پیشرانه 18 سیلندر فولکس‌واگن، شاهکاری که موتور W16 بوگاتی را خلق کرد

هرچند همهٔ ما بوگاتی را با پیشرانهٔ W16 می‌شناسیم اما در ابتدا قرار بود این خودرو به پیشرانهٔ ۱۸ سیلندری مجهز شود که رئیس گروه فولکس‌واگن، فردیناند پچ در نظر داشت.

در سال ۱۹۹۷، قبل از اینکه فولکس‌واگن حقوق برند ورشکستهٔ بوگاتی را بخرد، رئیس غول خودروسازی آلمانی «فردیناند پچ» ایدهٔ پیشرانه‌ای را مطرح کرد که می‌توانست دنیای خودروهای پرفورمنس را متحول کند. ایدهٔ او ساخت یک پیشرانهٔ ۱۸ سیلندر از طریق اتصال سه موتور شش سیلندر بود. پچ پس از صحبت با رئیس وقت بخش توسعهٔ پیشرانه‌های فولکس‌واگن «مارل هاینز نویمان»، طرح این پیشرانهٔ ۱۸ سیلندر را پشت یک پاکت ترسیم کرد. این موتور اساساً از سه پیشرانهٔ VR6 تشکیل شده بود که به یک میل‌لنگ متصل می‌شدند.

موتور VR6 هم یکی دیگر از نوآوری‌های گروه فولکس‌واگن بود که در سال ۱۹۹۱ معرفی شد. این موتور ترکیبی از پیشرانه‌های خطی و V شکل بود که یک سرسیلندر و اندازهٔ جمع‌وجورتری داشت. پچ می‌خواست با اتصال سه موتور VR6 به هم، یک پیشرانهٔ W18 بسازد. تنها مشکل بر سر راه این ایدهٔ جاه‌طلبانه، یافتن خودرویی در گروه فولکس‌واگن برای نصب این موتور بود اما در کل گروه هیچ خودروی مناسبی برای این کار وجود نداشت. پچ به برندی نیاز داشت که شایستهٔ چنین خلاقیتی باشد و اینجا بود که بوگاتی وارد شد.

پیچ چند ماه قبل از مطرح کردن ایدهٔ موتور W18، به دنبال خرید یک برند منحصربه‌فرد و با سابقه‌ای پربار بود. این باید برندی می‌بود که بتواند نه‌فقط پرفورمنس بلکه نوآوری‌های تکنولوژی، طراحی و تجمل را هم نشان دهد. وی ابتدا بنتلی و رولزرویس را در نظر داشت اما در سال ۱۹۹۸، ب‌ام‌و در مزایده برای خرید حقوق برند رولزرویس در برابر فولکس‌واگن پیروز شد. در همان زمان، پسر فردیناند پچ بسیار اصرار می‌کرد که پدرش یک بوگاتی تایپ ۵۷ آتلانتیک برای او بخرد و همین درخواست باعث شد فکر خرید برند بوگاتی در ذهن پچ نقش ببندد. سپس وی در اولین جلسهٔ هیئت‌مدیرهٔ شرکت، درخواست بررسی خرید بوگاتی را مطرح کرد و بدین ترتیب، فولکس‌واگن در سال ۱۹۹۸ حقوق این برند فرانسوی را خریداری کرد.

با خرید بوگاتی، ایدهٔ موتور دیوانه‌وار پچ رنگ و بوی واقعیت به خود گرفت و از طرحی پشت یک پاکت به موتوری تبدیل شد که زیر کاپوت کانسپت بوگاتی EB118 قرار گرفت. این اولین بوگاتی ساخته‌شده توسط گروه فولکس‌واگن بود که در نمایشگاه پاریس ۱۹۹۸ رونمایی شد. این ماشین کوپهٔ لوکس زیبایی با طراحی جورجتو جوجارو، سامانهٔ چهارچرخ محرک و فریم آلومینیومی بود. زیر کاپوت EB118 جهان توانست برای اولین بار پیشرانهٔ W18 فولکس‌واگن را ببیند. این یک موتور ۶.۳ لیتری تنفس طبیعی با سه سرسیلندر و ۷۲ سوپاپ بود که در جلوی خودرو نصب شده و ۵۵۵ اسب بخار قدرت داشت.

یک سال بعد، کانسپت EB218 در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۹ معرفی شد که در اصل نسخهٔ چهاردر EB118 بود. دو کانسپت بعدی بوگاتی اما به پرفورمنس نزدیک‌تر شدند. در نمایشگاه فرانکفورت ۱۹۹۹ کانسپت ۱۸/۳ شیرون معرفی شد که از همان موتور W18 استفاده می‌کرد اما حالا برای اولین بار، پیشرانه در وسط نصب شده بود. تنها چند ماه بعد، کانسپت موتور وسط دیگری با نام ۱۸/۴ ویرون در نمایشگاه توکیو ۱۹۹۹ معرفی شد. از بین این کانسپت‌ها، ۱۸/۴ ویرون خودرویی بود که چراغ سبز تولید را دریافت کرد تا به اولین بوگاتی تولیدی تحت مالکیت فولکس‌واگن تبدیل شود.

بااین‌حال، متأسفانه، قرار نبود ویرون با موتور ۱۸ سیلندر پچ تولید شود زیرا تیم مهندسی بوگاتی پیشرانهٔ W18 را با W16 جایگزین کردند. این پیشرانه بجای ترکیب سه موتور VR6 از ترکیب دو پیشرانهٔ W8 ساخته شد یعنی موتوری که قبلاً در فولکس‌واگن پاسات ارائه شده و مورد آزمایش قرار گرفته بود. موتور W16 سبک‌تر و جمع‌وجورتر بود و امکان نصب چهار توربوشارژر را به مهندسان می‌داد. علاوه بر این، حجم موتور هم به ۸ لیتر افزایش پیدا کرد تا بتواند انتظارات قدرت و پرفورمنسی که برای ویرون در نظر گرفته شده بود را برآورده کند. این موتور حالا ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که تقریباً دو برابر قدرت پیشرانهٔ W18 بود.

کانسپت ۱۸/۴ ویرون

ادامهٔ این داستان را احتمالاً میدانید. بوگاتی ویرون در سال ۲۰۰۵ به بازار آمد و عنوان سریع‌ترین خودروی روی کرهٔ زمین را به خود اختصاص داد. هرچند پیشرانهٔ هجده سیلندر فردیناند پچ هیچ‌گاه به تولید نرسید اما این ایدهٔ دیوانه‌وار رئیس فقید گروه فولکس‌واگن بود که در وهلهٔ اول غول آلمانی را به خرید بوگاتی ترغیب کرد و متعاقباً به ساخت ویرون منجر شد؛ بنابراین، ویرون و بعداً شیرون، وجود خود را مدیون پیشرانه‌ای است که نهایتاً کنار گذاشته شد. البته پیشرانهٔ W16 تولیدی بوگاتی هم در اصل از همان طرحی به وجود آمد که پچ روی پاکت کشید.