عسل و بیماری قلبی

رسول اکرم (ص) فرموده اند «بهترین نوشیدنی ها عسل است که به قلب نشاط می بخشد و سینه را گرم می سازد و به قوه حافظه کمک می کند.»

ثابت شده است که عسل به علت داشتن گلوکز زیاد که سهل التجزیه و انرژی زا است تأثیر بسیار مهمی روی عضلات قلب در انواع مختلف بیماری های قلبی دارد. از طرفی باعث تحریک و تقویت قلب و همچنین باعث گشاد شدن رگها شده و جریان خون را در درون شریان های انشعابی افزایش می دهد، از طرف دیگر سبب بهبود وضع فشار مایعات بدن شده و فشار خون را تنظیم و از سکته قلبی جلوگیری می نماید. بنابه گفته پروفسور گومولب اگر بیماران قلبی روزانهع ۵۰ الی ۱۴۰ گرم عسل به مدت دو ماه مصرف نمایند در آنها بهبودی حاصل خواهد شد و ترکیبات خونشان به حالت عادی باز گشته و مقدار هموگلوبین خون افزایش می یابد و ضربان قلب نیز متعادل می گردد.

دکتر ج-ن توماس در مقاله ای در نشریه لانست می گوید «در موارد ضعف قلب مشاهده شده است که عسل می تواند تأثیر زیادی در بازگرداندن فعالیت قلب و زنده نگهداشتن بیماران داشته باشد.»

قلب نوعی عضله است و مانند تمام عضلات دیگر بوسیله عسل برانگیخته شده و انرژی مورد نیاز عضله خسته شده اس را تامین می کند.

شیمرت از عسل برای تقویت قلب پس از انجام یک عمل جراحی سخت نام برده است و آن را روی ۲۶ بیمار مبتلا به آنژین دوپراترین (۱۰ میلی گرم در روز) تزریق کرده و دگرگونی و بهبودی حالت کلی آنها بسیار خوشنود کننده بوده است.

زایس با تزریق عسل در قلب یک بیمار ۷۰ ساله که اعضای پایین کالبد آوورم کرده بود نتایج خوبی به دست آورد.

متس نیز ۱۰ میلی گرم عسل را به مدت ۱۲روز طی اختلاف هر ۴ روز یکبار همراه با استروفان تین به بیماران قلبی تزریق نموده و نتایج سودمندی به دست آورده است. این روش درمانی در مورد ضعف قلب ناشی از مسمومیت و نیز آثار پس از بیماری های تیفوس و دیفتری به کار رفته است و نتایج خوبی داشته است.

لئونارد به بیماران قلبی که از بی خوابی رنج می برند یک لیوان شربت عسل ولرم (عسل محلول در آب) پیش از خوابیدن و شب هنگام توصیه می کند. عسل به کمک دیاستازهایش چربی های اطراف قلب را آب می کند.

به همین دلیل مصرف آن به سالخوردگان و بیماران قلبی توصیه می گردد. در طب معاصر نیز خوردن عسل برای مبتلا به آنژین قلبی و نارسایی های قلب تجویز شده است.