لالیگا در دو فصل 97-1996 و 04-2003

بهترین بازیکن خارجی و عنوان توپ طلای لالیگا در فصل 97-1996 به همراه بارسلونا

کسب عنوان با ارزش ترین بازیکن جام یوفا در سال های 1997 و 1998

کسب عنوان بهترین بازیکن سری آ ایتالیا در فصل 98-1997 به همراه تیم اینتر

آقای گل رقابت های کوپا آمریکا در سال 1999 به همراه تیم ملی برزیل

بهترین ورزشکار سال دنیا از نظر بی بی سی در سال 2002

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام های جهانی 1998 فرانسه و 2002 کره و ژاپن

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2006 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه رئال مادرید

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه اینتر

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال ایتالیا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

2. گارینشا

گارینشا در زبان محلی مردمان سرزمین قهوه تداعی کنندۀ نام نوعی پرنده کوچک است و برادرش او را به دلیل جثۀ کوچکی که در کودکی داشت، به این نام صدا می زد. گارینشا با وجود آنکه در کودکی اش دچار فلج اطفال و انحراف در پاهای خود شده بود (پای چپش شش سانتیمتر کوتاه تر بود)، اما با تلاش و پشتکار مثال زدنی که داشت به یکی از تکنیکی ترین، بهترین و محبوب ترین بازیکنان تاریخ فوتبال تبدیل شد. اگر به اعتقاد شما ستارگانی نظیر مارادونا، پله، زیدان، برگکمپ و مسی می توانند بهترین دریبل کنندگان تاریخ باشند، پس باید فیلم دریبل های خاص وینگر شمارۀ 11 برزیل در دو جام جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی را یک بار دیگر ببینید. مانه گارینشا آنقدر در مستطیل سبز تکنیکش را به رخ رقیبانش می کشید که به او لقب "سلطان دریبل" را داده بودند. پله از او به عنوان بزرگترین بازیکن در پست خودش یاد کرده و ژالما سانتوس مدافع راست افسانه ای برزیلی ها دربارۀ او می گوید:

او یک روحیۀ شاد داشت. فوتبال گارینشا در زمین مثل کارهای چارلی چاپلین بود.

مانوئل فرانسیسکو دوس سانتوس معروف به گارینشا متولد 28 اکتبر 1933 در پائوگرانده است. این وینگر افسانه ای، فوتبال حرفه ایش را در سن 20 سالگی و از باشگاه بوتافوگو شروع کرد. او با 12 سال حضور در بوتافوگو و انجام 323 بازی و 101 گل زده، اسطورۀ بی بدیل این باشگاه به حساب می آید.

گارینشا فوتبال را تنها برای شادمانی خود و اطرافیانش بازی می کرد. او به گونه ای در میادین ظاهر می شد که پس از سوت پایان، لبخند بر روی لبان هر هواداری که بازی او را می دید، نقش می بست. او در کنار پله دو فوق ستارۀ برزیلی ها در جام جهانی 1958 بودند که سلسائو را برای اولین بار به قهرمانی جهان رساندند. هر چند بسیاری قهرمانی برزیل در سوئد را به نام پله رقم زده اند اما برخی همچون مل هاپکینز مدافع ولز در آن رقابت ها عقیده داشت که گارینشا از پله نیز خطرناک تر بوده است. اهمیت گفتۀ این مدافع ولز زمانی بیشتر مشخص می گردد که بدانیم پله در دومین بازی جام جهانی 1962 مصدوم شد و کل آن تورنمنت را از دست داد. گارینشا اما یک تنه برزیل را در شیلی به دومین قهرمانی جهانش رساند و در آن رقابت ها هم توپ طلا (بهترین بازیکن جام) و هم کفش طلا (بهترین گلزن جام) را ازآن خود نمود. جالب است بدانید که تیم برزیل در تاریخ خود هرگز با حضور هم زمان پله و گارینشا شکست نخورده است. اما این بازیکن افسانه ای برزیل به همان اندازه که در زمین خوش می درخشید در بیرون از زمین عصیان گری ها و سرکشی های خاص خودش را داشت. اعتیاد و مصرف بیش از حدی که او به مشروبات الکلی داشت، باعث شده بود بدن او رفته رفته تحلیل رود و ضعیف شود.

