همایون شجریان و علیرضا قربانی در آزادی!

در اکثر کشورهای اروپایی و آمریکایی مرسوم است برای خوانندگانی که مخاطبان فراوانی دارند و به اصطلاح مردم برای بودن در کنسرتشان سرو دست می‌شکنند، استادیوم‌های بزرگ را در نظر می‌گیرند که به راحتی تعداد زیادی از علاقه‌مندان با تهیه بلیط بتوانند در یک یا نهایتاً دو شب از بودن در کنسرت خواننده مورد علاقه شان لذت ببرند و از همه مهمتر برای خرید بلیط اجرای زنده دچار چالش‌های جدی و بازار سیاه نشوند. در چند سال اخیر دو خواننده همواره در صدر پرفروش‌ترین و پرمخاطب ترین اجراهای زنده قرار داشته‌اند و قطعاً یکی از دلایل آنها برای اجراهای کمتر، چالش بلیط فروشی و همچنین سالن‌های اجراست. همایون شجریان و علیرضا قربانی که هر دو از خواننده‌های مطرح کشور محسوب می‌شوند و مخاطبان فراوانی دارند در یکی دو سال اخیر برای اینکه بتوانند دل هوادارانشان را شاد کنند، به نحوی برنامه ریزی کردند که تقریباً هرکس که علاقه به حضور دارد بتواند بلیط را تهیه کند. هرکدام از این خوانندگان در یک برهه بیش از ۳۰ شب اجرای زنده را روی صحنه بردند و بدون اغراق سایت بلیط فروشی برای همه شب‌ها پس از چند دقیقه، اخطار تمام شدن بلیط ها را می‌داد. این در حالی است که به جرأت می‌توان گفت اگر این اجراها ۳۰ شب دیگر نیز ادامه پیدا می‌کرد همچنان بودند کسانی که برای اولین بار بلیط ها را خریداری کنند و یا کسانی که برای چندمین بار قصد حضور در کنسرت این دو را داشته باشند. محبوب که باشی باید منتظر دیدن چنین صحنه‌هایی هم بود. اما مشکل اینجاست که اجرای ۳۰ شب پیاپی برای خوانندگانی در این سبک می‌تواند دشوار و طاقت فرساد باشد. خستگی حنجره و همچنین خستگی گروه می‌تواند از عواملی باشد که اجرای زنده را دچار چالش‌های جدی بکند و حتی باعث افت کیفیت اجرا شود. از آنجا که این دو خواننده مطرح کشور فعالیت های حرفه‌ای فراوانی داشته‌اند، کنترل این شب‌ها نمی‌تواند زیاد سخت باشد ولی در کل بعد از چند دوره کنسرت می‌تواند نقش فرسایشی ایفا کند و همین مورد باعث می‌شود که یکی از آنها یا هر دو تصمیم بگیرند دو سال یکبار و یا در بهترین حالت سالی یکبار به روی صحنه بروند و این گونه می‌شود که علاقه‌‌مند نسبت به کم کاری خواننده مورد علاقه اشان امکان دارد موضع بگیرند. چند روز پیش همایون شجریان پس از دریافت تندیس حافظ در مصاحبه‌ای با بهمن بابازاده صراحتاً اعلام کرده بود که قصد دارد کنسرتی در ایران روی صحنه ببرد ولی همین ۳۰ شب اجرا را چالش برانگیز خوانده بود و اعلام کرده بود که با مدیر برنامه‌هایش در ایران به دنبال این است که مکانی برای کنسرت انتخاب کند که علاوه بر ظرفیت بالا، تعداد سأنس‌های اجرا را کاهش بدهد. تا به این وسیله هم مخاطبان راضی باشند و بتوانند به راحتی بلیط تهیه کنند هم گروه و خود خواننده دچار مشکلاتی در طول شب‌های طولانی اجرا نشوند. این تصمیم می‌تواند تصمیم درستی برای اجرای اینگونه خواننده‌ها باشد. تخصیص یکی از سالن‌های سربسته که حداقل شش هفت هزار نفر گنجایش دارد و می‌تواند تعداد زیادی از علاقه‌مندان به موسیقی را به دور هم جمع کند و مناسب سازی این سالن برای کنسرت، قطعاً می‌تواند تصمیم درست و جدیدی باشد. همان طور که در ابتدای این گزارش به آن اشاره شد، در چند سال اخیر ورزشگاه‌های بزرگی مانند سانتیاگو برنابئو در شهر مادرید با گنجایش بیش از هشتاد هزار نفر میزبان خواننده‌هایی بوده که مخاطبان فراوانی داشتند و همه از چنین اجرایی لذت بردند و هیچ بازار سیاهی برای خرید بلیط به راه نیفتاده بود چون تعداد کافی صندلی برای همه علاقمندان وجود داشت. متدسفانه چندین سال است که عزمی برای برپایی چنین کنسرت‌هایی وجود ندارد و همواره برای اخذ مجوز چنین برنامه‌هایی باید هفت خان رستم را پشت سر گذاشت، در حالی که می‌توان با تسهیل این روند علاوه بر راضی نگه داشتن مخاطبان، اجراهای فاخر بیشتری را روی صحنه ببینیم و از دیدن آن لذت ببریم. علیرضا قربانی و همایون شجریان نشان داده‌اند که ظرفیت بالایی برای اجرای زنده دارند و قطعاً با این پتانسیل باید باور داشت که حتی اگر یک روزی استادیوم آزادی را برای اجرای زنده این دو خواننده در نظر بگیریم، قطعاً به راحتی می‌توانند تمامی بلیط ها را بفروشند حتی به تعداد شب‌های متوالی! پس باید گفت که سالن‌هایی مانند وزارت کشور و یا اسپیناس پالاس و برج میلاد نمی‌تواند پاسخگوی این حجم از علاقه‌مندان باشد و در نهایت به ۳۰ شب اجرا ختم می‌شود که بلیط های آن را باید با سرعت نور در یک دقیقه ابتدایی فروش تهیه کرد که آن هم به دلیل مشکلات زیرساختی سایت‌های فروش بلیط بسیاری از اوقات با مشکل مواجه می‌شود. موافقت با اجرای زنده در سالن‌های بزرگ و استادیوم ها کمترین لطفی است که می توان در حق علاقمندان به علیرضا قربانی و همایون شجریان کرد. علی کلانتری - منتــقد