تاکنون ماشین های ایرانی بسیاری طراحی شده است که هیچ‌گاه به مرحله تولید نرسیده‌اند، ما در این مقاله برخی از این محصولات را معرفی می‌کنیم.

گروه صنعتی ایران خودرو تاکنون خودروهای مختلف زیادی را طراحی کرده است که هیچ‌گاه به مرحله تولید و عرضه نرسیده‌اند. برادران خیامی تا پیش از انقلاب اسلامی به دنبال طراحی یک خودرو ایرانی بودند. علاوه بر این آن‌ها قصد داشتند جدیدترین محصولات پژو را نیز در ایران به تولید برسانند. اما با وقوع انقلاب هیچ‌یک از این برنامه‌ها به مرحله اجرا نرسید و فعالیت‌های شرکت ایران خودرو متوقف شد.

ماشین ایرانی هایی که هیچ‌گاه به مرحله تولید نرسیدند

در اوایل دهه ۸۰ و پس از تولید خودرو سمند به عنوان نخستین خودرو ملی، ایران خودرو تصمیم گرفت دومین خودرو ملی را نیز تحت عنوان پیکا به تولید برساند.

این خودرو قرار بود روی پلتفرم یکی از محصولات فیات طراحی شود و با قیمتی در حدود چهار تا پنج میلیون تومان روانه بازار شود تا اقشار کم درآمد جامعه نیز بتوانند اقدام به خرید آن کنند؛ اما فیات این پلتفرم را در اختیار ایران خودرو قرار نداد. پس از این جریان ایران خودرو تصمیم گرفت به سراغ شرکت پژو برود و پلتفرم پژو ۱۰۶ را برای تولید پیکا از این شرکت بگیرد که پژو نیز حاضر نشد پلتفرم این محصول را در اختیار ایران خودرو قرار دهد و در نتیجه برنامه تولید خودرو پیکا منتفی شد.

پس از این جریانات ایران خودرو تصمیم به طراحی مدل کوپه سمند گرفت. این خودرو بر اساس همان پلتفرم پژو ۴۰۵ بود، اما ایران خودرو قصد داشت آن را به یک پیشرانه توربو با توانی در حدود ۱۵۰ اسب بخار مجهز کند.

سمند پردیس از جمله دیگر ماشین ایرانی هایی بود که طراحی شد، اما هیچ‌گاه وارد خط تولید ایران خودرو نشد. این خودرو روی پلتفرم سمند طراحی شده بود، اما در مقایسه با سمند لوکس‌تر بود.

به دنبال خروج پیکان از خط تولید ایران خودرو، این شرکت تصمیم گرفت که نسخه جدیدی از پیکان را روانه بازار کند. این خودرو روی پلتفرم پژو ۲۰۶ طراحی شده بود، اما در نهایت این خودرو تبدیل به پژو ۲۰۶ صندوق‌دار شد.

پس از آن نیز ایران خودرو مجددا تصمیم گرفت تا ماشین جدید دیگری را روی همان پلتفرم پیکان به تولید برساند، اما با توجه به این که‌ پلتفرم پیکان بسیار قدیمی شده بود این پروژه نیز‌ به نتیجه نرسید و تنها تعداد اندکی از این خودرو به تولید رسید.

پیشرانه‌هایی که تولید نشدند

دو پیشرانه نیز توسط گروه صنعتی ایران خودرو طراحی شدند که هیچ‌گاه به مرحله تولید نرسیدند. یکی از این پیشرانه‌ها EF4 نام داشت که دارای حجم 1.4 لیتر بود و توانی برابر با ۹۰ اسب بخار را به‌ تولید می‌رساند. این پیشرانه برای یک‌ خودرو کوچک در ایران خودرو در نظر گرفته شده بود، اما این خودرو هیچ‌گاه وارد خط تولید نشد و به همین خاطر پیشرانه EF4 که در طراحی آن از مشاوران آلمانی کمک گرفته شده بود نیز‌ به تولید نرسید.

