«سید اسدالله فنایی کابلی»؛ شاعری که به عشق حسین (ع) می‌سراید

به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «سید اسد الله فنایی» از شاعران دینی و مذهبی افغانستان محسوب می‌شود که سروده‌هایش جلوه‌ای از اندیشه روحانی و اعتقادی او را نمایان می‌سازد.

این شاعر اهل بیت(ع) در سال 1327 خورشیدی در یک خانواده با فضیلت و روحانی از تبار پیامبر اسلام (ص) در محله «چنداول» کابل پا به عرصه وجود نهاد.

پدرش «سید محمد حسن» مشهور به «سید آخوند» از عالمان دینی روزگار خود بود و جد او «سید محمد کاظم بلبل» نیز از عالمان دین، شاعر و از پیشگامان مدیحه سرایی اهل بیت (ع) بوده است.

فنایی نیز قریحه شعری و ذوق ادبی را از خانواده و اجداد خود به ارث برده و سروده‌هایش در شاهراه معرفت و رستگاری راه پیموده و آثار انتقادی، سروده‌های مذهبی و اشعار عرفانی و مذهبی او از سال 1347 تا کنون زیور چاپ مطبوعات افغانستان گردیده است.

آنگونه که «سید محمد هاشم صیامی» در مقدمه یکی از مجموعه اشعارش ذکر کرده است، عمر پر بار این شاعر شیوا بیان طی چهار دهه اخیر با خدمتگزاری مردم، ستیزه گری بر بیدادگری، مبارزه با حکام زورمند و صاحبان زر و زور سپری گردیده است.

زندانی شدن فنایی توام با شکنجه‌های روحی و جسمانی توسط دولت کمونیستی افغانستان، به خاطر داشتن عقاید اسلامی و روحیه تسلیم ناپذیری افتخار دیگری است که در زندگی وی رقم خورده است.

اکثریت اشعار این شاعر در وصف خاندان پیامبر اسلام(ص) و سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین(ع) و یاران باوفایش سروده شده است.

تا کنون چندین مجموعه شعر از این شاعر اهل بیت منتشر شده است که مجموعه‌های «نوای عاشورا»، «راز عرفان» و «نوای کابل» از مهم‌ترین آثار ادبی او محسوب می شود.

حجم زیادی از سرودهای فنایی، در دوران جنگ‌های ویرانگر داخلی کابل طعمه آتش گردیده است.

این شاعر شوریده در حال حاضر در کابل زندگی می‌کند.

«شهید تشنه لب»، عنوان یکی از سروده های«سید اسدالله فنایی» است که در مجموعه شعر«نوای کابل» در سال 1387 خورشیدی در مشهد منتشر شده است.

بلند مرتبه سردار اولیاست حسین

عزیز فاطمه و جان مصطفی ست حسین

ثنای او به زبان و قلم نمی گنجد

که سیدالشهدای ره خداست حسین

بنای عدل و عدالت نهاد روی زمین

مگر که واقف اسرار کبریاست حسین

ببین تو همت مردانه اش که بر لب آب

شهید تشنه لب دشت کربلاست حسین

مرام او ز شهادت اصول دین خداست

زطلم و کینه و جور و ستم سواست حسین

«فنایی» از چه بترسد ز وقت جان دادن

که تا قیامت گره گشاست حسین

/انتهای پیام/