تاثیرات نوشیدن الکل کم کم خودش را در جام جهانی 1966 و هم چنین عرصۀ باشگاهی بیشتر نشان داد. پس از دوران موفقی که گارینشا در بوتافوگو داشت، او در چهار باشگاه کورینتیانس، اتلتیکو جونیور، فلامینگو و اُلاریا مشغول به بازی بود که تعداد دیدارهایی که او برای این چهار تیم در مدت هفت سال به میدان رفت به زحمت به 20 بازی می رسید! در ردۀ ملی هر چند گارینشا در جام جهانی 1966 انگلستان با یک ضربۀ کاشتۀ دیدنی دروازۀ بلغارستان را فرو ریخت، اما دیگر از آن وینگر سرحال و تکنیکیِ چند سال پیش خبری نبود و برزیل با شکست برابر مجارستان از راهیابی به دور یک چهارم نهایی بازماند. باخت 3-1 به مجارستان نَه تنها اولین و آخرین باخت گارینشا با لباس برزیل بود، بلکه آخرین بازی او در جمع طلایی پوشان کشورش نیز به حساب می آمد. او در ردۀ ملی سابقۀ یازده سال (1955 تا 1966) حضور در تیم ملی فوتبال برزیل را داشت و در این مدت گارینشا در 50 بازی موفق به زدن 12 گل شده بود. همانطور که گفته شد او در 49 بازی قبل خود برابر هیچ حریفی در لباس برزیل تن به شکست نداد و تنها باخت او به همراه سلسائو شکست برابر مجارستان در جام جهانی 1966 بوده است. مصرف بیش از حد مشروبات الکلی سرانجام این فوتبالیست بزرگ را قبل از آنکه به پنجاه سالگی برسد، در بیستم ژانویه 1983 به کام مرگ کشاند.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی گارینشا

سه قهرمانی ایالتی در سال های 1957، 1961 و 1962 به همراه تیم بوتافوگو

قهرمانی رقابت های اینترکلوب مکزیک در سال 1958 به همراه تیم بوتافوگو

قهرمانی در تورنمنت بین المللی کلمبیا در سال 1960 به همراه تیم بوتافوگو

قهرمانی در تورنمنت بین المللی کاستاریکا در سال 1961 به همراه تیم بوتافوگو

دو قهرمانی ایالتی سائو پائولو در سال های 1962 و 1964 به همراه تیم بوتافوگو

قهرمانی تورنمنت ایبرو آمریکن در سال 1964 به همراه تیم بوتافوگو

دو قهرمانی جام های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

سه قهرمانی جام اُ هیگینز در سال های 1955، 1959 و 1961 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی جام اسوالدو کروز در سال 1960 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

برندۀ توپ طلای جام جهانی 1962 شیلی

برندۀ کفش طلای جام جهانی 1962 شیلی

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام های جهانی 1958 و 1962

بهترین بازیکن لیگ باشگاهی برزیل در سال 1962

حضور در تیم منتخب بهترین فوتبالیست های قرن بیستم میلادی

حضور در جمع بهترین بازیکنان تاریخ جام های جهانی از سوی فیفا

دومین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

چهارمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال آمریکای جنوبی در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

هشتمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

1. پله

قهرمانی جهان در سال 1958 که در سایۀ درخشش پله برای برزیلی ها به دست آمد در واقع محقق شدن قولی بود که او در نُه سالگی خود به پدرش داده بود. در سال 1950 و آن فینال تاریخی و تلخِ میان اروگوئه و برزیل که مانع از رسیدن سلسائو در میان چشم هوادارانش به کاپ زرین جام جهانی شد، پله آن روزها تنها 9 سال سن داشت. بلا رتی، یکی از مفسران مشهور فوتبال آلمان که آشنایی زیادی نیز با فوتبال برزیل دارد، در این باره می‌گوید:

پلۀ 9 ساله، به پدرش که با چشم هایی گریان به رادیو گوش می داد و شاهد شکست برزیل از اروگوئه در فینال جام جهانی 1950 بود، قول داد که زمانی این شکست را جبران کند و با برزیل، قهرمان جهان شود که واقعا هم این اتفاق رخ داد.

