کمپ 22 کره شمالی؛ وحشتناک‌ترین زندان جهنمی جهان با بیش از 30 هزار زندانی

کمپ 22 کره شمالی یکی از وحشتناک‌ترین زندان های جهان با بیش از ۳۰ هزار زندانی است؛ زیرا نظام حاکم و کیم جونگ اون مخالفان را تحمل نمی‌کند.

کمپ 22 کره شمالی که میزبان بسیاری از مخالفان سیاسی رژیم حاکم بوده است، در زمره مخوف‌ترین زندان‌های جهان قرار می‌گیرد. این کمپ فوق امنیتی به شدت محافظت میشد و به طور کامل از دنیای بیرونی جدا شده بود. همچنین زندانیان و خانواده‌های آنها تا آخر عمر در این زندان باقی می‌ماندند.

کمپ 22 کره شمالی؛ یک زندان فوق امنیتی ترسناک

این زندان در شهر هوئریونگ استان هامگیونگ شمالی قرار دارد. البته اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، در شمال شرقی کره شمالی و نزدیک مرز چین و روسیه ساخته شده است. این کمپ تا همین چند سال پیش در نقشه‌های گوگل وجود نداشت و حتی پس از اضافه شدن به نقشه گوگل نیز، دولت کره شمالی وجود آن را انکار کرد.

کمپ 22 کره شمالی در سال ۱۹۶۵ شاخته شد و سپس در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ گسترش یافت. جمعیت زندانیان حاضر در این کمپ نیز پس از بسته شدن دو کمپ دیگر استان هامگیونگ شمالی، به شدت افزایش پیدا کرد. کمپ 22 نقریبا ۲۲۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و فنس‌های الکتریکی ۳۳۰۰ ولتی محافظت شده بود.

پس از این فنس‌ها تله‌های متعددی قرار داشتند و لایه حفاظتی بعدی نیز سیم‌های خاردار بود. علاوه بر اینها، تقریبا ۱۰۰۰ نگهبان و ۵۰۰ الی ۶۰۰ کارمند نیز وظیفه کنترل زندانیان را به عهده داشتند. البته نگهبانان به تفنگ خودکار، نارنجک دستی و سگ‌های آموزش دیده مجهز شده‌ بودند.

گفته می‌شود که در دهه ۱۹۹۰ حدود ۵۰ هزار زندانی در این کمپ حضور داشتند. عمده زندانیان نیز در یکی از دسته‌های زیر قرار می‌گرفتند:

افراد منتقد دولتاسیران جنگی کره جنوبیمسیحیانمهاجران ژاپنیافراد بالارتبه حذف شده از حزب حاکم

این افراد به همراه تمامی اعضای خانواده خود از جمله کودکان و افراد کهنسال زندانی می‌شدند و اکثر آنها هرگز طعم آزادی را نچشیدند.

کمپ 22 کره شمالی به چندین بخش تقسیم شده بود. بخش اول Haengyong-ri نام داشت و میزبان اداره مرکزی (به همراه کارکنان)، کارخانه مواد غذایی، کارخانه پوشاک، بازداشتگاه، بخش نگهبانان و بخش خانواده زندانیان بود. بخش دوم که Chungbong-ri نامیده می‌شد، یک معدن زغال سنگ، ایستگاه قطار، بخش نگهبانان و بخش زندانیان مجرد را در خود جا داده بود.

قسمت‌های Naksaeng-ri ،Sawul-ri ،Kulsan-ri و Namsok-ri نیز به کشاورزی و خانواده‌های زندانیان اختصاص یافته‌ بودند. در گوشه کمپ نیز یک مرکز اعدام مخفی قرار داشت.

شرایط ترسناک‌ترین زندان جهان از زبان یکی از نگهبانان

Ahn Myong-Chol که از نگهبانان پیشین کمپ 22 است، شرایط آنجا را وحشتناک و کشنده توصیف می‌کند. وی گفت که هنوز حس عجیبی که پس از وارد شدن به این زندان، تجربه کرده است را به خاطر دارد. او در توصیف زندانیان از واژه‌های اسکلت‌ متحرک، کوتوله و فلج استفاده کرد و بر این باور است که حدود ۳۰ درصد از آنها دچار عیب ظاهری بودند.

