از تیم باشکوه ساری تا سایه کرخت کارلتو

پیرمرد و دریا

بدون اغراق این اصلا چیزی نیست و نبود که ناپولیتن‌های دو آتشه می‌خواستند. از نظافتچی‌های ورزشگاه سن پائولو تا خوشنشین‌های پوسیلیپو، از ماهیگیران پوزیتانو تا کارگران باغهای لیموی سورنتو، از زنان خانه دار تا پیرمردهای کف بازار ماهی ناپولی هیچ کس راضی نیست از این چیزی که پارتنوپی تحت رهبری کارلتو به آن تبدیل شده‌است.

تیم ساری با شکوه بود، زیبا و ترسناک مثل اخم‌های الیزابت تایلور در گربه روی شیروانی داغ، بی رحم و خونریز و دوست داشتنی ، باصلابت و لذت بخش، همه چیز داشت و همه چیز مردم ناپل بود. یک چیز اما نداشت و شاید طمع همان یک چیز مالک ثروتمند ناپل، هنرپیشه قدیمی ایتالیایی و یار غار سیلویو برلوسکونی را وادار کرد که ناز و کرشمه ابروی همیشه بالای آنچلوتی را بخرد و سکان هدایت الاغهای دوست‌داشتی پارتنوپی را به دست او بسپارد.

ناپولی تیم هفته‌های آخر نبود ، همان یک گام آخر که باید برداری و از آن سکوی لعنتی بروی بالا، مشت آخر که بزنی و به سلطه حالا ۸ ساله رقیب شمالی پایان بدهی.

تیم ساری عالی شروع می‌کرد و بی‌نظیر ادامه می‌داد اما قهرمان بشو نبود. هفته‌های آخر کم می‌آورد مثل پارسال که ساری بعد از دیدن باخت اینتر به یووه در میلان به آن شکل دراماتیک نتوانست تیمش را از نظر روانی بازسازی کند و بعد از شکست در آرتمیو فرانچی به خبرنگاران گفت “ اسکودتو را در هتل جا گذاشتیم”. به هر حال دی‌لورنتیس بر آن شد که با آوردن کارلتو گام آخر را بردارد و قهرمان شود اما چیزی که تا امروز به دست آمده ناکامی و عدم ثبات تا نیم فصل ، فاصله ۸ امتیازی با یووه و حذف از دور گروهی لیگ قهرمانان است. اما ناپولی آنجلوتی چه تغییراتی نسبت به تیم ساری کرده است؟

تغییر سیستم از ۴-۳-۳ به ۴-۴-۲

آنجلوتی مثل اکثر مربیان ایتالیایی یکی از مهم‌ترین دل‌مشغولی‌هایش فضاست. به جرات می‌توان گفت شما چه به عنوان بازیکن و چه به عنوان تاکتیشن در سری آ موفق نخواهید بود مگر اینکه بتوانید با این کلمه کنار بیایید. یعنی چگونه فضا را از حریف بگیریم و چگونه برای خود فضا ایجاد کنیم و در آن مقدار کم فضا چگونه کار کنیم . این دکترین غالب مربیان ایتالیایی ( به طور مشخص آریگو ساکی و امروز آلگری و کارلتوست). آنجلوتی علاقه فراوانی به استفاده از ۴-۴-۲ چه به شکل کلاسیک که امروز در ناپولی بازی می‌کند و چه شکل لوزی یعنی آن چیزی که در میلان قهرمان اروپا به اجرا در آورد. او معتقد است چه به صورت عمودی و چه در شکل افقی این روش بهترین قابلیت پوشش دادن به فضاهای ایجاد شده در حین حرکت تیم را دارا می‌باشد. همانگونه قبل‌ قبلا هم گفته شد به عنوان مثال یوونتوس الگری هم اگرچه با سیستم پایه ۴-۳-۳ بازی می‌کند اما در زمان دفاع کاملا به شکل کلاسیک ۴-۴-۲ سوئیچ می‌کند دقیقا به دلایلی که در خطوط بالا ذکر شد.

