اسیرِ غمزه ى یاران شدن نکو باشد
به ویژه گر یارِ ما فرشته خو باشد
چو گُل کمر باید بست بهرِ کارِ عشق
که دهر چون سنگ و جسم چون سبو باشد
نه ایمن است آدم ز کید و حیله ى دهر
که آخِرِ کارِ ما چند کو باشد
به باغ مژده دهد بلبل از شروعِ بهار
نسیمِ گُل آکنده ز چار سو باشد
درین زمانه کسى ره به سوىِ یار نبرد
که راهِ عشق بس تار و تو به تو باشد
بدىِ مى تو مگو زاهدِ خداى شناس
که حسن هاىِ زیادى هم اندرو باشد
گمان مبر که تو رستى که اندرین رهرو
هزار نکته ى باریک تر ز مو باشد
بگیر نوشین دامن تو از ظواهرِ خلق
که این زمانه بسى غاصب و دورو باشد.
به ویژه گر یارِ ما فرشته خو باشد
چو گُل کمر باید بست بهرِ کارِ عشق
که دهر چون سنگ و جسم چون سبو باشد
نه ایمن است آدم ز کید و حیله ى دهر
که آخِرِ کارِ ما چند کو باشد
به باغ مژده دهد بلبل از شروعِ بهار
نسیمِ گُل آکنده ز چار سو باشد
درین زمانه کسى ره به سوىِ یار نبرد
که راهِ عشق بس تار و تو به تو باشد
بدىِ مى تو مگو زاهدِ خداى شناس
که حسن هاىِ زیادى هم اندرو باشد
گمان مبر که تو رستى که اندرین رهرو
هزار نکته ى باریک تر ز مو باشد
بگیر نوشین دامن تو از ظواهرِ خلق
که این زمانه بسى غاصب و دورو باشد.