به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا؛ جامعه ایرانی روز به روز بیشتر دچار بحران شایعه سازی می شود .با تولد فضای مجازی این معضل سرعت رشد بیشتری هم داشته است . نکته قابل تامل در فضای آسیب شناسی این معضل آنجا است که انگار به سطح تحصیلات ، نوع تربیت ، طبقه اجتماعی ... نیز توجهی ندارد و در همه اقشار با چنین آسیبی رو به روی هستیم ، آسیبی که وقتی نگاهی به گذشته می اندازیم به ریشه تاریخی آن در ایران می رسیم که قدمت بسیار دارد .

امان‌الله قرایی‌مقدم، جامعه شناس و استاد دانشگاه، درباره افزایش این معضل، ریشه‌های شایعه‌سازی در ایران و قدمت آن در گفتگو با خبرگزاری برنا اینگونه گفت: «جامعه ما در طول تاریخ به دلیل حکومت‌هایی که بر آن حاکم بوده است و نوع اطلاع‌رسانی‌های قدیمی که صورت دهان به دهان بود دچار این فضا شد. امروز نجوا، سخن چینی، و شایعه‌سازی یا به قول معروف یک کلاغ چهل کلاغ میان مردم ما رایج شده است.

قرائی‌مقدم با بیان اینکه در ادبیات کلاسیک ما نیز به بحث شایعه اشاره شده است بیان داشت: شایعه‌سازی ریشه تاریخی در کشور ما دارد. تاریخ ما تاریخ شایعه است. اگر بخواهیم بهتر بگوییم، شایعه یعنی دروغ و خیلی کم پیش می‌آید یک شایعه واقعیت داشته باشد چراکه شایعه مثل آب دریاست و هرچه شما از آن بخورید، تشنه‌تر می‌شوید و حتی اگر شما مخالف شایعه هم باشید وقتی آن را تکرار می‌کنید که یک موضوعی دروغ است در ترویج آن کمک کرده‌اید.

این استاد جامعه‌شناسی با تاکید بر اینکه در هر جامعه‌ای آزادی اندیشه و بیان بیشتر شود از میزان شایعه‌سازی و حاشیه‌سازی کاسته می‌شود چنین ادامه داد: شرایط اطلاع رسانی امروز به شکلی شده است که دیگر دیواری وجود ندارد، اگر کسی در اتوبوس هم حرفی بزند در جامعه و شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شود و این زنگ خطر است زیرا وقتی اطلاع‌رسانی رسمی مناسب صورت نگیرد؛ شفافیت کمرنگ باشد، شایعه با سرعت مسیر خود را طی می‌کند و شایعه‌سازان میدان می‌یابند و جامعه مسموم گسترش این فضا می‌شود. شایعه‌ساز، شایعه‌پرداز و شایعه‌پذیر سه بخش جدایی ناپذیری هستند که در کنار هم می‌توانند فرهنگ و فضای یک جامعه را نشانه بگیرند.