بیش فعالی با خودکشی ارتباط دارد

بیش فعالی که نوعی اختلال رشد عصبی بشمار می آید بصورت عمده تحت تاثیر عوامل ارثی و ژنتیکی است دانشمندان کشف کرده اند که اختلال نقص توجه یا بیش فعالی اختلال رشد عصبی (ADHD) که عمدتاً ارثی است، مستقیماً خطر ابتلا به افسردگی شدید، استرس پس از حادثه، بی اشتهایی عصبی و اقدام به خودکشی را افزایش می دهد.
در تلاش برای کاهش شیوع مسائل گیج کننده و معکوس کردن علت، دانشمندان دانشگاه آگسبورگ در آلمان از تجزیه و تحلیل تصادفی مندلی دو نمونه استفاده کرده و به بررسی انواع ژنتیکی برای تعیین خطرات مستقیم همبودی پرداختند.

پژوهشگران از این روش برای ایجاد ارتباط بالقوه بین اختلال نقص توجه یا بیش فعالی و هفت بیماری استفاده کردند که افسردگی بالینی اساسی، اختلال دوقطبی، اختلال اضطراب، اسکیزوفرنی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، بی اشتهایی عصبی و حداقل یک بار اقدام به خودکشی می شود.

محققان خاطرنشان کردند: ما از مجموعه ‌ای از مجموعه داده‌ها برای به دست آوردن بهترین شواهد ممکن استفاده کردیم. محققان هیچ ارتباط علتی بین اختلال نقص توجه یا بیش فعالی و اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی یا اضطراب پیدا نکردند، اگرچه از هر ۱۰ کودکی که تشخیص داده می شود سه کودک مبتلا به اختلال رشد عصبی هستند، اضطراب را به عنوان یک بیماری همراه دارند.

با این حال، محققان پیوندهای علّی و یک عامل خطر افزایش یافته برای بی اشتهایی عصبی ۲۸ درصد و شواهدی را پیدا کردند که نشان می دهد اختلال نقص توجه یا بیش فعالی هم باعث و هم ناشی از افسردگی می شود
.
محققان با تنظیم نتایج به منظور تأثیر افسردگی بر سایر شرایط، ارتباط علی مستقیمی با اقدام به خودکشی پیدا کردند.
به گفته محققان، در سراسر جهان، حدود ۵٫۳ درصد از کودکان و نوجوانان و ۲٫۵ درصد از بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه یا بیش فعالی هستند که این اعداد احتمالاً به دلیل تشخیص های جدید بزرگسالان بیشتر است. زمانی که عمدتاً به عنوان یک اختلال مشخص شده با مشکلات رفتاری در کودکان عمدتاً پسر دیده می شد، اکنون به عنوان یک اختلال عملکرد عصبی شناخته می شود که عملکرد اجرایی، تنظیم هیجانی و انگیزه را مختل می کند.

در سال ۲۰۲۰، تخمین زده شد که بیش از ۳۶۶ میلیون بزرگسال در سراسر جهان دارای اختلال نقص توجه یا بیش فعالی هستند. هیچ درمانی برای آن وجود ندارد و فقط درمان برای مدیریت علائمی که می تواند تا حد زیادی در کار و زندگی شخصی تداخل ایجاد کند.
در حالی که تصور می شود این عارضه تا حد زیادی ژنتیکی باشد و حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد موارد اختلال نقص توجه یا بیش فعالی را تشکیل می دهد، یک ژن مسئول این بیماری وجود ندارد و دانشمندان هنوز در تلاش هستند تا بفهمند که چگونه عوامل اجتماعی و سایر عوامل نقش دارند.

اختلال نقص توجه یا بیش فعالی اخیراً با مجموعه ای از بیماری های غیر روانی مرتبط شده است. این مطالعه نه تنها به عنوان یک سیستم هشدار اولیه برای بیماری های روانی همراه است، بلکه می تواند پزشکان را در درک بهتر روابط بین اختلالات و بهترین روش درمان آنها راهنمایی کند شرح و متن کامل این تحقیق در مجله BMJ Mental Health منتشر شده است.