ادسون آرانتس دو ناسیمیونتو که ما او را با نام "پله" می شناسیم، متولد 23 اکتبر 1940 در ترس کوراسائویس (شهری کوچک بین ریودوژانیرو و سائو پائولو) برزیل است. او دارای القاب مختلفی در دنیای فوتبال بوده که مهم ترین آن ها پرولا نگرا (مروارید سیاه) و او ری (شاه) می باشد. پله را به عنوان مطرح ترین گلزن تاریخ فوتبال جهان به حساب می آورند. او در طول بیش از دو دهه از دوران بازیگریش در مستطیل سبز و بنا به مستندات فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان (IFFHS) در 1363 دیدار موفق به زدن 1281 گل شده و از این نظر در میان تمامی بازیکنان تاریخ رکوردار است. هر چند بسیاری از این گل ها نیز در بازی های دوستانه به ثمر رسیده است. شمار گل های رسمی پله اما 650 گل در 694 بازی باشگاهی و 77 گل در 92 بازی ملی بوده است.

پله همچنین تنها فوتبالیستی در تاریخ این رشته ورزشی به حساب می آید که توانسته سه بار فاتح جام جهانی شود. او به همراه طلایی پوشان برزیل در سال های 1958، 1962 و 1970 موفق به بالا بردن کاپ زرین جام جهانی شده که از این نظر نام پله برای همیشه در تاریخ جام های جهانی جاودان گشته است. سیزده ساله بود که فوتبالش را از جوانان باشگاه بائرو شروع کرد و پس از درخشش در این تیم توانست در شانزده سالگی راهی تیم سرشناس سانتوس شود. پله خود دربارۀ آن روزها می گوید:

سیزده، چهارده ساله بودم و در باشگاه ‌بائرو بازی می کردم. ما برنده شدیم و جایزه‌ ای بردیم و عکسم را در روزنامه ها چاپ کردند. آن موقع می دانستم که می خواهم فوتبالیست حرفه ‌ای شوم.

درخشش پلۀ جوان در بائرو و سپس فصل اولش در سانتوس باعث شد تا او در هفده سالگی به تیم ملی فوتبال برزیل دعوت شود و یک سال بعد هم طعم حضور در بزرگترین آوردگاه فوتبالی جهان را بچشد. سوئد و تورنمنتی که در آن برگزار شد، محلی بود برای نمایش استعدادهای او و دیگر بزرگان فوتبال برزیل چون گارینشا، واوا و ژالما سانتوس. شَم گلزنی فوق العاده ای که پله از آن برخوردار بود در کنار قدرت بالای دریبل زنی و دید خوبی که او در ارسال پاس هایش داشت، باعث شد تا این ستاره جوان در کنار گارینشا و واوا به یکی از سه عضو مثلث جادویی برزیل در جام جهانی 1958 تبدیل گردد. پله هر چند در مرحلۀ گروهی این تورنمنت مصدوم شده بود، اما گل های تاثیرگذار وی نقش بسزایی در اولین قهرمانی جهان سلسائو داشت.

