کوروت روندینه تک ساخت، حاصل تلفیق هنر ایتالیایی با عضلانی آمریکایی

شورلت کوروت روندینه که توسط پینین‌فارینا ساخته شد، بیشتر شبیه یک فراری دههٔ ۶۰ به نظر می‌رسید تا کوروت C2 که بر اساس آن ساخته شده بود.

شورلت کوروت در طول تاریخ هفتادسالهٔ خود، به محبوب‌ترین خودروی اسپرت آمریکا و یکی از افسانه‌ای‌ترین خودروهای تاریخ تبدیل شده است. این ماشین همچنین به لطف قیمت مناسب و پیشرانه‌های V8 قدرتمند و قابل‌اعتماد، گزینهٔ محبوبی برای سازندگان اروپایی برای ساخت مدل‌هایی زیبا بر اساس کوروت بوده است. یکی از این کوروت‌ها که لباس شیک ایتالیایی بر تن کرده و شایستهٔ یادآوری است، کوروت روندینه ۱۹۶۳ است که توسط پینین‌فارینا ساخته شد.

خودروی نمایشی پینین‌فارینا

برخلاف بسیاری از کوروت‌های تک ساخت، این مدل توسط یک مالک کوروت که خواهان خودرویی منحصربه‌فرد بود سفارش داده نشد. داستان روندینه چند ماه پس از معرفی رسمی کوروت C2 آغاز می‌شود یعنی زمانی که «بیل میچل» طراح ارشد جنرال موتورز از دوست صمیمی خود «سرجیو پینین‌فارینا» تماسی دریافت کرد. در آن زمان، شرکت‌های طراحی و اتاق‌سازی شناخته‌شده برای اینکه همچنان مطرح بمانند مجبور بودند در نمایشگاه‌های خودروی بزرگ اروپا با خودروهای جدیدی حاضر شوند و پینین‌فارینا برای نمایشگاه پاریس ۱۹۶۳ چیزی برای نمایش نداشت.

رئیس شرکت بجای ساخت بدنهٔ جدیدی برای یک فراری، معتقد بود کار روی کوروت C2 که قیمت ارزان‌تری دارد ایدهٔ بهتری خواهد بود. علاوه بر این، وی می‌توانست شاسی کوروت را به‌صورت رایگان از دوست آمریکایی خود بگیرد. میچل با این کار موفقیت کرد و حتی اجازهٔ استفاده از نان کوروت را هم به پینین‌فارینا داد. بدین ترتیب، بدین ترتیب، ایتالیایی‌ها دست‌به‌کار شدند و در عرض چند ماه، کانسپتی بنام روندینه (Rondine پرستو به زبان ایتالیایی) برای رونمایی عمومی آماده شد.

طراح آمریکایی، ساخت ایتالیایی

روندینه با استفاده از بدنهٔ فولادی بجای ساختار فایبرگلاس کوروت، تفسیر جسورانه‌ای از C2 بود. این ماشین که توسط «تام تجاراد»، طراح آمریکایی ‌الاصل پینین‌فارینا طراحی شده بود، دماغهٔ کشیده و انتهای کوتاه کوروت را حفظ کرده بود اما بدنه با تأکید بر ظرافت ایتالیایی کاملاً از نو طراحی شد. این بدنهٔ جدید به میزان قابل‌توجهی کشیده‌تر از C2 بود و نمای متمایز یک گرند تورر اروپایی را به خودرو بخشید. روندینه با چراغ‌های جلوی نیمه مخفی و جلوپنجرهٔ عریضی که توسط سپرهای طریقی احاطه شده بود، به‌طور جسورانه‌های از کوروت C2 با دماغهٔ تیز فاصله گرفته بود.

همین فرمول کاهش خطوط تیز در پروفیل جانبی خودرو هم اعمال شد و در عقب هم چراغ‌های گرد کوروت با نمونه‌های مستطیلی بزرگ‌تری جایگزین شدند. همچنین طراحی عقب خودرو هم با الهام از پرستو صورت گرفته بود. روندینه در داخل اما همان کوروت C2 باقی ماند زیرا داشبورد، کنسول میانی و صندلی‌ها دست‌نخورده باقی مانند و صرفاً تودوزی چرمی سفید برای آن در نظر گرفته شد.

ویژگی بحث‌برانگیزی که دوباره طراحی شد

تصاویری از نمونهٔ اولیهٔ روندینه نشان می‌دهد که طراحی سقف خودرو با چیزی که بعداً در نمونهٔ نهایی ارائه شد متفاوت بوده است. در این تصویر شیشهٔ عقب شیب منفی دارد و احتمالاً به دلیل بحث‌برانگیز بودن این ویژگی طراحی، بخش انتهایی سقف بعداً دوباره طراحی شده و به شیشهٔ عقب بزرگی با فرم متفاوت مجهز شده است.

زیرساخت تمام آمریکایی

درحالی‌که بدنهٔ فولادی دست‌ساز روندینه از زیر دستان یک شرکت ایتالیایی بیرون آمد، زیر این بدنه همچنان یک کوروت اصیل باقی ماند. حتی با اینکه اوورهنگ‌های جلو و عقب خودرو کشیده‌تر شدند، شاسی هیچ تغییری نکرده و همان سیستم تعلیق و ترمزهای دیسکی C2 را داشت. پیشرانه هم یک نمونهٔ ۵.۴ لیتری V8 انژکتوری استاندارد بود که ۳۶۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و نیروی آن از طریق یک گیربکس چهار سرعتهٔ دستی صورت می‌گرفت.

از موزهٔ ایتالیایی تا کلکسیون خصوصی در آمریکا

روندینه پس از نمایش در نمایشگاه پاریس ۱۹۶۳، با واکنش مثبت مردم و مطبوعات خودرویی مواجه شد. این خودرو سال بعد هم در بزرگ‌ترین نمایشگاه‌های خودروی اروپا به نمایش درآمد و سپس راهی موزهٔ پینین‌فارینا در تورین شد. سپس در اواخر دههٔ ۲۰۰۰ که پینین‌فارینا در تلاش برای بقا و پرداخت بدهی‌های هنگفت خود بود، تصمیم به فروش چند کانسپت خود مثل روندینه گرفت. بدین ترتیب، این کوروت تک ساخت در سال ۲۰۰۸ در یک حراجی به یک کلکسیونر آمریکایی با قیمت ۱.۸ میلیون دلار فروخته شد.