قدمگاه امام زمان(عج)؛ زیارتگاهی در شوشتر

خبرگزاری شبستان، گروه مهدویت و غدیر :یکی از مباحث جالب درباره امام عصر(عج)، اماکن منتسب به حضرت بقیه الله الاعظم(عج) است چون اگرچه بنابر روایات و اقوال بزرگان همه عالم امکان در اختیار و ملازم حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه است اما برخی مکان ها به طور خاص به موضوعات مهدوی و حیات، غیبت، ظهور و دولت کریمه ایشان اختصاص دارد.

بقعه صاحب الزمان(عج) زیارتگاهی در شوشتر

شوشتر یکی از شهرهای قدیمی ایران است که به عربی آن را «تستر» می نامند. تاریخ نویسان قدیم از جمله حمزه اصفهانی، تستر را به معنی خوبتر دانسته و نوشته اند که چون شهر شوش رو به ویرانی می رفت در شش فرسنگی آن شهری بنا شد که خوش آب و هواتر و حاصلخیزتر از شوش بود؛ آن شهر را شوشتر نامیدند یعنی از شوش بهتر. در استان های افسانه ای بنای این شهر را به هوشنگ نسبت داده اند قدیمی ترین آثار به دست آمده در شهر شوشتر قدمت آن را به زمان ساسانیان می رساند و می گویند سه شادروان به دستور شاپور اول و به دست قیصر دوم و سربازان رومی که در آن زمان در اسارت ایران بودند، در نزدیکی این شهر ساخته شده است.

شهر شوشتر دارای بناها و آثار تاریخی از قبیل مساجد و امامزاده های متعددی است. در این شهر در دوره اسلامی و در روزگار «عمر بن خطاب » مورد تاخت و تاز قرار گرفت. در عهد امویان دژ و پناهگاه خوارج بود و شبیب خارجی آنجا را مقر فرماندهی خود قرار داده بود.

پس از مرگ شبیب، «حجاج بن یوسف ثقفی» بر این شهر استیلا یافت و در دوره خلفای عباسی در زمان خلافت المعتز مساجد متعددی در این شهر بنا شد و در آن زمان شهری آباد و زیبا بود. شهر شوشتر مدت ها به تصرف تیموریان درآمد و پس از انقراض سلسله تیموری به دست گروهی از شیعیان صفوی افتاد. شوشتر در شمال استان خوزستان و مانند جزیره ای در میان دو شعبه رود کارون واقع شده است.

جمعیت این شهر نزدیک به دویست هزار نفر است مردمی مهربان، خونگرم، مؤمن و معتقد دارد. هوای این شهر گرمسیری است و در بعضی از سال ها دمای هوای تابستان حتی به 55 درجه سانتی گراد هم می رسد.

بقعه صاحب الزمان(عج) در شمال شرقی شهر شوشتر نزدیک بقعه شیخ شمس الدین واقع است. این عمارت بر فراز تپه ای در میان قبرستان واقع و در سال 1349 تعمیر و مرمت شده است.

درباره چگونگی این مکان که به قدمگاه و مقام حضرت صاحب الزمان، عجل الله تعالی فرجه الشریف، معروف است، گویند که در سال های گذشته معمول بود که در روزهای سه شنبه عده ای از نیکان شهر برای زیارت حضرت حجة ابن الحسن(عج) و خواندن دعا به اطراف شهر می رفتند و بعد از انجام اعمال ناهار خود را در همان جا صرف می کردند. روزی هنگام ظهر زمانی که این عده مشغول صرف ناهار بودند، شخص ناشناسی با لباس عربی پیش می رود و آنان او را برای صرف ناهار دعوت می کنند.

سه هفته متوالی آن شخص روزهای سه شنبه مهمان این جمع می شود. در هفته سوم ناشناس از آنان دعوت می کند تا هفته آینده ناهار مهمان او باشند. و چون ساعت موعود فرا می رسد میزبان پیش آمده و آنها را به باغی بسیار زیبا و باصفا با درختان میوه و نهرهای آب جاری راهنمایی می کند. پس از صرف ناهار و خداحافظی با میزبان هنگامی که چند قدم از محل دور می شوند به خاطر می آورند که در آن منطقه سابقا اثری از آب و درخت وجود نداشته و منطقه ای کوهستانی بوده است. همگی برمی گردند و هرچه جستجو می کنند؛ اثری از آن باغ نمی یابند. تکبیر گویان به شهر برمی گردند در حالی که یقین داشتند که میهمان صاحب الزمان(عج) بوده اند و آن محل هم اکنون به «الله اکبر» معروف است.

