پخش مسابقه فوتبال در مدارس؛ گل بخودی یا پاس گل آقای وزیر؟

به گزارش خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اول آبان ماه امسال بود که یک واقعه ورزشی آن هم از جنس فوتبالی سر و صدای زیادی به پا کرد؛ فوتبالی که امسال و پیش از این در جام جهانی هم خوش درخشید و عملکرد تیمی خوبی فوتبالیست‌ها این رشته را بار دیگر با مردم آشتی داد و شور و نشاط را در میان انبوه مسائل و مشکلات مالی و فشار‌ها به جامعه بازگرداند.

فینالیست شدن پرسپولیسی که با آن هم محرومیت و محدودیت خودش را به این مرحله رسانده بود، حالا انتظار‌ها را بالاتر برد و امید‌ها را برای ایستادن بر فراز تیم‌های آسیایی شدت بخشید و شمارش معکوس برای بازی نهایی و مشاهده موفقیت تیم ایرانی در آسیا شدت گرفت.

درست هشت روز بعد از این شور و هیجان و در حالی که هیجانات ناشی از این بازی تا حدی فروکش کرده بود و فقط کم و بیش نوجوانان و جوانان هوادار فوتبال نگران برنامه ریزی برای تماشای بازی فینال بودند؛ سید محمد بطحایی وزیر آموزش و پرورش به بهای تزریق نشاط در مدارس و تحت تاثیر درخواست‌های دانش آموزان از وی در فضای مجازی برای تعطیلی تمیهداتی را برای این بازی اندیشید.

آقای وزیر به خواسته‌های دانش آموزان پاسخ داد، اما نه آنطور که باب میل آن‌ها باشد بلکه چاره اش یا شاید هدیه اش در آستانه روز دانش آموز برای راضی نگه داشتن دانش آموزان پخش مسابقه در مدرسه بود و این موضوع در قالب بخشنامه‌ای آنی از سوی شاپور محمدزاده مدیرکل دفتر وزارتی صادر شد.

صدور بخشنامه پخش فینال و گل آفساید آموزش پرورش

بلافاصله بعد از اصرار دانش آموزان به آقای وزیر و واکنش وی به این درخواست‌ها در صفحه شخصی اینستاگرامش، به نظر می‌رسید ماجرای تعطیلی و پخش مسابقه فوتبال ختم شده باشد، اما ماجرا به سادگی‌ها هم نبود و در زمان کوتاه بعد از این واکنش بخشنامه‌ای صادر و به سرعت خبر آن منعکس شد تا مدارس و دست اندرکارانش حساب کارشان را برای روز فینال بدانند.

بخشنامه‌ای که درست است پخش فوتبال را منوط به دارا بودن امکانات مدرسه می‌داند، اما همین صدور شعار مدرسه محوری و کاهش تعدد بخشنامه‌ها را زیر سوال می‌برد؛ گویی مدارس آنقدر‌ها ابتکار و اختیار ندارند که برای کوچکترین اتفاقی تصمیم بگیرند.

در حالی‌که برخی مدارس پیش از تاکید آقای وزیر و در صورتی که امکانات لازم برای پخش مسابقه را داشتند، این موضوع را به دانش آموزان اعلام کرده بودند و دیگر نیازی به این میزان بوق و کرنا ضرورتی نداشت چراکه نه ماجرا بسیار بغرنج بود و نه مدارس تا این حد بی ابتکار عمل که از حال و اوضاع دانش آموزانشان بی اطلاع باشند.

از طرفی دیگر همین رسمیت بخشیدن به پخش فوتبال و سر و صدای زیاد انعکاس این خبر جامعه دانش آموزی را نسبت به پخش این مسابقه به شدت متوقع کرده است و معلوم نیست در مدرسه‌ای که به هرعلت از نبودن تجهیزات پخش مسابقه گرفته تا محدودیت ساعت آموزشی، چه حال و اوضاعی داشته باشند و امکان نظم و ترتیب دادن به دانش آموزان وجود داشته باشد یا خیر؟ آیا این تصمیم مدیر و اولیای مدرسه را در مصاف دانش‌آموز قرا نمی‌دهد؟

عدالت آموزشی که به دفعات از آن یاد می‌شودآیا در مدارس نسبتا مرفه با مدارس مناطق حاشیه‌ای و محروم رعایت می‌شود یا باز هم بر سر کوچکترین موضوع دانش آموزان باید طعم محدویت را بچشند؟

ساعات کم آموزشی، حجم بالای کتاب درسی در برخی پایه‌های تحصیلی و تعطیلی برنامه درسی رسمی در برخی پایه‌های شلوغ مانند دوازدهم بااین تصمیم چه تناسبی خواهد داشت؟ تعطیلی ساعات درسی با وجود جو حاکم و پرتنش آموزشی نه تنها نشاط را تشدید نمی‌کند بلکه نگرانی از جبران‌این ساعت، روحیه دانش آموز را تضعیف هم می‌کند کمااینکه برخی مدرسه‌ها صرفا به جهت تراکم کاری مانع از اجرای این طرح پیشنهادی می‌شوند.

تعامل در فضای مجازی و آژیر عبور از خط قرمز‌های کلامی

بطحایی که تقریبا در زمره مسئولان فعال در فضای مجازی قرار می‌گیرد و بنا بر گفته‌هایش، خودش صفحات شخصی اش را اداره می‌کند و تا حد ممکن نظرات مربوط به مطالب منتشره در این صفحات را می‌خواند، این بار سو برداشت دانش آموزان مواجه شد؛ دانش آموزانی که گاه پا را فراتر از ادبیات متداول و محترمانه تعامالات روزانه گذاشتند و هر حرف ناشایست را شایسته انتشار دانستند.

بار‌ها از فرهنگ استفاده صحیح و ادبیات مناسب در فضای مجازی صحبت شده است، اما گویی حرف‌ها تا عمل فاصله بسیار دارند و فقر فرهنگی این بار در صفحه یکی از متولیان فرهنگ کشور پدیدار شد و ضرورت آموزش‌های مناسب که تا حدی به مدرسه وابسته است، قوت بخشید.

پر کردن خلا‌های ارتباطی وزارتخانه و پاسخگویی و دیدن جامعه هدف در فضای مجازی تاکنون امتیازی مثبت برای بطحایی محسوب می‌شد، اما با این پاسخگویی و واکنش در شرایطی که گویا ظرفیت کافی پذیرش تعاملات صحیح در فضای مجازی وجود ندارد، از این به بعد دستاویزی برای دانش آموزان است تا به هر بهانه حرفشان را به کرسی بنشانند و سریعا آن را به وزیر برسانند.

هیاهویی که در انتظار ثمره دادن است

تا دقایقی دیگر مسابقات فینال بین پرسپولیس ایران (و نه تهران) و تیم کاشیمای ژاپن آغاز می شود تا در مصافی پرهیجان قهرمان امسال آسیا مشخص شود و امید که روی برد با تیم ایرانی باشد.

فوتبال و در نگاه کلی تر ورزش که حتی تماشای آن حرف و حدیث بسیاری ایجاد کرده است و می تواند بهانه خوبی برای نشاط افزایی در مدارس باشد؛ نیازمند امکانات بیشتری است تا این حجم از ذوق که برای تماشای یک بازی و تخلیه انرژی در دانش آموزان وجود دارد، در میدان عمل به ثمر بنشیند.

انتهای پیام/