اگر تجربه داشتم مدال بهتری می‌گرفتم/ نه باشگاه داریم نه اسپانسر!

به گزارش مهر، سال ۲۰۱۸ برای دوچرخه سواری زنان ایران سال خوبی بود؛ فرانک پرتو آذر اولین مدال دوچرخه سواری بانوان ایران در بخش کوهستان را کسب کرد تا راه برای کسب مدال‌ها و موفقیت‌های بیشتر این رشته باز کند.

هر چند سال ۲۰۱۹ برای دوچرخه سواری کشورمان شروع خوبی نداشت اما کسب مدال برنز سمیه یزدانی در رقابتهایجاده قهرمانی آسیای ازبکستان، نوید روزهای خوبی را برای بانوان رکابزن داد. سمیه یزدانی ۲۸۸ ساله در حالی اولین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان کشورمان را در بخش استقامت جاده از آن خود کرد که تنها ۵۵ سال است وارد این رشته شده است.

خبرنگار مهر گفتگویی را با یزدانی در خصوص شرایطش انجام داده است که این گفتگو در ادامه می‌آید:

* خبرگزاری مهر -چه شد به سمت رشته دوچرخه سواری رفتید و آیا از قبل هم رشته ورزشی را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کردید؟

- سمیه یزدانی: من از کودکی علاقه خیلی زیادی به دوچرخه سواری داشتم. البته ورزش‌های تفریحی انجام می‌دادم و حتی از هفت سالگی شنا می‌کردم اما حرفه‌ای هیچ رشته‌ای را دنبال نکردم. از سال ۲۰۱۳ هم وارد رشته دوچرخه سواری شدم و چهار سالی است که عضو تیم ملی هستم.

* سطح مسابقات قهرمانی آسیا را چطور دیدید؟

- سطح رقابتهای ما بالاتر از سطح مسابقات قهرمانی آسیا بود. نفر اول مسابقات یک رکابزن روسی بود که با هدف کسب سهمیه المپیک تبعیت کشور ازبکستان را گرفته بود و حتی ۱۰۰ سال از نظر سنی از من بزرگ‌تر بود و در تیم ملی این کشور حضور داشت. این دوچرخه سوار مدال نقره المپیک ریو را داشت. در حقیقت ما با یک مدال آور المپیکی مسابقه دادیم و این مسابقات را سخت کرده بود. به نظر من این مسئله بی عدالتی است که فردی بخواهد به خاطر مدال و سهمیه المپیک تبعیت یک کشور دیگر را بدست بیاورد. نفر دوم هم یک رکابزن اهل کره جنوبی بود که دو مدال بازی‌های آسیایی جاکارتا را کسب کرده بود.

* با این شرایط می‌توانستید مدال بهتری بگیرید؟

- من در فاصله زمانی کمی با دو نفر اول از خط پایان عبور کردم. با این زمان‌ها به نظرم می‌توانستم دوم هم بشوم و کمی بی تجربگی خودم باعث شد تا نتوانم مدال بهتری را بگیرم.

* تفاوت نمایندگان ما با ورزشکاران سایر کشورها در چیست؟

- آنها مرتباً در مسابقه هستند اما ما سالی یک مسابقه می‌رویم و آن هم قهرمانی آسیاست. نه باشگاهی نداریم و نه اسپانسری که بخواهد از ما حمایت کند. با شرایط فعلی هم هر مسابقه‌ای برویم بیشتر از ۱۰ میلیون تومان هزینه دارد. به نظرم اگر من حامی داشتم و مسابقات بیشتری می‌رفتم حتی شانس کسب مدال طلا را هم داشتم چون فاصله زمانی من با دو نفر اول بسیار کم بود.

* توقع شما از مسئولان برای حمایت از دوچرخه سواری زنان چیست؟

- امیدوارم کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون بتوانند از من حمایت کنند تا در مسابقات بیشتری شرکت کنم. من در این مسابقه توانستم نتیجه خوبی بگیرم. حتی توانستم تا حدودی با کسب مدالم امتیاز بگیرم و این امتیاز برای کسب سهمیه المپیک بسیار خوب است. هر چند کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ بسیار سخت است اما در صورتی که بتوانم مسابقه بیشتری بروم شانسم هم برای نزدیک شدن یا کسب سهمیه بیشتر خواهد شد.