«محسن مهدیان» در یادداشتی تحت عنوان «صمیمانه با "صادقانه"های رئیس‌جمهور» ، نوشت: آقای رئیس‌جمهور گفتند «اگر تا آذر باران نبارد، آب را جیره‌بندی می‌کنیم و اگر خشکسالی بماند، باید تهران را تخلیه کنیم».

واقعیت این است که صرفه‌جویی در آب ضروری است، اما شیوه بیان شما پیام صرفه‌جویی نداشت؛ پیام هراس و ناتوانی داشت.

و این اولین‌بار نیست؛ پیش‌تر هم گفتید که «ما روی طلا خوابیده‌ایم اما گرسنه‌ایم» و «روی نفت و گاز نشسته‌ایم اما گرسنه‌ایم»! گرسنه‌ایم؟

واقعیت اینست که مشکل «گفتن واقعیت» نیست؛ مشکل چگونه گفتن و کِی گفتن و از کدام جایگاه گفتن است.

حقیقت اگر بی‌راه‌حل گفته شود، نامش صداقت نیست؛ روایت شکست است.

بیان چالش بدون نقشه راه، روحیه ملی را می‌ریزد و اضطراب اجتماعی می‌سازد و سرمایه اعتماد را آتش می‌زند.

مگر غیر اینست که جامعه با امید کار می‌کند و نه با هراس؟

ما در این کشور به چشم دیده‌ایم، در جنگ، در تحریم، در فشار… بن‌بست وجود ندارد. راه همیشه بوده است. مشکل، «دیدن راه» و «نشان دادن راه» است.

بیان صادقانه اگر همراه با روایت مسئولانه و ارائه راه‌حل مدبرانه نباشد، دو اثر بیشتر ندارد؛ یکی القای ضعف سیستم حکمرانی و دیگر تضعیف روحیه ملی و سوزاندن سرمایه اجتماعی.

خلاصه اینکه؛

شفافیت با اضطراب‌افکنی فرق دارد. مردم حق دارند واقعیت را بدانند؛ اما همزمان حق دارند راه عبور را هم بشنوند. رئیس‌جمهور وقتی فقط «شدت بحران» را می‌گوید و از «نحوه مدیریت بحران» نمی‌گوید، این شفافیت نیست؛ این انتقال نگرانی است. مسئول، علاوه بر گفتن حقیقت، باید افق حل مسأله را هم نشان دهد.

آقای رئیس‌جمهور؛

شما اهل کار و اهل گوش‌دادن‌ به نظرات کارشناسان هستید، این ارزشمند است. اگر همین تلاش‌ها با بیان آرام، دقیق و امیدوارانه همراه شود، مردم کنار شما می‌مانند و کار، جلو می‌رود.

کشور منتظر حل مسأله است، نه اعلام بن‌بست. این همه سال ایستاده‌ایم؛ باز هم می‌ایستیم. فقط امید را نسوزانیم.