تاریخچه کفش؛ پاشنه‌بلند مال مردان بود، نه زنان!

فرادید| آیا تا به حال راجع به تاریخچه کفش فکر کرده اید؟ اینکه از چه زمانی و از کجا مردم به این نتیجه رسیدند که برای حفظ پا‌های خود باید چیزی بپوشند؟

تصور اینکه در یک جای خیلی گرم و یا خیلی سرد بدون پاپوش باشیم خیلی سخت است. امروزه، کفش‌ها علاوه بر اینکه به عنوان یکی از لوازم شخصی و ضروری انسان به شمار می‌آیند، در صنعت مد حرف‌های بسیاری برای گفتن دارند و متخصصانی در این زمینه هستند که کارشان فقط طراحی انواع و اقسام کفش‌ها متناسب با شرایطی است که می‌خواهند مورد استفاده قرار گیرند.

از همان ابتدا مردم کفش‌های خود را با انواع و اقسام رنگ و الگو‌ها تزئین می‌کردند. با گذشت زمان الگو‌ها پیچیده‌تر می‌شدند، مثل اینکه پاشنه به کفش اضافه شد. نکته جالبی در این مورد وجود دارد که کفش ها‌ی پاشنه بلند را ابتدا مردان به پا می‌کردند نه زنان. جنس کفش‌ها گاهی چرم و گاهی پارچه و یا حتی از چوب بود.

در این گزارش داستان کفش را با هم مرور می‌کنیم:

یونان باستان- بوسکین: این کفش که از پارچه یا چرم ساخته می‌شد تا بالای زانو می‌رسید و به طور کلی انگشتان پا در میان بند‌های آن حفظ می‌شد. در واقعی نوعی کفش باز بود که اکثر مردم یونان از آن استفاده می‌کردند.

قرن ۱ - کالیگا: این کفش را رومیان استفاده می‌کردند که سطح زیری آن از چمی سخت و محکم ساخته شده بود و رویه آن چرمی به نسبت لطیف‌تر و نازک داشت.

قرون وسطی- چکمه‌های مچی: این کفش‌ها متعلق به دوره‌ای است که هنوز قلاب و چفت و بست برای کفش مرسوم نبود. جنس این چکمه‌ها از چرم است.

قرن ۱۴- کراکوف: این کفش نوک تیز از چرم ساخته شده که محبوب اکثر مردان و زنان در قرن ۱۴ بوده است. انگشت اول به سختی در این کفش قرار می‌گرفته و دلیل آن است که در سال ۱۴۶۵ قانونی در لندن وضع شد که انگشت اول نباید بیشتر از ۲ اینچ باشد.

قرن ۱۵ - پولاین: در کشور لهستان در قرن ۱۴-۱۵ مورد استفاده قرار می‌گرفته و زنان مردان طبقه اشراف از آن استقبال زیادی می‌کردند.

سال ۱۵۵۰- ساباتن: جزئی از یک زره جنگی است که در قسمت جلو پهن است و تنها شوالیه‌ها آن را می‌پوشیدند، چون راه رفتن با آن‌ها بسیار سخت است.

قرن ۱۶- صندل‌های اسقفی: اسقف‌ها در مراسم مذهبی خاص این صندل‌ها را به پا می‌کردند. جنس آن ازچرم و بند‌های آن ابریشمی است.

قرن ۱۵-۱۷- چوپین: این کفش در اصل برای حفاظت از پایین لباس‌های بلند طراحی شد، اما بعد‌ها پوشیدن آن بین مردم رایج شد. هرچه پاشنه‌ها بلندتر بود نشانگر مقام و موقعیت بالاتر بود.

قرن ۱۷- پادوکا: این کفش ها‌ی چوبی در هند پوشیده می‌شد. جنس مرغوب‌تر آن از عاج یا نقره بود. هنوز هم در برخی مناطق هند استفاده می‌شود.

قرن ۱۸- کفش بسته: زنان چینی برای داشتن پا‌های ظریف و کوچک از این کفش‌ها سالیان سال استفاده می‌کردند.

سال ۱۸۱۰- دمپایی ابریشمی: این مدل برای بیرون طراحی نشده بلکه زنان از آن در خانه استفاده می‌کردند.

سال ۱۸۲۰- چکمه‌های بلند: این کفش برای ارتش آلمان طراحی شد و بعد‌ها مبنایی شد برای طراحی چکمه‌های بلند و کفش‌های گاوچران ها.

قرن ۱۹- بابوش (گیوه): این کفش‌ها همچنان استفاده می‌شود. مسلمانان برای راحتی وضو گرفتن از این کفش استفاده می‌کنند.

قرن ۱۹- دمپایی منجوقی: کفش زیبای هندی که مردان می‌پوشند و هنوز هم در مراسم خاص مثل عروسی از آن استفاده می‌کنند.