این عیب‌ها شامل گوش کنده شده، چشم نابود شده، بینی شکسته و چهره پوشیده از بریدگی و زخم می‌شدند و در نتیجه شکنجه و برخورد بد زندانبانان ایجاد شده‌ بودند. همچنین حدود ۲ هزار زندانی حداقل یک پای خود را از دست داده‌ بودند؛ اما آنها نیز از کار اجباری معاف نمی‌شدند. غذای افراد نگون‌بختی که در آنجا بودند نیز تنها ۳۶۰ گرم ذرت بود که در دو وعده روزانه به آنها داده می‌شد. هیچ خبری هم از سبزیجات یا گوشت نبود..

در واقع تنها راه خوردن گوشین گرفتن موش، مار یا قورباغه بود. به گفته Ahn، هر ساله حدود ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ نفر (که اکثرا کودک هستند) به خاطر سوء تغذیه جان خود را از دست می‌دادند؛ اما با وجود این، جمعیت کمپ 22 کره شمالی ثابت باقی می‌ماند که یعنی هر سال همین تعداد زندانی جدید به آنجا وارد می‌شوند.

کودکان تنها آموزش‌های بسیار اولیه را دریافت می‌کردند و از ۶ سالگی مشغول کارهایی همچون کندن سبزیجات، کندن پوست ذرت و خشک کردن برنج می‌شدند. البته کودکان نیز غذای بسیار کمی دریافت می‌کردند و به همین خاطر اکثر آنها تا پیش از ۱۰ سالگی می‌مردند. افراد پیر نیز از قوانین سخت‌گیرانه این کمپ معاف نبودد و باید تا آخرین نفس خود کار می‌کنند.

همچنین در صورتی که فردی مریضی خطرناکی داشت، یا به قرنطینه فرستاده می‌شد و یا در گوشه‌ای رها می‌شد تا بمیرد. در کمپ 22 کره شمالی، افراد مجرد در یک اتاق با ۱۰۰ نفر دیگر زندگی می‌کردند. اگر هم یک خانواده به خوبی کار می‌کردند، به عنوان پاداش به آنها اجازه داده می‌شد در یک خانه کوچک گلی با هم زندگی کنند.

مسئولان کمپ هیچ اهمیتی به بهداشت نمی‌دادند و تمامی زندانیان را مجبور می‌کردند که از توالت‌های کثیف و شلوغ عمومی استفاده کنند. این افراد مجبور بودند از ساعت ۵ صبح تا ۸ شب (۷ شب در زمستان) در کارخانه‌ها، معادن و زمین‌های کشاورزی به کارهای فیزیکی سنگین مشفول شوند و پس از آن نیز در جلسات خود انتقادی و بازآموزی ایدئولوژیک شرکت کنند. تنها روز تعطیل برای آنها نیز روز سال نو بود.

در معادن کمپ 22 کره شمالی به توصیه‌های امنیتی هیچ توجهی نشده بود و کارگران مجبورند از تجهیزات ابتدایی برای کار کردن استفاده می‌کردند. در صورت ریختن بخشی از تونل و یا آتش‌سوزی نیز صرفا جنازه‌ها را به داخل محموله‌های زغال سنگ می‌انداختند تا در کوره‌ها سوزانده شوند.

نقض حقوق بشر

Ahn در ادامه توضیحات خود گفت که از همان ابتدا به نگهبانان کمپ 22 گفته می‌شد که زندانیان طرفدار چندپارگی و دشمن کره شمالی هستند و همچون علف هرز باید آنها را نابود کرد. در واقع به آنها آموزش می‌دادند که زندانیان را نه به چشم انسان، بلکه به عنوان برده ببینند. بدین ترتیب نگهبانان این اختیار را دارند تا در صورت صلاحدید یک زندانی را تنبیه کرده یا بکشند.

خود او نیز اعتراف کرد که یک بار به خاطر اینکه یک نفر از اعضای یک خانواده سعی در فرار داشته، دستور قتل ۳۱ نفر از ۵ خانواده را صادر کرده است.