او در مرحلۀ یک چهارم نهایی برابر ولز یک گل زد تا با راهیابی برزیل به نیمه نهایی آن ها مقابل فرانسه قرار گیرند. هت تریک پله برابر فرانسه در کنار دو گلی که واوا و دی دی در آن بازی به ثمر رساندند باعث شد تا برزیل با نتیجۀ 5-2 این تیم را شکست دهد تا پس از هشت سال و فاجعۀ ماراکانا بار دیگر مردان سرزمین قهوه طعم حضور در فینال این چنین مسابقاتی را تجربه نمایند. در فینال باز هم این پله بود که درخشان ظاهر شد و دو گل از پنج گل تیمش را مقابل سوئد به ثمر رساند تا برزیلی ها اولین بار فاتح جام جهانی شوند. چشم های اشک بار پله در آغوش گیلمار، گلر افسانه ای برزیلی ها، پس از قهرمانی در جام جهانی به یکی از صحنه های به یاد ماندنی این تورنمنت بدل گشته است. چهار سال بعد اما اوضاع حداقل برای خود پله در شیلی به خوبی پیش نرفت. پله در دومین دیدارش در این رقابت ها و بازی برابر اسپانیا مصدوم شد و کل آن تورنمنت را از دست داد. هر چند با هنرنمایی اعجوبه ای چون گارینشا، برزیل برای دومین بار موفق به فتح جام جهانی شد تا پله این بار از روی نیمکت شاهد قهرمانی تیمش در این مسابقات باشد. داستان مصدومیت های پله باز هم و این بار در جام جهانی 1966 انگلستان تکرار شد. جایی که با مصدومیت او و همچنین بدن تحلیل رفته و ضعیف شدۀ گارینشا، برزیل نتوانست از عنوان قهرمانی اش دفاع کند و با دو شکست مشابه 3-1 برابر مجارستان و پرتغال، طلایی پوشان خیلی زود با این مسابقات خداحافظی کردند. اما سال 1970 و تورنمنتی که در خاک آزتک ها برگزار شد، سال بازگشت پله به فوتبال بود. او در طلایی ترین تیم تاریخ فوتبال برزیل که به عقیدۀ بسیاری از آن به عنوان بهترین تیم تاریخ نیز یاد می کنند، پله بار دیگر توانست توانایی های خود را در صحنۀ جام جهانی به معرض نمایش بگذارد. اوج کار پله و برزیل در جام جهانی مکزیک به بازی پایانی این رقابت ها و جدال جذاب برزیل و ایتالیا باز می‌گشت.

او در دقیقۀ 18 این بازی و از روی سانتر زیبای ریولینو توانست با ضربۀ سر یکصدمین گل تاریخ سلسائو در مسابقات جام جهانی را به ثمر برساند. با این گل پله به نخستین فوتبالیستی بدل گشت که در دو فینال جام جهانی موفق به گلزنی شده بود. مروارید سیاه سلسائو در این مسابقه زمینه ساز دو گل دیگر برزیلی ها شد تا در پایان و با برد 4-1 مقابل ایتالیا، طلایی پوشان به سومین قهرمانی جهان خود دست یابند. جام جهانی 1970 مکزیک، آخرین حضور پله در مسابقات جهانی بود و اگر چه فدراسیون فوتبال برزیل سعی داشت رضایت او را برای حضور در مسابقات 1974 آلمان جلب کند، اما تلاش ها بی ‌نتیجه ماندند. در ردۀ باشگاهی پله اسطوره بی چون و چرای سانتوس است. او در مدت 18 سال حضورش در این تیم موفق شد به عناوین و جام های با ارزشی دست یابد. حضور در 638 بازی و آمار خارق العادۀ 619 گل نشان از کار بزرگ او در سانتوس می دهد. هنگامی‌که پله در یکی از بازی های باشگاهی تیمش، سانتوس، هزارمین گلش را به ثمر رساند، ناقوس تمامی کلیساها در برزیل به صدا درآمدند. پله با وجود خداحافظی از فوتبال، قراردادی دو ساله با مبلغی هنگفت با باشگاه آمریکایی نیویورک کاسموس امضا کرد و یک بار دیگر قدم به میدان گذاشت. او در طول عمرش هیچ گاه در باشگاهی اروپایی توپ نزد. هرچند با باشگاه سانتوس یا تیم ملی برزیل قدم به استادیوم های قارۀ سبز گذاشته بود. او دو سال در نیویورک کاسموس بازی کرد تا سرانجام در سی و هفت سالگی به دوران بازیگریش در مستطیل سبز خاتمه داد. پله یکی از بهترین کاشته زن‌های تاریخ فوتبال نیز به حساب می آید و با 70 گل رسمی که با ضربات ایستگاهی به ثمر رسانده پس از هموطنش جونینیو، دومین بازیکن برتر از این حیث قلمداد می شود.

