روانشناس خوب و حاذق و با تجربه چه ویژگیهایی دارد؟

امروزه در کشور افراد زیادی در رشته روانشناسی به دریافت درجات علمی بالا نایل میشوند و دانشگاههای زیادی در این زمینه به اراِئه مدارک علمی مشغول هستند ولی آیا هر فردی که دارای درجه دکتری در روانشناسی هست برای کار بالینی میتواند موثر باشد؟مسلما خیر.

روانشناسی مثل رشته پزشکی نیست که دوره های تئوری و عملی منظم و مشخصی داشته باشد هر چند در ظاهر اینگونه به نظر می آید.در روانشناسی حتی در رشته بالینی کارهای عملی دانشجویان بر اساس سلیقه استاد مربوطه هست و در یک دانشگاه دو استاد که درس واحدی را میدهند هر یک با سلیقه خاص خودشان عمل میکنند.سیلابسهای درسهای مربوطه که مورد تصویب وزارتخانه های مربوطه هست به درستی تدریس نمیشود.خلاصه اینکه در این رشته تلفیقی از قاعده و سلیقه شخصی استاد مربوطه با هم تلفیق میشود و معجونی درست میشود که دقیقا مشخص نیست حاصل آن چه خواهد بود.

دانشجویان روانشناسی دایم شاکی هستند که حتی در دروس بالینی چیزی دریافت نمیکنند که بعد از تحصیل به کار بیاید و مجبورند که کارهای عملی را در کارگاههای تخصصی خصوصی و با هزینه بسیار بالا اجرا میشود امور تست و روشهای درمانی را بیاموزند.

علاوه بر مشکلات فوق روانشناس شدن فقط داشتن مدرک نیست.یک روانشناس درمانی باید دارای استعداد بالایی در این رشته باشد که قبلا در همین سایت بیان شده است از جمله داشتن سلامت روان و شخصیت،داشتن اطلاعات کافی از آخرین یافته های علم روانشناسی و مسلط به تئوریهای شخصیت و رواندرمانی،قدرت برقراری ارتباط و برونگرایی مناسب(نه افراطی)،استعداد گوش دادن و قدرت بیان مطالب علمی به زبان قابل فهم برای مراجع،قدرت رازداری و همدلی با مراجع و … .

متاسفانه با مشاهدات و طرح سوال از مراجعان درصد قلیلی از همکاران روانشناس از این ویژگیها برخوردارند. با جا فتاده شدن روانشناسی در کشور که حاصل زحمات چندین ساله روانشناسان ساعی در کشور است امروزه این رشته جزو رشته های پر طرفدار در آمده است و بخاطر بازار خوبی که پیدا کرده است از رشته های مهندسی و حتی پزشکی گرایش زیادی به سمت روانشناسی پیدا شده است ولی آیا این افراد واقعا استعداد روانشناس شدن را دارند؟؟؟