یادداشت فردین خلعتبری به بهانه زادروز علیرضا قربانی؛ کاش آواز حافظت باشد

علیرضا قربانی ۱۵ بهمن ۱۳۵٠ در تهران به دنیا آمد و از نوجوانی در محضر استادانی چون خسرو سلطانی، بهروزعابدینی، مهدی فلاح، حسین عمومی و احمد ابراهیمی و رضوی سروستانی فراگیری آواز را آغاز کرد. قربانی فعالیت حرفه‌ای خود را به عنوان خواننده موسیقی ایرانی از اواسط دهه ۷۰ آغاز و در سال ١٣٧٧ پس از شروع فعالیت رسمى ارکستر موسیقى ملى ایران به رهبرى فرهاد فخرالدینى و خوانندگى محمدرضا شجریان و با معرفی حسین عمومی و علی تجویدی، همکاری خود را به عنوان خواننده ثابت ارکستر ملی ایران آغاز کرد.

او طی سال‌ها حضور در عرصه موسیقی سنتی ایران، در بسیاری فستیوال‌های معتبر دنیا در آسیا، اروپا و شمال آفریقا حضور داشته و دو آلبوم نیز از او به نام‌های «جلوه گل» با همراهی داریوش طلایی و «سودایی» به آهنگسازی سامان صمیمی در اروپا منتشر شده است. علیرضا قربانی تا امروز بیش از بیست آلبوم موسیقی منتشر کرده و برای سریال‌ها و فیلم‌های بسیاری آواز خوانده و البته کنسرت‌های بسیاری در ایران و خارج از ایران برگزار کرده است.

حتی یک کلمه‌ات کافی است تا به جان عاشقی آتش بیفکند. حتی یک حرف کشیده، با سوزشی غریب. مثل خودت که دمادم سوخته ای. بی‌آن‌که بخواهم و بی‌آن‌که بخواهی و بی‌این‌که بخواهد افشین، تا کنون و تا بعد، در یک تشت ترازو قرارمان دادند و چه خوب.

اینک که تو هستی و او جانش نیست، قسم من جان توست و خاک او که روحش کلام شد و کلام ماند. کاش وجود تو و نیمه برج بهمن، خوش صداترین اقتران زمان را رقم بزند، هر قدر که بخواهی و خوشنود باشی. کاش آواز، حافظت باشد چونان فرشتگان که نگهبانند وسعت بی‌انتهای قلب کسانی که دوستت دارند و دوستشان داری. چه سعادتی که برای شنیدنت، کافیست که لب فرو بندند و هیچ عیانی به عرصه صدای برآمده از قلبت نباشد.

چشم در چشمت نشسته‌ام. ایستاده‌ای. هر آنچه تحسین من است، صدای تو، و هر آنچه آوازت مقیم قلبم که گهگاه با تو به یک ضربان بوده و خواهد بود. آنچه به عیان می‌گویم کسری از احساس نهانم است که نیابند مگر به آنچه که از نایت بر می‌آید. بگذار بنوشند از قدح آوازت. خوش آمدی.

فردین خلعتبری