بنابر روایتی دیگر درباره قدمگاه امام زمان(عج) در شوشتر آمده: در سال 991 هجری قمری (بیش از 400 سال پیش) شخصی به نام درویش کریم و رفقایش در این محل خدمت امام زمان(عج) رسیدند و قدمگاه حضرت صاحب الزمان(عج) را بنا کردند، از آن روز تا به حال این بقعه مورد توجه علاقه مندان آن حضرت قرار گرفت.

داستان بدین صورت است که در حدود چهار قرن پیش، جمعی از مؤمنان و خیرین شوشتر با اعتقاد بر اینکه هرگاه کسی چهل هفته متوالی نماز امام زمان را به جا بیاورد (چله بگیرد) خدمت حضرت(عج) خواهد رسید. هر هفته سه شنبه بدین منظور برای انجام دعا و نیایش به درگاه ذات احدیت در این مکان حاضر می شدند.

نهایتاً همین افراد در ضمن ماجرایی معنوی و درس آموز به محضر امام زمان(عج) می رسند و بقیه مردم را در جریان می گذارند و از آن پس مردم آن محل را محل تیمن و تبرک و توسل به امام عصر(عج) قرار داده و به تدریج ساختمانی نیز در آن مکان بنا شد.

نقل کرده اند که محل زیارت قسمتی است که بعدها پس از بنای بقعه منبر سنگی در آنجا نصب شده است. از سنگ نبشته ای که در یکی از اتاق های مخروبه این بقعه به دست آمده معلوم می شود که بنای اولیه آن به وسیله «درویش کریم » نامی در دوران سلطنت «شاه صفی صفوی» در سال 1047 هجری قمری بوده و بعدها در اوایل قرن چهاردهم هجری قمری مرحوم حاج ملاحسین طبیب شوشتری ساختمان های دیگری بر آن افزوده است.

در شمال مقام، چشمه آب شیرینی به نام چشمه «سوزن گرد» وجود دارد، در سال 1355 ساختمان بقعه بازسازی و علاوه بر توسعه حرم و رواق ها، ساختمان نسبتا وسیعی را برای استفاده زائران بنا شد، در سال 1384 طرح توسعه مقام حضرت صاحب الزمان(عج) به اجرا درآمد که در سال 87 با افزودن مکان وسیعی با یک هزار متر زیربنا به عنوان سالن چندمنظوره وارد مرحله جدیدی شد.

در حرم فضای اطراف آن بزرگان و علمای زیادی از دیرباز تا دهه های معاصر مدفون شده اند که مورد توجه مردم و مسافران است.

بنا با سبک معماری دو ایوانی و شامل صحن، ایوان های ورودی، رواق ها، حجره ها و آرامگاه های خصوصی، کفش کَن های زنانه و مردانه و سرویس بهداشتی است و پنج نوع تزئین کاشیکاری، حجاری، کتیبه های خطی و خراطی در بنا اجرا شده است. خراطی بر درهای ورودی با طرح گره چینی (کار اصفهان عمل محمد علی علیزاده اصفهانی دیده می شود.

گفتنی است، این بنا با شماره ۱۳۵۶۷ در ۲۳ مهرماه سال ۸۴ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

این مکان شریف همیشه مورد احترام مردم خوزستان بوده و همیشه عده زیادی از زائران برای زیارت و عبادت و درک فیض درآمد و شد هستند و در روزهای مبارکی چون نیمه شعبان، ولادت با سعادت حضرت ولی عصر(عج)، عجل الله تعالی فرجه الشریف، جمعیت بسیاری از مردم شوشتر و دیگر شهرهای خوزستان و ایران به این مقام روی می آورند و با شعر خواندن و مداحی میلاد با سعادت مولای خود را جشن می گیرند.

پایان پیام/9