غزل شماره 486 حافظ: بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی

غزل شماره 486 حافظ در زمانی که خواجه تورانشاه در اوج قدرت و با کمال ابهت به امر وزارت مشغول بوده است سروده شده و به منزله تبریک شمرده می‌شود. همه اجزای طبیعت از وحدانیت و عرفان دَم می‌زنند؛ بلبلی که روی درخت آواز می‌خواند، زردشت، موسی، درخت وادی طور و... همه یک مقصد و مقصود دارند، هرچند که زبان و بیان آنها متفاوت است.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی

می‌خواند دوش درس مقامات معنوی

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل

تا از درخت نکته توحید بشنوی

مرغان باغ قافیه سنجند و بذله گوی

تا خواجه می خورد به غزل‌های پهلوی

جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد

زنهار دل مبند بر اسباب دنیوی

این قصه عجب شنو از بخت واژگون

ما را بکشت یار به انفاس عیسوی

خوش وقت بوریا و گدایی و خواب امن

کاین عیش نیست درخور اورنگ خسروی

چشمت به غمزه خانه مردم خراب کرد

مخموریت مباد که خوش مست می‌روی

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من به جز از کشته ندروی

ساقی مگر وظیفه حافظ زیاده داد

کاشفته گشت طره دستار مولوی

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

هرچه در این دنیا بکاری، عاقبت همان را درو خواهی کرد، پس مراقب اعمال و رفتارت باش. پیروزی و شکست انسان نتیجه اعمال و رفتار اوست. در صورت شکست باید به اعمال و رفتار خود نگاه کنی تا اشتباهات و خطاهای خودت را بشناسی و از آن تجربه کسب کنی و چراغ راه آینده سازی. عبوس و ترش‌رو مباش و با دوستان و اطرافیانت با لطف و مهربانی صحبت کن.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 487 - ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!