پرسپولیس و غربت لیگ قهرمانان

پرسپولیس عصر دوشنبه با پروازی چارتر و حدوداً دو ساعت و نیمه به دوشنبه رسید. در فرودگاه دوشنبه به اعضای تیم گل سرخ دادند و ظاهراً استقبال خوب بود. برخی از ایرانی‌ها هم آمده بودند استقبال اما همه چیز خیلی سریع پیش رفت. تیم با دو دستگاه اتوبوس به هتل هیلتون رفت و از آنجا که فاصله هتل تا فرودگاه ۵ دقیقه بود همه خیلی زود خودشان را در هتل یافتند و بساط اسکان تیم مهیا شد.

پرسپولیسی‌ها از هتل رضایت داشتند و می‌گفتند هتل در بخش لوکس شهر دوشنبه واقع شده و امکانات مناسبی دارد اما فضای فوتبالی و لیگ قهرمانان در هتل دیده نمی‌شد. می‌گفتند اینجا انگار مردم به سه زبان صحبت می‌کنند که یکی از آنها فارسی است اما خط شان روسی است و چیز زیادی سر در نمی‌آوریم. با این حال همین که تمرین اول در زمین مسابقه برگزار شد و تا حدودی نگرانی بابت ناآشنایی با چمن مصنوعی ورزشگاه استقلال تاجیکستان از بین رفت خودش اتفاق بزرگی بود که دیروز رخ داد. پرسپولیس سه‌شنبه شب با حریف گمنام و شگفتی‌سازش مصاف خواهد داد. در شهری که با وجود اشتراکات فرهنگی، اطلاعات بسیار ناچیزی از آن داریم چون نه تیم‌های ملی نه باشگاهی‌مان برای یک مسابقه رسمی و تا این حد حساس و سرنوشت ساز به دوشنبه سفر نکرده بودند.

جالب اینکه این هفته برای تاجیک‌ها هفته مهمی است و آنها جشن استقلال کشورشان را برپا کرده‌اند و احتمالاً در ورزشگاه محل مسابقه هم نشانه‌هایی از این جشن پیدا خواهیم کرد اما ما که دوست نداریم شگفتی‌سازی‌شان در آسیا ادامه داشته باشد و منتظر برد پرسپولیس و عبور از این مرحله می‌مانیم. پرسپولیس با ۱۵ امتیاز به این مرحله رسیده و بهترین عملکرد را در بین ۲۰ تیم غرب آسیا داشته اما عجیب اینکه در مرحله حذفی باید در خانه حریف و جلوی چشم تماشاگران حریف بازی کند. هر چند این اتفاق با قرعه کشی قبل از شروع مسابقات رقم خورده و نمی‌توان اعتراضی به آن داشت اما احتمالاً عجیب‌ترین چیزی است که در یک تورنمنت اینچنینی در بالاترین سطح رقم می‌خورد.

هر چند ۵ برد شیرین در هند و صدرنشینی در آن گروه مقدماتی برای پرسپولیس منفعت مالی مناسبی داشت – البته آن پول در‌ ای اف سی بلوکه شده – اما واقعاً امتیاز آن نمایش درخشان و کم نقص و صعود به عنوان صدرنشین چه بود؟ الان پرسپولیس با الوحده که در گروهش دوم شد و از امارات خارج نمی‌شود یا تیم‌های دیگری که با ۱۰ و ۱۱ امتیاز صعود کردند چه تفاوتی دارد؟ اصلاً آخرین باری که پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا در تهران بازی کرد را به خاطر می‌آورید؟

به خودتان سخت نگیرید چون اصلاً کار راحتی نیست. برای پیدا کردنش باید به ۳۰ اردیبهشت سال ۱۳۹۸ برگردید. روز آخر مرحله گروهی لیگ قهرمانان ۲۰۱۹. وقتی که پرسپولیس در روز وداع ژاوی هرناندز بزرگ با فوتبال، السد را با سوپرگل ترابی و گل علیپور دو – هیچ برد تا با وجود آخر شدن در گروهش وداعی شیرین با آن فصل از رقابت‌های آسیایی داشته باشد. از آن روز تا بازی سه‌شنبه شب مقابل استقلال تاجیکستان ۸۴۱ روز خواهد شد که پرسپولیس در هیچ مسابقه آسیایی در خانه به میدان نرفته است.

شاید باورکردنی نباشد اما پرسپولیس فصل قبل بدون حتی یک بازی خانگی به فینال آسیا رسید. آنها در دو بازی اول میهمان دحیل و شارجه در قطر و امارات بودند و قرار بود با التعاون هم در کشور ثالث بازی کنند اما هفته پنجم و ششم رقابت‌ها می‌توانستند میزبان شارجه و دحیل باشند که کرونا همه چیز را خراب کرد و دحیل در اوج خوش شانسی دوباره میزبان‌شان شد. پرسپولیس فصل قبل بدون یک بازی در تهران به فینال رسید و امسال هم باید همین رویه را در پیش بگیرد.

آنها سه‌شنبه شب در حالی در ورزشگاه اختصاصی استقلال تاجیکستان بازی خواهند کرد که انگار به بازی‌های آسیایی خارج از خانه عادت کرده‌اند و پذیرفتن محدودیت‌های غربت و نداشتن هر گونه حمایتی از این حیث برایشان عادی شده است. به سبب این دوران طولانی دوری از خانه و سفر به کشورهای دیگر برای بازی‌های آسیایی، پرسپولیس امروز غریب‌ترین تیم آسیاست کما اینکه از همین الان می‌داند در صورت صعود از این مرحله برای مراحل بعد باید در خاک عربستان بازی کند؛ جایی که النصر بعد از آن شکست تلخ در نیمه نهایی و چندین شکایتی که به شکست انجامید در صورت حذف تراکتور دنبال انتقام در خانه است.

از قضا مرحله گروهی لیگ قهرمانان۲۰۲۲ هم به صورت متمرکز برگزار خواهد شد و طبیعتاً کشور ما شانسی برای میزبانی ندارد که در این صورت غربت نشینی پرسپولیس و دیگر نمایندگان فوتبال ایران در لیگ قهرمانان ادامه خواهد داشت پس هر پیروزی و هر موفقیتی در این شرایط طعم و رنگ دیگری دارد؛ درست مثل آنچه یحیی و تیمش سال قبل در قطر نشان‌مان دادند.