عسل در درمان ضعف اعصاب

حضرت محمد (ص) فرمودند : خوردن عسل، استعمال بوی خوش، سوارکاری و نگاه کردن به سبزه نشاط آور است.

می دانیم که مردم مدتها به طور معمول عسل را از نظر بهبود بخشی دستگاه عصبی مصرف می کردن. حتی مشاهدات بالینی هم ثابت کرده است که عسل برای اعصاب مفید می باشد.

پروفسور بوگولپوف و کیسلوا یک بیمار داء الرقص را با مصرف عسل تحت معالجه قرار دادند و بعد از ۳ هفته (بدون تجویز داروهای دیگر) نتایج به دست آمده بسیار خوب بود. خواب بیمار طبیعی شد، دیگر سردردی وجود نداشت. حالت ناتوانی و عصبی در بیمار کاهش یافت و بیمار نیرو گرفت.

در مورد برخی بیماری های دستگاه عصبی مرکزی، می توان عسل غنی شده از ویتامین را توصیه کرد که حاوی اسیدگلوتامیک می باشد.

طعمی ناخوشایند و تهوع آور دارد، ولی در صورتی که با عسل مخلوط شود اثر نامطلوب آن از بین خواهد رفت و اثر درمانی آن عسل نیز که با اسید مذکور مخلوط شده موثرتر و سودمندتر خواهد بود.

عسل و حافظه

دانشمندان آمریکایی به تازگی دست به آزمایشهای جالبی زده اند، آنها در یک نوبت به افراد مسن از نوشابه هایی که با گلوکز شیرین شده بود و در نوبت دیگر از نوشابه هایی که با ساخارین شیرین شده بود استفاده کردند. این محققان برای آزمایش حافظه این افراد یک سری تستهای روانی درباره حافظه، به آنها محول کردند و به وسیله این تست ها پارامترهای حافظه آنها را اندازه گیری کردند. نتیجه این آزمایشها معلوم کرد هنگامی که افراد به جای نوشابه های ساخارینی از نوشابه های حاوی گلوکز استفاده می کنند، در انجام تست های حافظه موفق تر هستند. به خصوص در زمینه به خاطر سپردن لغات، موفقیت آنها چشمگیرتر است.

از طرفی ویتامین D موجود در عسل اعمال بین کلسیم و فسفر را تنظیم می کند و در نتیجه اعصاب کار خود را خوب انجام می دهد. اعصابی که با یونهای کلسیم و فسفر همبستگی دارند، امروزه معلوم شده است تمام نقاط آنها نگهدارنده حافظه می باشند. از نظر علمی صمغ موجود در عسل نمی گذارد جدار عروق سفت شود و حالت الاستیسیته خود را از دست بدهد.

وجدار عروق را نرم نگه می دارد و در نتیجه مواد غذایی بهتر به مغز و اعصاب می رسد و مطالب بهتر در حافظه می ماند و کمتر به دست فراموشی سپرده می شود. از سوی دیگر عسل دارای مقدار فراوانی گلوکز است.

دانشمند عسل شناس هوماد درصد مواد شیره عسلی اسپرس را با عسل فراهم شده از اسپرس چنین مقایسه کرده است.