چگونه گوستاو کوربه با نقاشی های خود دنیای هنر را شگفت زده کرد؟! + عکس

بیوگرافی و نقاشی های گوستاو کوربه رهبر جنبش رئالیسم

گوستاو کوربه Gustave Courbet (1819 - 1877) نقاش با نفوذ قرن 19 ، رهبر جنبش رئالیسم در نقاشی قرن نوزدهم فرانسه بود. او در یک خانواده کشاورز مرفه در اورنانس فرانسه به دنیا آمد. از آنجایی که در یک خانواده کشاورز مرفه به دنیا آمده بود، احساسات ضد سلطنتی در خانواده وی غالب بود. (پدربزرگ مادری او در انقلاب فرانسه جنگید.) خواهران کوربه با نام های زوئه، زلی و ژولیت اولین مدل های او برای طراحی و نقاشی بودند.

نقاشی را در بزانسون از یک مرید ژاک لویی داوید آموخت و در 1839 به پاریس رفت. در پایتخت به ادامه هنرآموزی در «آکادمی سوئیس» پرداخت و در لوور مشق نقاشی کرد. در ۱۸۴۴ تک چهره ای از خود را در سالن به نمایش گذاشت. سفر به هلند و بلژیک در سال‌های 1846-1847 این باور کوربه را تقویت کرد که نقاشان باید زندگی اطراف خود را مانند رامبراند، هالز و دیگر استادان هلندی به تصویر بکشند.

گوستاو کوربه 1850 Gustave Courbet

کوربه اولین موفقیت خود در سالن را در سال 1849 با نقاشی "بعد از شام در اورنان" به دست آورد. این اثر که یادآور شاردن و لونین است، مدال طلا را برای کوربه به ارمغان آورد و توسط دولت خریداری شد. مدال طلا به این معنی بود که آثار او دیگر نیازی به تایید هیئت داوران برای نمایش در سالن نخواهند داشت.

کوربه اسلوب نقاشی را تا حدود زیادی از ولاسکز و ثورباران، طرز کار با رنگ و اجرای سایه روشن را از رامبراند و فرانس هالس، و ترکیب بندی و نمایش فضا را از داوید گرفت.

در زمانی که کوربه حدود 30 سال داشت، سبکی را شروع کرد که به رمانتیسم یا سبک کلاسیک تعلق نداشت. کوربه به جای به تصویر کشیدن چهره های آرمانی و صحنه های تاریخی، به زندگی روستایی علاقه مند بود. او معتقد بود که هنرمندان باید آنچه را که می بینند، نقاشی کنند. او میگفت برای این هرگز فرشته ای نکشیده ام چون هرگز فرشته ای ندیده ام. آثار او شامل نقاشی‌ هایی از دهقانان، کارگران، مناظر، پیکره های برهنه‌ و طبیعت بی‌ جان بود.

کوربه ترکیبات فیگوراتیو، مناظر، مناظر دریایی و طبیعت بی جان را نقاشی می کرد. او با پرداختن به مسائل اجتماعی در آثارش و با نقاشی موضوعاتی که مبتذل تلقی می شدند، مانند بورژوازی روستایی، دهقانان و شرایط کار فقرا، به بحث و جدل در مورد آثارش دامن زد. آثار او، همراه با آثار اونوره دومیه و ژان فرانسوا میله، به رئالیسم معروف شد. زیرا رئالیسم کوربه به کمال خط و فرم نمی پرداخت، بلکه مستلزم برخورد خشن با رنگ بود که این نشان دهنده ی مشاهده مستقیم هنرمند برای ترسیم بی نظمی های طبیعت بود. او سختی زندگی را به تصویر می کرد و با این کار ایده های دانشگاهی هنر معاصر را به چالش کشید.

در ادامه به بررسی برخی ویژگی های بارز هنر کوربه می پردازیم:

علاقه به نمایش زندگی روستایی

کوربه به عنوان یک رئالیست معتقد بود که هنر او باید زندگی مردم طبقه کارگر فرانسوی را در محیط های معاصر به نمایش بگذارد. او فکر می کرد که هنرمندان باید آنچه را که واقعی ست و برایشان آشناست به تصویر بکشند. از آنجا که او در روستا بزرگ شد، به تصویر کشیدن کشاورزان و کارگران روستایی گرایش پیدا کرد.

الک کنندگان گندم The Wheat Sifters اثر کوربه 1854

در تابلو نقاشی الک کنندگان گندم 1854، دو زن جوان و یک پسر در نقاشی وجود دارند. دو زن در حال بوجاری و الک کردن گندم هستند. احتمالاً این دو زن خواهران کوربه هستند: زوئی (در مرکز) و ژولیت (نشسته) و پسر می تواند دزیری بینت، پسر نامشروع نقاش باشد.

