منو با خنده‌های رو صورتم می‌شناسن

سهیلا عابدینی

این صفحه با این منظور ساده به ‌وجود اومد که چند کلمه حرف حق و حساب از یه طراح بشنویم و قصه چند تا کارشو بخونیم. حق آب و گِل طراحی بیشتر از این‌هاست و سابقه اولین طراحی‌ها هم خیلی کهن. قدیمی‌ترین طرح‌ها رو مربوط به دورانی می‌دونن که بشر تو غار زندگی می‌کرد‌. ابزار طراحی بشر اولیه هم از سوخته چوب با چربی و پیه حیوانات بوده. دیگه بعدش انواع طراحی‌ها و سبک‌های نقاشی و هنر کاریکاتور و تا ‌آخر شکل گرفت. تو صفحه پاک‌کن هر دفعه یکی از این سابقه‌دارها با در دست داشتن طرح‌هاش و حرف‌هاش مهمون می‌شه.

های‌لایت: سعید نوروزی

سعید نوروزی کاریکاتوریست و نقاش متولد دوم آذر 1355 است که از کودکی به نقاشی علاقه‌مند بوده و تو 11 سالگی، آموزش طراحی و نقاشی را شروع می‌کند. چند سال بعدش هم تو 14 سالگی به کاریکاتور علاقه‌مند می‌شود و شروع می‌کند به یاد گرفتنش. سال 69 اولین کاریکاتورش در نشریه «طنز و کاریکاتور» چاپ می‌شود. در سال 72 که 17 سالش بوده، کارش روی جلد مجله گل آقا چاپ می‌شود. او دیپلم گرافیک می‌گیرد و در دانشگاه هم رشته نقاشی می‌خواند. تا الان دو نمایشگاه انفرادی و چند نمایشگاه گروهی در حوزه نقاشی برگزار کرده. البته او را بیشتر با کاریکاتورهایی که از چهره‌‌های مشاهیر و این اواخر چهره‌های دوستان و سایر بستگان می‌کشد، می‌شناسند. سعیدخان درباره کاریکاتور چهره که از دوستانش می‌کشد، یا دوستان کاریکاتوریستش از او می‌کشند، می‌گوید: «اینش برام جذابه که می‌فهمی اون آدم داره تو رو چه شکلی می‌بینه. کجاهای صورت تو رو درشت‌تر یا ریزتر می‌بینه، یا بیشتر روی کجاهات زوم کرده. مثلا تو چهره خود من، یکی روی چشم‌ها بیشتر تاکید می‌کنه، یکی روی ابروها، یکی روی فرم کلی صورت. به‌هرحال، داره اغراق می‌شه. شما چهره خودتو می‌دونی چه شکلی هستی. حتی زیباترین چهره‌ها رو یه کاریکاتوریست می‌تونه اگزجره کنه.»

اگر کارهای سعید نوروزی را ببینید، متوجه می‌شوید که جناب دونالد ترامپ چقدر راه‌دست قلم ایشان بوده. شاید هم این‌قدر او را کشیده که به سیاستمداران داخلی بگوید خود شماها ما را غرب‌گرا می‌کنید، نکنید. او می‌گوید: «بعضی‌ها فکر می‌کنن که نمی‎‌شه کاریکاتور آدم خوشگل رو کشید، یا طرف هرچی زشت‌تر باشه، راحت‌تر می‌شه کشیدش. درحالی‌که این‌طور نیست. من یه وقت‌هایی کاریکاتور چهره‌ای رو کشیدم که خیلی سخت بوده و طرف قیافه چندان خوبی هم نداشته، برعکسش ممکنه یه چهره زیبا خیلی راحت کاریکاتورش دربیاد.» درواقع انگار با زبان خوش می‌گویند که چه زیبا و چه زشت همه محتاج این درید. البته در ادامه موضوع را این‌طور روشن می‌کند که: «اگه کار خوب دربیاد، شما از روی کاریکاتور هم می‌فهمین که این آدم چهره زیبایی داشته. خود من یکی از دغدغه‌هام اینه که اگه کسی کاریکاتور چهره‌ای رو می‌بینه و اون شخص رو تا حالا ندیده، تقریبا بتونه تصور کنه که این آدم چه شکلیه. اگه خودشو دید، نگه این اصلا اون چیزی که فکر می‌کردم، نیست. شاید یه کاریکاتور خیلی اغراق داشته باشه، ولی اگه چهره‌ای زیبا باشه، باید بتونی این زیبایی رو هم تو کاریکاتور بیاری.»

از او درباره آرزویش پرسیدم:

دو تا آرزو دارم؛ یکی این‌که آوا، دختر 14 ساله‌ام، آینده خوبی داشته باشه و خوش‌بخت باشه. دومیش این‌که یه روز به یه جایی برسم که از همه توانایی‌هام استفاده کرده باشم. یعنی هرچقدر که قابلیت داشتم که تو کارم پیشرفت کنم، کارمو کرده باشم. از همه پتانسیل‌هام استفاده کرده باشم. آرزومه به این نقطه برسم.
برای آرزوی اول سعید نوروزی باید از آوا بخواهیم که تا می‌تواند زود و زیاد خوش‌بخت بشود و بگذارد ما به‌ مناسبت تحقق این آرزو مهمان باباش باشیم به‌ صرف شیرینی و شام و کاریکاتور. آرزوی دومش را هم که خودش دارد تلاشش را می‌کند، بهش برسد. «من به موازات کاریکاتور، نقاشی هم کار می‌کنم. سعی می‌کنم کاریکاتور و نقاشی‌ام رو به هم وصل کنم و یه چیز واحد ازش دربیارم. کار سختیه و شاید به این زودی‌ها درنیاد. تمرین‌هایی کردم و قدم‌های اولو برداشتم، حالا تا به اون نتیجه دلخواه برسه، طول می‌کشه.» بر اساس نظر کارشناسان چلچراغی ما فقط می‌توانیم سعید نوروزی را تشویق کنیم که زودتر به آرزویش برسد و زنگ بزند چلچراغ و بگوید: «رسیدم… رسیدم…» ما هم برویم یک گپی بزنیم باهاش. چند نمونه از کارهای او را با قصه‌هایشان به انتخاب خودش با هم نگاه می‌کنیم، باشد که رستگار شویم.

چلچراغ۸۴۸