غزل شماره 308 حافظ: ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

غزل شماره 308 حافظ احتمالا در استقبال از قصیده ادیب صابر در مدح شاه خوارزمشاه با مطلع «ای رود تو چو خلد و لب تو چو سلسبیل» سروده شده است، هرچند برخی شارحان آن را در استقبال غزل شاه شجاع با مطلع «ای به کام عاشقان حسنت جمیل» می‌دانند. بهرحال این غزل در ستایش محبوب سروده شده و پس از تمجید، می‌گوید از عشق یار می‌سوزد.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

سبزپوشان خطت بر گرد لب

همچو مورانند گرد سلسبیل

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای

همچو من افتاده دارد صد قتیل

یا رب این آتش که در جان من است

سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

من نمی‌یابم مجال ای دوستان

گر چه دارد او جمالی بس جمیل

پای ما لنگ است و منزل بس دراز

دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

حافظ از سرپنجهٔ عشق نگار

همچو مور افتاده شد در پای پیل

شاه عالم را بقا و عز و ناز

باد و هر چیزی که باشد زین قبیل

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

شاهد هدف و مقصود از تو دور است، پس برای رسیدن به آن بایستی صبر و تحمل داشته باشی. هرگز ناامید مشو و با پشتکار فراوان به راهت ادامه بده. کسی را دوست داری که باید برای رسیدن به او صداقت و صبر داشته باشی.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 309 - عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!