دوو اسپرو در آئینه تاریخ

دوو اسپرو (ESPERO) که در برخی از ممالک اسپانیایی‌زبان با نام آرانوس (ARANOS) خوانده می‌شود، یک خودروی چهار درب،۵ نفره میان سایز با فرم سدان ناچ‌بک بود که از سال‌های ۱۹۹۰ الی ۱۹۹۷ میلادی توسط شرکت دوو (DAEWOO) کره جنوبی تولید می‌شد. دوو اسپرو از حیث تکنیکی اساساً بر مبنای پلت‌فرم J-TYPE شرکت جنرال موتورز تکوین و توسعه یافته بود. پلت‌فرمی که به اشتراک در شورولت کاوالیر و اپل اسکونا نیز به کار می‌رفت. اسپرو از فرم متمایزی در بدنه خود سود می‌برد که توسط موسسه ایتالیایی برتونه (BERTONE) طراحی شده و شباهت بسیاری نیز با سیتروئن زانتیا داشت، ناگفته نماند که خود زانتیا هم توسط موسسه ایتالیایی برتونه تراش خورده بود.

قلب اسپرو با پیشرانه‌های ساخت شرکت هولدن استرالیا، از زیرمجموعه‌های جنرال موتورز به تپش در می‌آمد، این پیشرانه‌ها از سری FAMILY ۱ جنرال موتورز، ازجمله نسخه‌ای ۱,۵ لیتری به توان ۹۰ اسب بخار و یا از سری FAMILY ۲ جنرال موتورز ازجمله نسخه‌ای ۱.۸ لیتری با توان ۹۶ اسب بخار و ۲ لیتری به توان‌های ۱۰۰ الی ۱۱۰ اسب بخار بودند. از حیث سامانه انتقال قدرت، دوو اسپرو با گیربکس‌های ۵ سرعته دستی و یا ۴ سرعته اتوماتیک (ساخت شرکت AISIN ژاپن) عرضه می‌شد. اسپرو در سال ۱۹۹۷ میلادی جای خود را به مدل مدرن‌تر و کیفی‌تری به نام لگانزا (LEGANZA) داد.

همان‌طور که در سطور بالا نیز ذکر شد، دوو اسپرو در برخی از کشورهای اسپانیایی‌زبان و نه در همه آنها با نام آرانوس فروخته می‌شد. نام آرانوس هم از این لحاظ گزینش شد که اسپرو در زبان اسپانیایی معنای “من منتظرم” را می‌داد، نامی که به نظر کمتر از توان بازاریابی در میان مردمان متکلم به این زبان برخوردار است.

در سال ۱۹۹۵ الی ۱۹۹۶ میلادی، دوو اسپرو در بازار استرالیا نیز راه یافت و تنها با پیشرانه‌ای ۲ لیتری عرضه شد. همچنین از ماه ژانویه سال ۱۹۹۵ میلادی، کشورهای اروپایی نیز شروع به واردات اسپرو به همراه مدل نکسیا (سی یلو) نمودند. دوو اسپرو در اروپا توانست فروش خوبی را از آن خود کند که این مهم به لطف قیمت رقابتی، طراحی پیشرفته و فرم به‌شدت شیب‌دار شیشه عقب، فضای داخلی جادار، محفظه بار بزرگ، سطح شایان توجهی از تجهیزات و نیز بسته جامع خدمات پس از فروش آن فراهم گردید.
به‌رغم تمامی این نکات مثبتی که اشاره شد، دوو اسپرو از اشکالات متعددی در رنج بود. طراحی داخل کابین آن دمده و قدیمی و شبیه به خودروهای دهه ۸۰ میلادی بود. مصرف سوخت آن نیز چندان کم نبود و بدنه آن هم مستعد خوردگی بود. با همه اینها اسپرو توانست با قیمت پایین و هزینه‌های کم خود محبوب همچنان محبوب باقی بماند.

دوو اسپرو، علاوه بر کره در کشورهای دیگری همچون رومانی، لهستان و نیز ایران تولید می‌شد.
این خودرو از اواخر سال ۱۳۷۰ شمسی به‌صورت کاملاً ساخته شده (CBU) توسط شرکت کرمان خودرو (کرمان موتور امروز) وارد ایران شد و با رقمی معادل ۲,۲ میلیون تومان برای مدل ۱۹۹۲ قیمت‌گذاری شد که در قیاس با رقبای ژاپنی خود ازجمله میتسوبیشی گالانت و تویوتا کرونا تا حدی منصفانه‌تر بود، زیرا که این دو آسیایی رقیب، بالای ۳ میلیون تومان در بازار داخلی فروخته می‌شدند. البته ناگفته نماند که پس از استقبال بالای مشتریان وطنی از اسپرو، سال بعد بهای نسخه فیس‌لیفت مدل ۱۹۹۳ آن به رقم ۲.۸ میلیون تومان و حتی فراتر جهش پیدا کرد! دوو اسپرو در آن دوره یکی از محبوب‌ترین و جذاب‌ترین خودروهای وارداتی به کشورمان بود و شتاب نسبتاً خوب و فنربندی نرم آن تمامی طیف‌های سنی را مجذوب خود کرده بود. اسپرو مدت‌زمان کوتاهی، از سال‌های ۱۳۷۴ الی ۱۳۷۵ شمسی در کشورمان و در خطوط کرمان موتور مونتاژ شد که در اواخر سال ۱۳۷۵ جای خود را به مدل زیبا، فوق‌العاده نرم و کم استهلاک سی یلو داد. تولید سی یلو نیز پس از ورشکستگی شرکت دوو و خرید تمامی سهام آن توسط جنرال موتورز، سال ۱۳۸۳ شمسی در کشورمان متوقف و بدین ترتیب دفتر دوو در ایران بسته شد.

منبع: WIKIPEDIA.ORG