برش رحم در سزارین، انواع روش های آن

سزارین روشی است که طی آن پزشک از طریق ایجاد برشی بر روی شکم و سپس برش رحم اقدام به خارج کردن جنین خواهد کرد. از زمانی که پزشکان توانسته اند به کمک روش سزارین جنین های مادرانی را خارج کنند که به هر دلیلی نمی توانند و یا نمی خواهند به شکل طبیعی زایمان کنند تاکنون، انواع متفاوتی از برش های شکمی برای این کار ابداع شده است که هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارند. در این مطلب قصد داریم در مورد انواع این برش ها به اجمال صحبت کنیم.

درمورد نوع روش انتخابی، پزشک موظف است که بهترین گزینه را که دارای بیشترین مزیت برای سلامت مادر و جنین باشد، انتخاب کند. با توجه به این که یکی از مهم ترین عوارض سزارین برجای ماندن جای اسکار جراحی (محل بخیه ها) بر روی شکم مادر است، انتخاب بهترین گزینه و نیز انجام درست و اصولی آن اهمیت بسیار زیادی دارد.

به طور کلی برش های شکمی مورد استفاده در سزارین به دو شکل عمودی و افقی (عرضی) ایجاد می شوند. برش های مایل که در نواحی قدامی، طرفیِ راست و یا چپ شکم بیمار ایجاد می شده اند در گذشته برای انجام عمل سزارین کاربرد داشته اما امروزه مورد توجه جراحان نیستند.

در این روش برشی به اندازه ی 10 سانتی متر بر روی قسمت استخوان عانه (پوبیس) ایجاد می شود. امکان ایجاد این برش در نواحی زیر ناف تا بالای پوبیس وجود دارد اما هر قدر به ناحیه ی رویش مو در منطقه بیکینی نزدیک تر باشد از نظر زیبایی شناختی منظر بهتری خواهد داشت.

از جمله مزایای برش عرضی سزارین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- نتیجه بهتر از نظر زیبایی

- درد کمتر در مراحل بهبود بخیه ها

از جمله معایب برش عرضی سزارین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- نیاز به زمان بیشتر برای ایجاد برش و نیز ترمیم آن

- خون ریزی بیشتر در حین جراحی

- محدود کردن دامنه دسترسی به مناطق بالایی حفره شکم

- برش لایه های زیادی از فاشیا، عضلات و عروق خونی و عصبی که همین امر سبب افزایش احتمال بروز انواع هماتوم و ادم می شود.

مطالعات انجام شده در سال های دور نشان می داد که به علت انقباض عضله مستقیم شکمی، احتمال بد جوش خوردگی بخیه ها در برش های عمودی نسبت به برش های عرضی بیشتر است. اما مطالعات تکمیلی انجام شده بر روی این مبحث در سال های اخیر نشان می دهد که کیفیت جوش خوردن بخیه ها در اثر به هم خوردگی فاشیا در برش های عمودی تفاوتی با برش های عرضی ندارد.

در این برش که به عرض 10 تا 15 سانتی متر در بالای استخوان پوبیس ایجاد می شود، پوست و فاشیای زیر آن به صورت عرضی بریده شده اما رحم به صورت طولی برش داده می شود. در این روش که بیشتر در افراد لاغر مورد استفاده قرار می گیرد، خون ریزی زیاد است اما جای زخم آن از نظر زیبایی وضعیت بهتری را خواهد داد.

در این روش تمامی لایه ها به صورت عرضی و در 3 تا 8 سانتی متر بالاتر از استخوان پوبیس بریده می شوند. به این ترتیب فاشا از عضله مستقیم شکمی جدا نشده به این ترتیب خون ریزی طی جراحی کم است اما معمولا جای زخم جراحی قابل توجهی از آن باقی خواهد ماند.

این نوع برش ها که به برش های کلاسیک نیز شهرت دارند درگذشته برای خارج کردن جنین رواج زیادی داشته است اما امروزه به علت معایبی که از نظر زیبایی ایجاد خواهد شد، در بین جراحان و نیز مادران طرفدار زیادی ندارد. از مزایا و معایب کلی برش های عمودی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

از جمله مزایای برش عمودی سزارین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- این برش ها برای جراح راحت تر انجام می شود.

- فضای قابل دسترسی بزرگتری را در درون حفره شکم فراهم می کند.

- برش در خط میانی شکم دارای کمترین استعداد خون ریزی در انواع برش های شکمی است.

- در برش های عمودی حداقل اعصاب پوستی و احشایی بریده خواهند شد.

- در برش های میانی امکان دسترسی بسیار سریع به احشای شکن و درون لگن فراهم می شود.

از جمله معایب برش عمودی سزارین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- احتمال جوش نخوردن بخیه ها و ایجاد شدن انواع فتق های شکمی در این نوع برش ها بیشتر است.

- اسکار ناشی از جراحی از نظر زیبایی، نتیجه قابل قبولی نخواهد داشت.

- احتمال ابتلای بخیه ها به عفونت های جدی خصوصا در افراد مبتلا به چاقی شکمی بیشتر است.

در این روش از ناف تا بالای سمفیز پوبیس ( منطقه میانی استخوان عانه) تمامی لایه ها بریده شده و جنین خارج می گردد. مزایا و معایب آن، همانند ،نچه در مبحث برش های عمودی و یا کلاسیک گفته شد است.

این برش به صورت عمودی در ناحیه قدامی-طرفی شکم مادر ایجاد می شود و مزایا و معایب آن همانند روش قبل است.