به قول معروف نمی­‌دانم همه اینطور هستند یا من؟ نمی‌­دانم فقط من سینمای رضا میرکریمی را دوست دارم یا بقیه هم همینطورند؟

از همان اولین فیلم‌ها، «کودک و سرباز» یا حتی سریال تلویزیونی «بچه ­های مدرسه همت»، حضور کارگردانی حس می‌­شد که نگاه نجیبی دارد، شریف است و متعهد.

رضا میرکریمی تبحر خاصی در ساخت داستان‌ها و شخصیت‌­های ساده و معمولی دارد، اتفاق خاصی در فیلم‌هایش رخ نمی‌­دهد، شاید نقطه عطف داستانی و روایتگری نداشته باشد، اما تماشاگر را با خود همراه می­‌کند. شاید به خاطر موضوع انسانی است که مطرح می­‌کند، شاید به خاطر آدمهای خاکستری دوست داشتنی‌ای است که می­ پروراند، شاید به خاطر شخصیت خود اوست که اهل جار و جنجال نیست، شعار نمی‌­دهد و تظاهر نمی­‌کند، خودش است، یک فیلمساز ساده با فیلم‌های ساده.

«قصر شیرین»، آخرین فیلم میرکریمی از همه این خصوصیات دور نیست. فیلم ساده به قول معروف جاده­ای که انتظار می‌­رود سفر و راه و جاده باید مسیری برای تعالی و تحول شخصیت باشد که هست.

اما راه بلد این سفر، یک پیر و مرشد یا شخصیت فرهیخته نیست، دو کودک هستند، پسر و دخترش، علی و سارا. دو کودک دوست داشتنی که پیش از این در سریال «بچه مهندس» خوش درخشیده بودند و این بار نیز حضورشان نقطه عطف «قصر شیرین» می­شود. دختر شیطان است و شیرین زبان، مثل بسیاری از دختر بچه ­ها. هر سوالی از او می­پرسند جواب می­دهد، خصوصا سوال‌هایی که همسر دوم پدر از او می‌­پرسد و همین باعث گره­ گشایی‌­های داستان می‌­شود. هر سوالی هم که به ذهنش می­‌رسد می‌­پرسد و پاسخ می­‌خواهد و باز همین نقطه ­های عطفی می­‌شود برای ادامه داستان مثل قضیه

گلخانه‌­ای که مادرش با او همکاری می­‌کرد.

پسر با وجودی که کم حرف می­‌زند، اما خوب حرف می‌­زند و حرفهای خوبی می­‌زند، به جا از حقش در مقابل پدر دفاع می­‌کند، به موقع ایرادهای پدر را گوشزد می­‌کند، حتی پلیس بازی درمی­‌آورد. در سکوت خوب همه آنچه در اطرافش می­‌گذرد را درک می­‌کند و به موقع واکنش نشان می­‌دهد و همین­ها باعث می‌­شود پدر که در ابتدای فیلم حتی نمی­‌خواست بچه ­هایش را ببیند و نگاه غیظ آلودش به پسر و دخترش آزاردهنده بود، در آخر رام و آرام می­‌شود و نگاه مهربانش به پسرک و دختر نوید مسیر تازه­ای برای او دارد که از قانون فرار می­‌کرده است.

«قصر شیرین»، قصر دروغین و ساختگی مادر ( شیرین) در ذهن بچه­ ها نیست، قصر شیرین شاید راه و مسیر تازه­ای برای پدری باشد که باید مسیر بالندگی را طی کند.