اما چگونگی اجرای آن در تیم آنچلوتی اشکالاتی ایجاد کرده که به آن می‌پردازیم.

*بدون تردید بعد از رفتن ساری ،مهلک‌ترین ضربه وارد شده بر پیکره تیم ناپولی، رفتن ژورژینیو به چلسیست. او مهم‌ترین قطعه پازل تاکتیکی ساری بود که هم توانایی بازی در هافبک میانی ( رجیستای کلاسیک ) را داشت و هم به عنوان شماره ۱۰ کاذب از هوش و قدرت بازی‌سازی کم نظیری برخوردار بود.

حضور مداوم او در عمق اینسینیه و کایخون امکان ارسال‌های مهلک ایجاد می‌کرد و همچنین با راه انداختن همشیک و آلان در حالی که پیوسته با هیسای و فوزی غلام حمایت می‌شدند یکی از دلایل غرش ماشین گلزنی تیم ساری بود.بی‌جهت نبود که ساری بلافاصله پس از نقل مکان به لندن بدون فوت وقت ژورژینیو را با خود به آنجا برد. با رفتن او آنجلوتی به اجبار مارک همشیک که تا پیش از آن جلوتر از ژورژینیو و معمولا در سمت چپ آزادی عمل زیادی داشت را به مرکز و با وظایف دفاعی بیشتر منتقل نمود. در سیستم آنجلوتی مارک از یک هافبک آزاد هجومی به یک هافبک میانی بیشتر دفاعی تبدیل شده که در کنار آلان بار خط هافبک تیم را تقسیم می‌کنند. این انتقال زهر بازی کاپیتان ناپولی به طرز چشم گیری کم کرده و تنوع فاز حمله تیم را کاهش داده است.

* تغییر دیگری که کارلتو در تیم ایجاد کرده انتقال لورنزو اینسینیه از پست وینگر که در ۴-۳-۳ ساری مکمل مرتنز و کایخون بود به پست مهاجم است. به این ترتیب کایخون نیز از وینگ راست به هافبک راست منتقل و در عمق اینسینیه وظایف دفاعی‌تری به عهده می‌گیرد. در حقیقت تیم کارلتو معمولا ۴-۴-۱-۱ در زمین دیده می‌شود که به تناوب زیلینسکی هم در آن ایفای نقش می‌کند. در فاز دفاعی نیز تیم آنجلوتی ترکیبی از پرس سنگین از بالا ( با شکل دادن الگوی کم عمقی از اینسینیه / مرتنز/ زیلینسکی از بالا و همشیک / آلان/ کایخون در مرکز) دفاع منطقه‌ای و دفاع نفر به نفر را در دستور کار خویش دارد. چیزی که در زمان ساری با تمرکز بیشتر بر دفاع منطقه‌ای و های پرس انجام می‌گرفت حالا تمرکز بیشتری به دفاع با محوریت نفر دارد. به همین دلیل اضافه شدن‌های مداوم ماکسیموویج به چهار نفر میانی دقیقا در همین راستا انجام می‌پذیرد.

*در نگاه کلی تیم کارلتو با تنوع کمتر در حمله و تمرکز بیشتر و البته به شکلی تقریبا متفاوت در دفاع ، شباهت چندانی به تیم شگفت‌انگیز ساری ندارد و باید دید که فصل را در چه رتبه‌ای تمام خواهد کرد.تیمی که در خانه کالیاری به میدان رفت یک نکته را باید به خوبی بداند، آن اینکه بانوی پیر در امتیاز دادن بسیار ناخن خشک نشان داده و اینتر اسپالتی بسیار بعید به نظر می‌رسد کورس قهرمانی را رها کند پس حالا که رویای لیگ قهرمانان برای شاگردان کارلتو پایان یافته ، هیچ کس از آنها نخواهد پذیرفت که اسکودتو را نیز در ژانویه حاتم بخشی کنند.

نویسنده: فرید تهرانی