شعر چه خدا نزدیک است( شعرهای کیوان شاهبداغی)

شعر چه خدا نزدیک است( شعرهای کیوان شاه بداغی)

چه خدا نزدیک است

لب درگاه عبودیت توست

به کناری بزن این پرده حجب

همنوا شو تو بازمزمه سبز حیات

به زلالیت چشمان بهاری که گریست

او همین نزدیکی ست

عطر او در تن باغ

نور او در مهتاب

به نم آه و هماوایی دست

تاری پنجره بگرفته نگاهش کردم

باغ آرام و هوایی دلچسب

ذهن نمناک درخت بوی باران می داد

جیرجیرک در باغ

آخرین شعر خودش را می خواند

حسن یوسف آرام ، سوزن از گل سرخ قرض گرفت

پشت پیراهن برگش را دوخت

کفشدوزک به لب غنچه سرخ ، بوسه ای زد و گریخت

ماهی کوچک حوض ، خواب دریایی خود را می گفت

و همه ماهی ها باله جنبان گفتند:

خواب خوبی ست خدا خیر کند

شیشه عطر بهار ، لب دیوار شکست

و هوا پر شد از بوی خدا

لب پاشویه نشستم

چه زلال است این آب

ماه در حوض خودش را می شست

دست در حوض زدم

ماه شرمنده ، خجل ، پیچ و تابی به خودش داد وگریخت

نردبان گفت به مهتاب : آسمان را تو بیاور تا بام

بام تاصحن حیاتش با من

غبطه خوردم به درخت

غبطه خوردم به گل اطلسی کنج حیاط

گل شیپوری سر به گوش گل کوکب میگفت:

صبحدم وقت نماز من صدایت کردم

خواب اگر می ماندی.صبح در باغ.خجل می گشتی

قاصدک شاد و سبکبال و رها نامه سوسن سنبل را داد

سرو با طمانینه وضو کامل کرد

رفت سر وقت نماز

پیچک گوشه باغ ،چون که بازوش دگر تاب نداشت دست بر خاک تیمم می کرد

جیرجیرک از دور ، آخرین مصرع شعرش را خواند

همهمه دردل باغ

بلبل از شاخه با آواز بخواند:

سرو قامت بسته است ، وقت تنگ است ، شتاب

همه قامت بستند

باغ می رفت ملاقات خدا

جیرجیرک شنل سبز خودش را بتکاند

ماند در آخر صف

باغ پر بود ز تسبیح خدا

من خجل از همه غفلت خویش

دست و پایم گم شد نرسیدم به نماز

گل میمون خندید و گل مریم هم

سرو در بین رکوع آنقدر ماند که شبنم برسد

من که یک عمر به دنبال خدا میگشتم

امشب این گوشه باغ او صدایم می کرد

من چه اندازه دلم بیدار است

من خدا را دیدم

پشت آن کوکب سرخ

لای آن بوته رز

قامت سرو بلند

برق آن پولک ماهی در آب

عطر آن یاس سپید

نور آن ماه قشنگ

خنک آبی آب

روی آرامش خواب گلیخ

چه خدایی دارم

چه به من نزدیک است

پشت هر بارش باران بهار

بعد هر قوس و قزح

لای هرپیچ اقاقی در باغ

پشت راز گل سرخ ، مهر آن مهر گیاه

هر اناری به درخت ، گره مشت خدا

مشت او باز کنید

دانه سرخ انار ، همه تسبیح خدا

باغ ، لوح زیبای وجود

هر درخت ، سوره ای از هستی

برگهایش ، همه آیات خدا

آیه ای سبزتر از این دیدی؟

تو به یک شبنم اگر خیره شوی ، طپش ابر بهاری پیداست

گوش اگر باز کنی ، سر گلدسته کاج

بلبل از شوق اذان می گوید

تو مناجات شب زنجره را ، می شنوی

خاک این باغ ، پس از موسم سرما هرسال

پر شد از ذکر معاد

بوم نقاشی به ای زیبایی

و خدا ، قلم خلقت خود برد به رنگ

رنگ سبزی برداشت

سرو و شمشاد وصنوبر وکمی بوته شبدر پایین

و سپس سرخی آن گل و پرهای شقایق و کمی لاله ناب

آبی آب و دم بلبل و شب بو و کنارش سنبل

زرد بر بال قناری و رز و گندم پاک

این همه جلوه هستی از کیست ؟

یاس از آن دور صدا کرد ، خدا

گل سرخ خوش بود

غنچه کوچک خود را به بغل سخت فشرد

غنچه کوچک مینای صبور ، چشمکی زدو شکفت

گل محبوبه شب ،عطر خود را از دور زد و یک گوشه نشست

دل باغ ، هوس باران داشت

قطره ای ریخت به پاشویه حوض

تا که آن ابر سپید ، دل خود را بتکاند فردا

ناودان زمزمه کرد: بارش ابر صفایی دارد

صبح فردا دل من ، میزبان طپش جاری آب

حلزونی کوچک ، بی خبر از همه جا

قامت خسته خود را تنها ، پشت یک برگ تماشا می کرد

چه حیاتی جاری ست در تن زنده باغ

روح من ، پر ادراک خداست

گل نیلوفر گفت : همه جا آیت اوست

دیدنش آسان است

سخت آن است نبینی اورا

شب که از نیمه گذشت

من و مهتاب وگل یاس وهمه ماهی ها

به جماعت چه نمازی خواندیم