عینیت گرایی و دوری از تخیل (فیگورهای واقعی)

گوستاو کوربه Gustave Courbet هیچ علاقه ای به ایده آل سازی پرتره ها در نقاشی های خود نداشت. از آنجایی که او در آثار خود به نمایش پلشتی ها، ناعدالتی ها و واقعیات زندگی بدون اغراق تمایل داشت، می خواست شخصیت های نقاشی هایش را بر اساس افراد واقعی نمایش بدهد. اغلب اوقات، این به معنای استفاده از دوستان، اعضای خانواده، یا کارگرانی بود که او از آنها خواسته بود تا برای او در استودیو ژست بگیرند.

بانوان جوان در کنار رود سن Young Ladies Beside the Seine کوربه 1857

نقاشی زنان جوان در کرانه‌ی رود سن دیگر اثر کوربه، تصویری بی‌پرده از دو زن روسپی در یک روز گرم تابستانی در کنار رود با لباس‌ هایی نامرتب را روایت می‌کرد و موجب تلخ شدن ذائقه‌ی طبقه‌ی متوسط جامعه شد. واقع گرایی در صحنه و چهره ها به وضوح مشخص است.

دقت در جزئیات

یکی از ویژگی های بارز سبک رئالیسم، توصیف دقیق جزئیات روزمره است و هنرمند تاثیر احساسات و روحیات فردی را در بیان حوادث نادیده نمی گیرد. همان طور که در تابلو تدفین در اورنان این ویژگی به چشم می خورد. حضور یک سگ تازی و کودک چراغ به دست و تجمع مردان و زنان در پس زمینه ای از رنگ های سرد، محیط را همچون یک مراسم تدفیلن در یک روز عادی جلوه می دهد. در این چا خبری از تصاویر حماسی و آرمانی رمانتیک انسان ها نیست. سگ و کودک همان قدر اهمیت دارند که کشیش و دیگر مقامات اورنان .

کاربرد خشن و زمخت رنگ

گوستاو کوربه به جای الگوبرداری دقیق از فیگورهای خود و ایجاد اشکال و خطوط صاف، ترجیح داد که رنگ را به شیوه ای خشن و رسا اعمال کند. به نظر او، این رویکرد سبک خام، ناهنجاری های طبیعت را با دقت بیشتری منعکس می کرد.

بعد از شام در اورنانز After Dinner at Organs 1849

مقیاس بزرگ نقاشی ها

بسیاری از مشهورترین آثار کوربه نیز در مقیاس بزرگ بودند. و در حالی که این به خودی خود خارق‌العاده نیست، استفاده کوربه از مقیاس باعث بحث و جدل شد زیرا او از آن برای اهمیت دادن به موضوعاتی که شایسته تلقی نمی‌شوند، مانند مردم عادی، استفاده کرد.

این اثر تمثیلی از زندگی کوربه به عنوان یک نقاش است که به عنوان یک سرمایه‌ گذاری قهرمانانه دیده می‌ شود، که در آن دوستان و تحسین‌ کنندگان در سمت راست، و مخالفان وی در سمت چپ در کنار او قرار گرفته اند.

استودیوی نقاشی The Painter's Studio 1849–1850

از دیگر ویژگی های بارز در نقاشی های کوربه می توان به جامعه گرایی، گرایش به طبقه متوسط و فرودست جامعه، توجه به موضوعات عادی و روزمره، واقعیت مانندی، نگرش انتقادی به جامعه اشاره نمود.

در ادامه به معرفی و توضیح دو تابلو مشهور کوربه می پردازیم:

سنگ شکنان The Stonebreakers

سنگ شکن ها در سال 1849 اولین اثر بزرگ کوربه به شمار می رفت. این اثر نمونه ای از رئالیسم اجتماعی است که برای اولین بار در سال 1850 در سالن پاریس به نمایش گذاشته شد. این نقاشی بر اساس دو مرد، یکی جوان و دیگری پیر بود. کروبه در این اثر رئالیستی صحنه ای از زندگی روزمره پرداخته و فقر را به تصویر کشیده است. او در این نقاشی، یک مرد جوان و یک پیرمرد (پدر و پسر) ناشناس که چهره آن ها مشخص نیست را در حال شکستن سنگ ها نشان می دهد. نحوه ضربه زدن بر سنگ ها توسط پدر و حمل بار سنگین سنگ ها توسط پسر، عاری از اغراق است. پسر زیر بار حجیم سنگ ها کمر خم کرده و استیصال و خستگی مفرط در حالت بدن او دیده می شود. کوربه در این نقاشی با بهره گیری هوشمندانه از خطوط مورب، سختی کار طاقت فرسای فیزیکی را در این دو دهقان به خوبی نشان داده است. رنگ های به کار برده شده در این تابلو غالبا قهوه و تیره هستند که باعث ایجاد فضای خفه و مایوس در تابلو شده است. وی به ‌جای شناسایی چهره‌ی این دو نفر، معطوف به لباس‌ های کثیف و پاره، دستان فرسوده و رابطه‌ ی آنها با زمین می‌ شود.