در دهه ۱۹۸۰ اعدام‌ها به صورت عمومی و تقریبا هر هفته یکبار انجام میشده است؛ اما در دهه ۱۹۹۰ مسئولین کمپ تصمیم گرفتند به خاطر جلوگیری از شورش‌های احتمالی، افراد را در یک مکان مخفی اعدام کنند. وی چندین بار مجبور شده که به محل اعدام برود و در آنجا بدن‌های تکه تکه شده و له شده زندانیان را دیده بود.

در صورتی که قوانین کمپ به صورت جدی نقض می‌شدند، پروسه بازجویی میشد که در نتیجه آن غذای زندانیان کاهش پیدا می‌کرد، شکنجه می‌شدند و مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌گرفتند. در کمپ 22 کره شمالی بازدانشگاهی نیز برای تنبیه زندانیان در نظر گرفته شده است.

نحوه برخورد با افرادی که به بازداشتگاه فرستاده می‌شدند، آنقدر شدید بود که یا آنجا را زنده ترک نمی‌کردند و یا اینکه حداقل فلج می‌شوند. وی درباره روش‌های شکنجه کمپ 22 کره شمالی نیز توضیحاتی را ارائه کرد:

شکنجه آب: زندانی باید ۲۴ ساعت در تانکر آبی که تا بینی او پر شده، روی پنجه‌هایش بایستد.شکنجه آویزان کردن: زندانی لخت شده و به صورت برعکس از سقف آویزان می‌شود. سپس نگهبانان به شکل وحشیانه‌ای او را می‌زنند.شکنجه اتاق جعبه‌ای: زندانی برای سه روز در هفته به یک اتاق انفرادی بسیار کوچک فرستاده می‌شود. در این اتاق نمی‌شود ایستاد یا دراز کشید و فقط باید به سختی نشست.شکنجه زانو زدن: زندانی باید در حالی زانو بزند که یک میله چوبی پشت پشت زانوهایش قرار گرفته و مانع از گردش خون می‌شود. پس از یک هفته زندانی دیگر قادر به راه رفتن نخواهد بود و خیلی از افراد نیز چند ماه بعد می‌میرند.شکنجه کبوتر: زندانی از دو دستش به ارتقاع ۶۰ سانتی‌متری یک دیوار وصل می‌شود و باید چندین ساعت در همین وضعیت بماند.

این شکنجه‌ها هر روز انجام میشد و کوچکترین بهانه‌ای نیز همچون عدم احترام سریع به نگهبانان، عدم سخت‌کوشی در هنگام کار و یا عدم پیروی سریع از دستورات کافی بود تا فرد به هدفی برای تمرین ورزش‌های رزمی تبدیل شود. تجاوز و خشونت جنسی نیز یک موضوع کاملا پذیرفته شده به حساب می‌آمد؛ زیرا زندانیان زن می‌دانستند که در صورت مقاومت در برابر خواسته‌های نگهبانان، ممکن است به آسانی کشته شوند.

همچنین هر ساله صدها نفر از زندانیان برای کار روی پروژه‌های ساخت و ساز سری همچون تونل‌های مخفی، پایگاه‌های نظامی یا مراکز اتمی برده می‌شدند. از آنجایی که هیچکدام از آنها هرگز به کمپ برنمی‌گشتند، می‌توان حدس زد که پس از پایان پروژه مرگ را تجربه کرده بودند..

اما این تمام مشکلات زندانیان حاضر در کمپ 22 کره‌ شمالی نبود، زیرا آنها عملا نقش موش آزمایشگاهی پزشکان بیمارستان‌های آن منطقه را نیز ایفا می‌کردند. در واقع هر سال افراد زیادی به خاطر عمل‌های غیر ضروری، آزمایشات پزشکی و خطای پزشکان بی‌تجربه یا جان خود را از دست می‌دادند یا برای همیشه فلج می‌شدند.

خاطرات یک زندانی فراری از کمپ 22 کره شمالی

هیچ تصویری از داخل این کمپ وجود ندارد؛ اما افراد بسیار کمی که تاکنون موفق به فرار از آنجا شده‌اند، وضعیت را اسفبار توصیف کرده‌اند. یکی از این افراد Shin Dong-hyuk است که در یکی از کمپ‌های وحشتناک کره شمالی به دنیا آمد و ۲۳ سال از عمر خود را در کمپ 22 گذراند.

