اشیایی که در بطری به سفر می روند شاید به خودتان برگردند

خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- لیلا ضامنی: «مریم کوهستانی»، هنرمند نقاش و مجسمه ساز چیدمان «ری‌سایکل بین» را خرداد ماه سال گذشته در گالری محسن اجرا کرد ادامه این ویدئو- چیدمان 2 و 3 خردادماه ساعت 4 تا 8 در گالری ویستا برپا می شود، برپایی این نمایشگاه بهانه ای شد تا با این هنرمند به گفتگو بنشینیم که در زیر می آید؟

درباره چیدمان «ری‌سایکل بین» که سال گذشته در گالری محسن اجرا کردید بیشتر توضیح دهید؟

«ری‌سایکل بین» پروژه ای است که از سال گذشته برای نخستین بار در گالری محسن اجرا شد، در این رویداد همه لوازم زندگی خود را به گالری بردم و هر شیء را به قیمت ۱۰ هزار تومان به حراج گذاشتم. هر وسیله ای که در گالری بود از خردترین تا بزرگترین وسیله برای من قصه ای داشت که این قصه را با مخاطب به اشتراک گذاشتم کنار هر وسیله برچسبی قرار دادم که بر روی آن نوشته شده بود این وسیله از چه سالی و چگونه وارد زندگی من شده است و چه خاطره‌ای از آن دارم. مخاطب در فضای گالری که چیدمان آن شبیه خانه ام بود آزاد بود که در تخت من دراز بکشد یاداشتم را بخواند کتاب بخواند و زندگی کردن به جای مریم کوهستانی را تجربه کند پرونده آن پروژه با فروش وسایل خانه بسته شد.

شما وقتی به خانه برگشتید با نبود وسایل خانه چکار کردید؟

پروژه «ری‌سایکل بین» از ابتدا بر اساس حذف مالکیت و مالکیت زدایی است؛ اعتقاد من این است ما مالک تنمان نیستیم چه برسد به اینکه چیزی را در جهان از دست بدهیم .

یعنی منظورتان یک جور رها شدن بود؟

در اینجا کلمه از دست دادن کاربرد ندارد و شما چیزی را بدست نمی اورید از دست هم نمی دهید؛ در واقع تنها چیزی که ما مالک آن هستیم حافظه و تجربه زیسته ماست.

درباره پروژه دوم «ری‌سایکل بین» توضیح دهید؟

پروژه دوم یک بخشی از پروژه اول است، ری سایکل بین 2 بخش دارد بخش اول «اموال من» و بخش دوم «یادگاری ها» . در این پروژه من بر روی یادگاری ها کار می کنم، من از کودکی عادت داشتم هر چیزی را که پیدا می کردم نگه می داشتم وبعد به خودم آمدم و دیدم یک کوه یادگاری دارم که یک عالمه خاطره در این یادگاری ها وجود دارد، خیلی از این اشیاء مال من نبود و من پیدایشان کرده بودم این اشیاء صاحبان دیگری داشتند. به عنوان مثال دست یک عروسکی که من پیدا کردم، در دست عروسک حافظه ای وجود دارد حافظه بچه ای که با عروسک بازی کرده است و یک روز آن را گم کرده و به خاطرش گریه کرده است و حالا به من رسیده است و این دست حافظه زندگی من را در خود دارد؛ این همانطوری که از دیگری به من رسیده است از من می تواند به دیگری برسد ؛ در این پروژه من از مخاطب می خواهم اشیاء یادگاری اش را به گالری بیاورد و با هر کدام از اشیایی که من دارم جابجا کند به این شرط که هر خاطره ای از اشیاء اش دارد را بنویسد و به من بدهد من این اشیاء را از مخاطب می گیرم و به او کدی می دهم و بعلاوه در کنار کد در کتابچه ری سایکل بین اطلاعاتی مثل ایمیل و یا آدرس فیس بوک و...او را می نویسم؛این اشیاء در سفری به فرانسه می روند و آنجا با اشیاء یادگاری مردم فرانسه جابجا می شوند و این پروژه به همین شکل ادامه دارد و در کل دنیا می چرخد تا اشیاء دست به دست شوند؛ مخاطب با کدی که دریافت می کند می تواند شیء اش را رصد کند که الان کجای دنیاست و این در واقع یک دعوت برای دوستی است.

در این پروسه رد و بدل شدن یادگاری ها در میان مردم چه ارتباطی شکل می گیرد؟

خوبی این ارتباط این است که آدم ها بر اساس معیارهای کلیشه ای همدیگر را انتخاب نمی کنند ، به طور مثال اگر فردی در قبرس شیء شما را انتخاب کند آن شیء را بر اساس تجربه زیسته شما انتخاب کرده است و ارتباطی که بین شما شکل می گیرد در واقع بر اساس نیازها و بده بستان های معمول نیست و بر اساس درونیات مشترک شماست .

آیا این چیدمان «ری‌سایکل بین» را در فرانسه اجرا می کنید یا قرار است در کل دنیا اجرا شود.

این رویداد ماه آینده در فرانسه اجرا می شود در صورت پیدا کردن اسپانسر در همه جای دنیا به اجرا در خواهد آمد؛ اگر این رویداد در همه جای جهان بچرخد در نهایت ما یک مجموعه ای از خاطرات انسان های جهان معاصر داریم که جمع آوری آنها می تواند برای نسل آینده موثر باشد.

قصه ای که باعث شد «ری‌سایکل بین» را اجرایی کنید چه بود؟

این ایده را بر اساس بخشی از داستان «شازده کوچولو» اجرایی کردم؛ شازده کوچولو لحظه ای تصمیم می گیرد جهان امن خود را رها کند و برای کشف خود به دنیای ناشناخته قدم می گذارد .

پایان پیام/32