کوربه درباره چگونگی خلق این تابلو چنین می گوید:
" داشتم با کالسه به طرف قلعه سن دنی می رفتم تا منظره ای پیدا کنم. اما در مسیر دو مردی که در کنار جاده مشغول سنگ شکستن بودند دیدم. برخورد با این صحنه ی فلاکت بار، برایم غیرمترقبه بود. ناگهان فکر کشیدن این تابلو در ذهنم خطور کرد .... ما باید هنر را مخصوص این طبقه کنیم. زیرا مدت های مدیدی ست که نقاشان هم عصر من هنر ایده آلیست تحویل می دهند. "

تابلو نقاشی سنگ شکنان اثر کوربه 1945

این اثر برای اولین بار در سالن پاریس در سال 1850 به نمایش گذاشته شد و بازدید کنندگان را شوکه کرد. متأسفانه این شاهکار نقاشی در طول جنگ جهانی دوم، همراه با 154 عکس دیگر، توسط نیروهای متفقین در بمباران فوریه 1945 از بین رفت.

تدفین در اورنانس Courbet's A Burial at Ornans 1849-1850

این تابلو با ابعاد 10 در 22 فوت، تصویری عظیم از مردم عادی شهر است.

او همه چهره ها و این رویداد را بر اساس تشییع جنازه عموی بزرگش کشید. وی با نشان دادن افراد روزمره عادی در این مقیاس عظیم (که معمولاً برای روایت‌ های بزرگ و تاریخی استفاده می شد) به عنوان یک «سوسیالیست مخوف» شناخته شد که از استعداد خارق‌ العاده‌اش در نقاشی برای خلق آثار هنری زشت و نامطلوب استفاده می‌ کند و ا را نکوهش کردند. پیش از این، از مدل‌ برای ترسیم روایت‌ های تاریخی استفاده می‌ شد، اما کوربه درباره این اثرش گفت که او «همه مردم شهر را نقاشی می‌کرد که در مراسم تشییع جنازه حضور داشتند». (ابعاد تابلو 10 در 22 فوت)

تدفین در اورنان Courbet's A Burial at Ornans 1849-1850

کوربه اثری با موضوعی دنیوی همراه با مردمانی ناشناس ترسیم کرد و از به تصویر کشیدن هرگونه ارزش معنوی و ویژگی های روحانی فراتر از مراسم کفن‌ و دفن در این نقاشی اجتناب نمود. نقاشی زشت کوربه مخاطبان شیک‌ پوش پاریسی را با برابری‌ های جدید سیاسی در کشور آشنا کرد؛ زیرا انقلاب سال ۱۸۴۸ به مردان تمام کشور حق رأی می‌داد.

میراث گوستاو کوربه Gustave Courbet

کوربه با نقاشی هایش تأثیر عظیمی بر سیر تاریخ هنر داشت. هدف از نقاشی او ، همانطور که مکاتب قبلی گفته بودند ، زیبا سازی یا آرمان سازی واقعیت نبوده است بلکه بازتولید دقیق آن بوده است. کوربه موفق شد نقاشی های خود را از کلیشه های هنری ، ایده آلیسم ساختگی و مدل های منسوج به زمان خلاص کند.

رویکرد غیرمعمول او به نقاشی ( تمرکز بر نقص و واقعیت مردم عادی ) بر بسیاری از هنرمندان بعدی تأثیر گذاشت. بسیاری از نقاشان امپرسیونیست و پست امپرسیونیست، مانند مونه و سزان، از او به عنوان منبع اصلی الهام در سبک های خود یاد می کنند. او به عنوان یک هنرمند خلّاق و مبتکر که به ارائهٔ تفسیرهایی پررنگ از واقعیت‌ های اجتماعی در کارهایش تمایل دارد، شناخته می‌ شود.

گیوم آپولینر، منتقد هنری فرانسوی درباره کوربه گفت: «کوربه پدر نقاشان جدید است.»

جملات زیر از جمله بیانات مشهور وی هستند:
من پنجاه سال عمر کرده‌ام و در این پنجاه سال، من همواره در آزادی زیسته‌ام. پس به من رخصت دهید که زندگیم را در آزادی به پایان برسانم؛ و بگذارید تا در هنگامی که من مُرده‌ام، درباره‌ام این‌گونه سخن گفته شود: «او به هیچ مدرسه‌ای ، به هیچ نهادی، به هیچ آکادمی، و به هیچ رژیمی تعلق نداشت به جز رژیم آزادی»

بیشتر بدانید : حقایق تلخ و تکان دهنده در نقاشی های مشهور + تصاویر

بیشتر بدانید : اسرار پشت پرده خلق چند تابلوی نقاشی مشهور / از جیغ تا مرگ مارا+ تصاویر

تهیه و ترجمه : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ/ سمانه ضیائی فر
seemorgh.com/culture
اختصاصی سیمرغ