پیشرانه دیگر یک موتور دیزلی بود که ایران خودرو تصمیم داشت از آن در سورن دیزلی و سمند بهره ببرد. این پیشرانه EFD نام‌گذاری شده بود و حداکثر توان آن برابر با ۱۲۰ اسب بخار و حداکثر گشتاور آن نیز برابر با ۲۵۶ نیوتن‌متر بود. مصرف سوخت این پیشرانه نیز 5 لیتر در هر صد کیلومتر اعلام شد؛ اما نهایتا به دلیل مخالفت‌های محیط زیستی هیچ‌گاه به مرحله تولید نرسید.

خودروهای سایپا که به مرحله تولید نرسیدند

شرکت سایپا در مقایسه با ایران خودرو محصولات کمتری داشته که هیچ‌گاه وارد خط تولید نشده‌اند.

یکی از محصولاتی که قرار بود توسط شرکت سایپا تولید و عرضه شود، خودرو شاسی بلندی تحت عنوان هیرکانی بود. اما سایپا نتوانست پلتفرم مناسبی را به منظور توسعه این خودرو پیدا کند و به همین دلیل برنامه تولید این خودرو منتفی شد.

علاوه بر این سایپا قصد داشت نسخه برقی اتومبیل ساینا را نیز به تولید برساند که این برنامه نیز هیچ‌گاه به سرانجام نرسید. سایپا برای این ماشین یک پیشرانه ۷۰ کیلوواتی (۹۴ اسب بخاری) را در نظر گرفته بود. نسخه بنزینی این خودرو نیز از یک پیشرانه ۱.۸ لیتری بهره می‌برد که توانی برابر با ۸۷ اسب بخار را به تولید می‌رساند. سایپا برای تولید باتری این محصول برقی با شرکت صباباتری به توافق رسیده بود.

باتری ساینا می‌توانستد ۲۰۰ کیلومتر مسافت را با یک بار شارژ طی کند. به گفته شرکت سایپا، باتری ساینا برقی در ۴ ساعت شارژ می‌شد و با فناوری شارژ سریع نیز می‌توان آن را در ۴۰ دقیقه تا حد زیادی شارژ کرد. این خودرو به یک گیربکس ۲ سرعته مجهز شده بود که تنها یک دنده برای حرکت به سمت جلو و یک دنده برای حرکت به سمت عقب داشت. بر اساس شنیده‌ها، شرکت سایپا به منظور توسعه این محصول از دانشگاه خواجه نصیر و همچنین یک شرکت بلژیکی کمک گرفت.

ماشین های خارجی که در ایران به تولید نرسیدند

تاکنون شرکت‌های خارجی زیادی تصمیم داشته‌اند که محصولات خود را در ایران تولید و عرضه کنند. یکی از این شرکت‌ها مرسدس بنز بود که قصد داشت در اوایل دهه ۸۰ خودرو سواری کلاس سی را در ایران به تولید برساند، اما تیره و تار شدن روابط ایران و آلمان باعث شد تا هیچ‌گاه شاهد این اتفاق نباشیم.

یکی دیگر از شرکت‌هایی که قصد داشت در ایران به فعالیت بپردازد شرکت رنو بود. این شرکت‌ در تلاش برای تولید محصولات قیمت پایین خود در ایران بود، اما بر هم خوردن برجام باعث شد تا این شرکت تصمیم به خروج از ایران بگیرد.

شرکت نیسان نیز قصد داشت تعداد زیادی از محصولات خود از جمله خودرو داتسون را به صورت مستقیم در ایران تولید کند، اما تحریم صنعت خودرو کشور باعث شد تا این برنامه نیز هیچ‌گاه به مرحله اجرا نرسد. به دنبال توافق ایران و آمریکا بر سر برجام شرکت‌های پژو و سیتروئن تصمیم گرفتند تا محصولات جدید خود از جمله پژو ۲۰۸ را در ایران به تولید برسانند، اما با خروج آمریکا از برجام این برنامه هم اجرایی نشد.

یکی از شرکت‌های دیگری که پس از توافق برجام تصمیم گرفت تا محصولات خود را در ایران به تولید برساند فولکس واگن بود، اما با بر هم خوردن برجام این شرکت نیز به یک‌باره از کشور خارج شد.