توضیحات او نیز به خاطرات Ahn Myong-Chol شباهت دارد. وی به یاد می‌آورد که به خاطر رژیم غذایی بسیار محدود، کمر اکثر افراد تا پیش از ۴۵ سالگی کاملا خم می‌شد و با مشکلات متعدد مربوط به سوء تغذیه دست و پنجه نرم می‌کردند. آنها همچنین انگشتان خود را به خاطر کار شدید و سرمازدگی از دست می‌دادند.

حتی یکبار به خاطر اینکه Shin به صورت اتفاقی یکی از دستگاه‌ها کارخانه را شکسته بود، نگهبانان نوک انگشتش را بریدند. در کمپ 22 کره شمالی هیچ تفاوتی بین زن و مرد از نظر شکنجه وجود ندارد. شین به یاد می‌آورد که روزی سگ‌های نگهبانان دو دختر را خوردند و نه تنها کسی با نگهبانان برخورد نکرد، بلکه از آنها به خاطر نحوه تربیت سگ‌هایشان تقدیر هم شد.

بارداری در این کمپ ممنوع بود و اگر زنی باردار میشد، نگهبانان بدنش را پاره کرده و جنین را خارج می‌کردند. در آخر نیز نوبت به اعدام می‌رسید. البته در مواقعی که یک زن به خاطر تجاوز یکی از نگهبانان باردار شده بود، چنین مجازاتی صورت نمی‌گرفت. با وجود این، حتی اگر یک زن باردار نیز از مقررات تخطی میکرد، حتما شکنجه میشد.

در این حالت نگهبان ساعت‌های مختلف را اعلام می‌کرد و زن باید آنها را با بدنش نشان میداد. این شکنجه تا زمانی که فرد به خاطر از دست رفتن آب بدن بیهوش میشد، ادامه می‌یافت.

در کمپ 22 کره شمالی افراد بر اساس وضعیت سلامتی خود در دسته‌بندی‌های مختلف قرار می‌گذفتند. بر اساس معیار آنها، ۱۷۰ سانتی‌متر قد استاندارد محسوب می‌شود. اگر یک زندانی ۴۲ کیلوگرم بود، در دسته ضعف سطح یک قرار می‌گیرفت. اگر ۴۰ کیلوگرم بود وارد دسته ضعف سطح ۲ می‌شد و پایین‌تر از ۳۸ کیلوگرم نیز در سطح ۳ جای می‌گیرفا. دسته آخر نیز شامل افرادی می‌شد که در شرف مرگ هستند.

گزارش‌هایی درباره قحطی فراگیر و بسته شدن کمپ

در اواخر سال 2012 تصاویر ماهواره‌ای از تغییرات مهمی در کمپ 22 خبر دادند. ظاهرا کره‌ای ها بازداشتگاه و برخی از برج‌های نگهبانی را نابود کرده بودند؛ هرچند که بخش‌های دیگر عملیاتی به نظر می‌رسیدند. گزارش شده بود که در یک بازه زمانی کوتاه حدود ۲۷ هزار نفر از زندانیان به خاطر قحطی جان خود را از دست دادند و ۳۰۰۰ زندانی باقیمانده نیز به کمپ Hwasong منتقل شده‌اند.

ظاهرا مقامات کره شمالی در اواخر بهار ۲۰۱۲ کمپ 22 را تعطیل کرده‌ و نگهبانان نیز تا دو ماه مشغول از بین بردن بقایای بخش‌های مختلف این کمپ بوده‌اند. پس از آن نیز تعدادی از کشاورزان و کارگران معادن اطراف به این منطقه منتقل شدند. برخی افراد بر این باورند که به خاطر لو رفتن این کمپ، کیم جونگ اون تصمیم به بستن و از بین بردن بقایای آن گرفته است.

با وجود این، کمپ‌‌های متعددی همچون کمپ 22 در سرتاسر کره‌ شمالی وجود دارند و تصاویر ماهواره‌ای نیز از گسترش آنها خبر می‌دهند. این در حالی است که رهبر و سایر مقامات کره شمالی همیشه وجود این کمپ‌ها را رد کرده‌اند.