ادواردو گالیانو، ورزشی نویس اروگوئه ای، زمانی دربارۀ جذابیت ضربات ایستگاهی پله گفته بود:

وقتی او برای زدن ضربۀ ایستگاهی پشت توپ قرار می گرفت، دیوار دفاعی حریف دوست داشت رو به دروازۀ خودی برگردد تا لذت تماشای لحظۀ به ثمر رسیدن گلی زیبا را از دست ندهد.

فرای قهرمانی های جهان پله و گل های فراوانی که او به ثمر رسانده اما بزرگترین افتخاری که نصیب مروارید سیاه برزیلی ها شد، گزینش او از سوی فیفا به عنوان "بهترین فوتبالیست جهان" در قرن بیستم و همچنین انتخاب به عنوان "برترین ورزشکار" قرن بیستم از طرف کمیته بین‌ المللى المپیک بوده است. در ماه ژانویه سال 2014 به طور رسمی از سوی فیفا یک توپ طلای افتخاری به پله به پاس یک عمر فعالیت ورزشی او اهدا شد. این برای نخستین بار بود که بازیکنی که دیگر در میادین فوتبال حضور ندارد و فعالیت حرفه ایش نیز خاتمه یافته، این جایزه را کسب می کرد. پله خود در مورد موفقیت هایش و آیا اینکه پله ای دیگر در فوتبال ظهور خواهد کرد یا نه می گوید:

پله‌ ای دیگر هرگز ظهور نمی‌ کند، چرا که خدا تنها یک پله را خلق کرده، یک بتهوون را و یک میکل‌آنژ را. البته دلیل دیگری هم وجود دارد که پله‌ ای دیگر هرگز ظهور نخواهد کرد، چون پدر و مادرم، کارخانۀ بچه‌ سازی خود را تعطیل کرده اند.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی پله

شش قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1961، 1962، 1963، 1964، 1965 و 1968 به همراه تیم سانتوس

دو قهرمانی جام لیبرتادورس در سال های 1962 و 1963 به همراه تیم سانتوس

دو قهرمانی جام بین قاره ای در سال های 1962 و 1963 به همراه تیم سانتوس

ده قهرمانی جام لیگ منطقه پائولیستا در سال های 1958، 1960، 1961، 1962، 1964، 1965، 1967، 1968، 1969 و 1973 به همراه تیم سانتوس

قهرمان لیگ فوتبال آمریکای شمالی در سال 1977 به همراه تیم نیویورک کاسموس

سه قهرمانی جام های جهانی 1958 سوئد، 1962 شیلی و 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل (رکورد)

آقای گل رقابت های لیبرتادورس در سال 1965

آقای گل رقابت های سری آ برزیل در سال های 1961، 1963 و 1964

کسب عنوان بهترین بازیکن جوان جام جهانی 1958 سوئد

برندۀ کفش نقره ای جام جهانی 1958 سوئد به عنوان دومین گلزن برتر جام

برندۀ توپ طلای جام جهانی 1970 مکزیک به عنوان برترین بازیکن جام

آقای گل و بهترین بازیکن رقابت های قهرمانی آمریکای جنوبی در سال 1959

برندۀ توپ طلای افتخاری فیفا به پاس یک عمر فعالیت ورزشی

بهترین فوتبالیست قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

بهترین فوتبالیست برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

بهترین فوتبالیست آمریکای جنوبی در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

حضور در جمع 100 فوتبالیست زندۀ برجستۀ تاریخ

برترین شخصیت ورزشی از نگاه BBC در سال 1970

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2012 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

برترین ورزشکار قرن از نگاه خبرگزاری رویترز در سال 1999

حضور در تیم منتخب قرن بیستم میلادی از نگاه فیفا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

ویدیویی از نفرات اول تا پنجم لیست بهترین های برزیل

بیشتر بخوانید:

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش اول)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش دوم)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش سوم)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش چهارم)