به افتخار پرویز هادی و کمیل قاسمی، خداحافظی روی دوش رقیب؛ پرچم پهلوانی و رسم عیاری بالاست / ورزش ایران، باتوم و سپر و نرده و تفتیش نمی خواهد، تشنه روح جوانمردی است

کمیل قاسمی؛ پرافتخارترین سنگین وزن تاریخ کشتی ایران ( چه در آزاد و چه در فرنگی ) با یک نقره و یک برنز المپیک، نابغه 125کیلویی جویبار ، امروز چهار گوشه تشک کشتی را در سالن گوش تا گوش مملو از تماشاگر آزادی بوسید و از این دایره طلایی حداحافظی کرد.

به گزارش تابناک ورزشی، کمیل امروز پس از تجربه تلخ شکست مقابل هر دو رقیب مدعی اش در سنگین وزن، به درستی دریافت که زمان وداع فرا رسیده است و مثل همه کشتی های خاطره انگیزش با تفکر و منطق، تشخیص داد که باید میدان را به پرویز هادی و یدالله محبی بسپارد. او که آماده و مهیای حضور در انتخابی دشوار و تاریخی امروز در سالن 12هزارنفری آزادی نبود، ثانیه به ثانیه هردو مصاف مقابل محبی و هادی، از سوی همشهریانش که از جویبار 250 کیلومتر را کوبیده و به تهران آمده بودند، تشویق و حمایت شد و خود را برای اولین بار شرمنده آنها دید.

اما برای اهالی کشتی که کمیل قاسمی را از نزدیک دیده و شناخته اند، وداع او یک خداحافظی عادی و معمولی نبود. هرکول مودب و فروتن کشتی مازندران، بیش از یک دهه در سطح بین المللی کشتی درخشید و ورزش اول ایران را به هرآنچه پیش از او در این وزن نداشت، رساند. رقیبی نبود که از شنیدن نام او نلرزد اما برای مردم کوچه و خیابان، برای دوستداران کشتی ، آن رستم میدان یک ورزشکار ساده و افتاده بود که بعد از غلبه بر همه رقیبان عنوان دار جهانی و المپیک ، هر روز متواضع تر شد. کمیل هر روز به معنای پهلوان نزدیک تر شد که رسم پهلوانی مردم داری است.

کشتی اما امروز نشان داد که بیشه پهلوانی ایران از شیران یل تهی نشده است و نسل این آدم‌ها رو به انقراض نیست. کشتی ایران هنوز در سینه گرم پهلوانانش نفس می کشد، وقتی می بینی پرویز هادی، رقیب یک عمرش را روی دوش گذاشت و دور تا دور تشک چرخید. برای اهالی کشتی، که امروز سالن آزادی را پر کرده بودند و بعضا ایستاده مسابقات را تماشا می کردند، همین یک صحنه و یک درس، برای تمام عمرشان کافی ست.

برای پدر ، همین یک قاب کفایت می کند که برای فرزندش بگوید که اگر راه و رسم پهلوانی در میدان برخی ورزش ها مرده است، اگر تصویر ذهن او از یک رقابت ورزشی تمام عیار، مرگ هموطن یا صورت خونین پسرک در آغوش پدرش است، آن را به حساب ورزش ما نگذارد. بگذارد به حساب نامدیرانی که ورزش ایران را با نسخه های سیاسی شان بیمار کردند.

برای فرزند که وداع یک قهرمان روی دوش رقیب را دیده است همین امروز کافی است تا دهه ها بعد برای نوه هایش از راه و رسم جوانمردی و عیاری بگوید. عجیب روز قشنگی برای کشتی و ورزش ایران بود. حالا باید درک کرد که چرا کشتی را « ورزش اول » ما نامیده اند. برای خداحافظی چنین قهرمانی باید ناراحت شد اما برای روح پهلوانی که در کالبد این زمانه زنده مانده است، باید کلاه از سر برداشت.

کشتی ؛ کوچه مردهاست. اینجا ؛ آوردگاه تشنگان مدال و سکو و جام نیست، قرارگاه عاشقان فتوت و رسم عیاری است. زادگاه پاک زیستن و دست همنوع را گرفتن است. در چنین میدانی، کو بازنده؟

کجای راه را اشتباه رفته ایم که ورزشگاه های مان، چنین آماج زشت ترین الفاظ و تلخ ترین کردار تمام تاریخ ورزش شده است؟ از کجا درس آموخته ایم که برای تصاحب صندلی ریاست و ریختن آبروی رقیب، رسانه و خبرنگار کم می آوریم؟ کدام بیراهه را انتخاب کردیم که هموطن به هموطن رحم نمی کند و میدان مقدس ورزش، صحنه زننده ترین برخوردهای قومی و نژادی شده است؟ ورزشی که روزگاری، تماشاگرش فارغ از علایق رنگی و تعصبات باشگاهی، تا لب خط زمین چمن فوتبالش می نشست، چرا امروز با هزاران نیروی نظامی و انتظامی، نمی توان کنترلش کرد؟

آقایان تصمیم گیرنده و مدیر، ورزش سپر و باتوم نمی خواهد، تفتیش و جداسازی سکوها و نرده کشی نمی خواهد، دوربین های مداربسته و شماره صندلی که به کنار ... در همین ورزش زن و مرد کنار هم می نشستند و بازیهای ورزشی را در جوی خانوادگی تماشا می کردند و آب از آب تکان نمی خورد. کسی به کسی توهین نمی کرد و کسی به ریشه و زبان و لهجه و قوم و قبیله دیگری کاری نداشت. شما به زهر برد و باخت آلوده و خرابش کردید. ورزش را کشتید و امروز اینی که می بینید ورزش نیست، جنگ است.

بد نیست مدیران ورزش، کلاه شان را بالاتر بگذارند و ببینند چه به روز این ورزش انداخته اند که روزگاری الگویش مولا علی (ع) بود.

آقایان مدیر و رییس، کاش امروز همه کارهای تان رها می کردید و خودتان را به سالن آزادی می رساندید تا همین چند ثانیه آخر را تماشا می کردید. باور کنید لذتش از همه سفرهای خارجی و لابی های پشت پرده تان بیشتر بود. می آمدید و یاد می گرفتید و می رفتید دنبال رفع اشتباه تان. می رفتید پی فرهنگ سازی و برگشتن به اصل ایرانی تان. روح ورزش ، خسته است. از تهمت ، از انگ، از حب پول و جاه ، از بی عدالتی و دروغ و تفرقه... پای ورزش ما را از قید و بند این آلایش ها باز کنید. می بینید که حالش خوب می شود.

شیر آذربایجان و یل مازندران ؛ درود بر شما ... برافراشته باد پرچم پهلوانی بر دستان سترگ تان ...

نویسنده : مجید کوهستانی