غزل شماره 348 حافظ: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

غزل شماره 348 حافظ یکی از غزل‌های عاشقانه حافظ است که در عین داشتن مضامین ثقیل، موسیقی کلام و مورد انتخاب آوازه خوانان دارد. شارحان از این غزل معانی عرفانی نیز برداشت کرده‌اند. حافظ می‌گوید در راه رسیدن به حقیقت اشک می‌ریزم، صبر را از دست می‌دهم و سر به بیابان می‌گذارم؛ دل را به دریا می‌زنم و به استقبال خطر می‌روم.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه

تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم

جرعه جام بر این تخت روان افشانم

غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم

حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

ناراحت بودن و حسرت خوردن برای کارهای گذشته هیچ سودی ندارد. راه چاره کار تو چیز دیگری است. اگر امروز دچار سختی و مشکلات شده‌ای تحمل خود را از دست نده. سختی‌های روزگار همچون باد گذران است. به لذت و ظواهر مادی تکیه نکن. با توکل به خداوند و عقل و خرد می‌توانی فردایی بهتر برای خودت درست کنی.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 349 - دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!