در ماه می ۱۹۸۴ میلادی، کارآفرینی به نام مالکوم بریکلین (Malcolm Bricklin) در شرایط سخت و عجیبی قرار گرفته بود. شرکتش که به واردات اسپایدرهای پینین‌فارینا و X1/9 های برتونه مشغول بود، توفیق چندانی نیافت و با خطر ورشکستگی روبرو شد. وی ۱۲۰ روز فرصت داشت تا یک خودروی مقرون‌به‌صرفه‌تر برای فروش در امریکا پیدا کند. بنابراین «بریکلین» به همه جای دنیا سفر کرد تا محصول موردنظرش را پیدا کند و اولین مقصد «انگلستان» و «جگوار» بود. وی سپس به سراغ صربستان رفت؛ یک جمهوری که تحت حکومت کمونیستی یوگسلاوی قرار می‌گرفت. اینجا بود که در پارکینگ هتل اینترکانتیننتال در شهر «بلگراد»، «بریکلین» و تونی سیمینرا (Tony Ciminera)، از مسئولان قدیمی فیات، اولین بار یک هاچ‌بک مبتنی بر فیات را به نام «یوگو» آزمایش کردند. «سیمینرا» در این زمینه به یاد می‌آورد:

من به این اتومبیل نگاه می‌کرد و با خود می‌گفتم که چقدر «ابتدایی» است!

امّا «بریکلین» در موقعیت سختی قرار داشت. بنابراین روز بعد همراه با «سیمینرا» به بازدید از کارخانه یوگو پرداخت. مالک این کارخانه عنوان «سِروِنا ناستاوا» به معنای «پرچم سرخ» را انتحاب کرده بود؛ کارخانه‌ای که به تولید مسلسل‌های جنگی نیز می‌پرداخت. یک ساختمان تاریک، با کفی پوشیده از چرک و روغن. «سیمینرا» از دیدن کارگرانی که در حال سیگار کشیدن و با کفش‌های کثیف در خط تولید پرسه می‌زنند و قطعات خودرو را بر روی یکدیگر سر هم می‌کنند، واقعاً شگفت‌زده شده بود. به طور خلاصه، باید گفت که این خط تولید «فاجعه» بود. امّا از آنجایی که یوگو هزینه‌ای در حدود ۲ هزار دلار برای «بریکلین» در بر داشت، وی در نظر گرفت که این خودرو می‌تواند معیارهای قانونی را برآورده کند و سپس آن را به قیمت ۳۹۹۰ دلار بفروشد؛ کاری که در آگوست ۱۹۸۵ آن را انجام داد.

با اینکه این خودرو توسط یک کشور کمونیستی برای فروش در امریکای «ریگان» تولید می‌شد، نمایندگی با صف‌های ۱۰ تایی مشتریان برای خرید آن روبرو شدند. «یوگو امریکا» در یک روز، فروش فوق‌العاده ۱۰۵۰ دستگاه را تجربه کرد. امّا این عطش به سرعت فروکش کرد؛ چرا که مشکلات جدّی در زمینه کیفیت وجود داشت. یوگو خودروی کُندی بود، به ۱۴ ثانیه زمان نیاز داشت تا به شتاب ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و حداکثر سرعتش معادل ۱۳۸ کیلومتر بر ساعت می‌شد. سپس نوبت به بررسی نشریات معتبر رسید که یوگو GV را «سطح پایین‌تر از هر خودروی دیگر در بازار امریکا» می‌دانستند.

روزهای بد همچنان ادامه یافت. این خودرو عملکرد ضعیفی در تست‌های تصادف به نمایش گذاشت، آمار فروش فروکش کرد و به زودی در برنامه‌های تلویزیونی و نمایش‌های کمدی، یوگو به اشکال مختلف مورد نوازش قرار می‌گرفت. جوک‌های زیادی در مورد آن ساخته شد. یک نمایندگی خودرو در «فیلادلفیا» نیز برنامه‌ای موسوم به «تویو یوگو» ارائه کرد که به مشتریانی که تویوتا خریداری می‌کردند، یک «یوگو» به صورت رایگان اهدا می‌شد، امّا بیشتر خریداران از دریافت آن خودداری می‌کردند. پایان «یوگو» مصادف با سال ۱۹۹۲ میلادی و در زمان جنگ داخلی یوگسلاوی، همزمان با ورشکستگی کامل «یوگو امریکا» بود؛ یعنی زمانی که سازمان ملل رأی به تحریم تجاری صربستان (و در نتیجه قطعات یوگو) داد.

منبع: caranddriver