قرن ۱۹- سابوت: این کفش‌های چوبی را که گاهی در دوخت آن از تسمه‌های چرمی هم استفاده می‌کردند، کارگران در قرن‌های ۱۶-۱۹ می‌پوشیدند. کلمه خرابکاری در واژه نامه لاتین "sabotage" از اسم این کفش آمده، برای اینکه کارگران وقتی که عصبانی و ناراحت بودند با این کفش‌ها به تأسیسات کاریشان آسیب می‌زدند.

دوره ویکتوریا - اسپات: اسپات که به صورت پارچه‌ای یا چرمی دوخته می‌شد در ابتدا محافظی بود برای کفش‌ها که کثیف نشوند، اما بعد‌ها پوشیدن آن‌ها به تنهایی مرسوم شد.

سال ۱۸۶۰ - چکمه‌های ابریشمی: واضح است که این کفش‌ها را با لباس مخصوصی می‌پوشیدند و صاحب آن فردی بسیار ثروتمند بوده است.

سال ۱۸۷۰ - چکمه‌های دکمه‌ای: این کفش را در دوران ویکتوریا، خانم‌ها به پا می‌کردند. دکمه‌های این کفش به قدری کوچک بودند که برای بستنشان نیاز به یک گیره یا قلاب داشتند.

۱۸۸۰ - چکمه‌های بندی: در دوران ویکتوریا خانم‌ها این کفش را در طول روز می‌پوشیدند. مدل این چکمه حتی امروزه هم استفاده می‌شود با این تفاوت که علاوه بر این بندها، یک زیپ کنار چکمه برای راحتی در پوشیدن گذاشته اند.

سال ۱۸۹۰ - کفش‌های "ترامپ لویل": اسم این کفش از یک سبک هنری به نام (توهم بصری در هنر یا همان تصاویر سه بعدی) گرفته شده است. این کفش به شکلی خاص طراحی و ساخته شده درست مانند جورابی که ساق پا را می‌پوشاند.

سال ۱۹۰۰ - پابند عروسی: این کفش‌های چوبی دست ساز کار هنرمندان هلندی است. شکل منحنی کفش در جلوی آن این اجازه را می‌دهد که فرد به راحتی حرکت کند چرا که این کفش انعطاف پذیری چرم و پارچه را ندارد.

سال ۱۹۱۰ - مری جانز: یک کفش کلاسیک مناسب برای هر سنی که بند چرمی که بالای مچ پا قرار می‌گیرد کمک می‌کند فرد بتواند به راحتی راه برود و پا درون کفش حرکت نکند.

سال ۱۹۲۰- کفش رقص: از این کفش برای رقص در مراسم خاص استفاده می‌کردند.

سال ۱۹۳۰ - کفش‌های ناظر: این کفش‌های آکسفوردی را که بدنه آن به رنگ سفید و نوک آن رنگی بود (سیاه-خاکستری-قهوه ای-هر رنگ تیره) مردان به پا می‌کردند و نشانی از ثروتمند بودن و زندگی پرزرق و برق صاحبانشان بوده اند.

سال ۱۹۳۰ - کفش‌های پاشنه دار بندی: کفش‌های ساده‌ای که خانم‌ها در طول روز می‌پوشیدند.

سال ۱۹۳۰- کفش پاشنه بلند چرمی: این کفش با پاشنه‌های متوسط و بندی که روی کفش بود مناسب برای مراسم عروسی بود.

سال ۱۹۴۰ - کفش پاشنه بلند جلو باز: در این سال‌ها ضخامت پاشنه‌ها کمتر و طول آن‌ها بلندتر شد. جلو باز بودن کفش هم بسیار رواج داشت.

سال ۱۹۵۰ - کفش پاشنه گربه ای: این کفش‌ها با پاشنه‌های خیلی کوتاه که ارتفاع آن به ۲ سانتی متر هم نمی‌رسید در ابتدا برای دختران جوانی طراحی شده بود که می‌خواستند راه رفتن با کفش پاشنه بلند را یاد بگیرند، اما پس از مدتی این کفش‌ها با استقبال عمومی روبه رو شد.

سال ۱۹۵۰- کفش‌های پلاستیکی: در این سال‌ها این کفش به دلیل نوع ساخت و موادی که به کار رفته بود ارزان‌تر از کفش‌های دیگر بودند.

سال ۱۹۶۰ - کفش‌های مربعی: این سبک از کفش در آن سال‌ها بسیار محبوب بوده است.

سال ۱۹۷۰ - کفش‌های پلت فرمی (به دلیل شکل پاشنه و بلند و ضخیم بودن آن):حتما با خودتان فکر می‌کنید که این کفش‌ها را فقط خانم‌ها می‌پوشیده اند، اما در این سال‌ها کفش پاشنه بلند را مردان نیز به پا می‌کردند.

منبع:rewind

ترجمه:فرادید