بیوگرافی بهرنگ علوی؛ بازیگر سریال هشت و نیم دقیقه

بیوگرافی بهرنگ علوی

بهرنگ بازیگر ایرانی تئاتر، سینما و تلویزیون و متولد ۱ فروردین ۱۳۵۹ در بیمارستان آزادی تهران است. پدرش رضا علوی بازنشسته آموزش و پرورش و مادرش ناهید جعفری از مدیران شرکت مخابرات بوده و بهرنگ تنها فرزند آنهاست. بهرنگ دارای مدرک فوق دیپلم نقشه‌کشی با کامپیوتر و فارغ‌التحصیل بازیگری از اولین دوره فارغ‌التحصیلان مؤسسه فرهنگی - هنری کارنامه است. او این دوره‌ها را زیر نظر اساتیدی چون رویا تیموریان، پرویز پرستویی، حبیب رضایی، آتیلا پسیانی، پانته‌آ بهرام و محمد رحمانیان گذرانده است.

شروع فعالیت هنری

بهرنگ از سال ۱۳۷۰ تاکنون مشغول به فعالیت است. به گفته خودش از کودکی به بازیگری علاقه داشته‌است؛ او می‌گوید بازیگری را از تئاتر مدرسه شروع کرده و توانسته بهترین بازیگر منطقه ۶ آموزش و پرورش استان تهران شود. پس از آن اولین تجربه رسمی او در تئاتر «آدمک چوبی» به کارگردانی جهانگیر طاهری در سال ۱۳۷۰ بود که در سالن قشقائی مجموعه تئاترشهر روی صحنه رفت؛ سپس به خاطر ادامه تحصیل وقفه‌ای در کار بازیگری او افتاد، اما پس از چند سال دوباره کار خود را با تئاتر شروع کرد.

بهرنگ با مجموعه برنامه‌های دوربین مخفی به کارگردانی امیرحسین قهرائی اولین کار تصویری خود را تجربه کرد. او در این مدت تجربه چند فیلم کوتاه جشنواره‌اى را داشت و به انجمن سینماى کوتاه پیوست و توانست به واسطه همین فیلم‌های کوتاه براى فیلم عیار ١۴ به کارگردانى پرویز شهبازى در سال ۱۳۸۶ انتخاب شود و با حضور در یک سکانس کوچک تجربه حضور در سینما را رقم بزند؛ این زمان شروعی بود برای تجربه کار‌هایی بهتر و حرفه‌ای‌تر او، مانند فیلم دربند در سال ۱۳۹۱ که کاندیداى نقش مکمل مرد از جشنواره سى و یک فجر شد.

ازدواج بهرنگ علوی

این بازیگر محبوب هنوز ازدواج نکرده و مجرد است و در یکی از مصاحبه‌های خود گفته است " اگر من شغل آزاد داشتم و می‌خواستم عادی زندگی کنم اکنون دارای همسر و فرزند بودم و مثل خیلی از آدم‌ها زندگی می‌کردم، اما همه این‌ها را بخاطر هدفم به تاخیر انداختم."

لازم به ذکر است که ماجرای ازدواج لهه حصاری و بهرنگ علوی حقیقت ندارد.

علایق و فعالیت‌‌های دیگر

به عکاسی، نویسندگی و طراحی مد علاقمند و مشغول است. نماینده حمایت از کودکان کار و زنان بدسرپرست و بی سرپرست است. گالری‌ها و بازارچه‌های خیریه برگزار می‌کند. به شنا، اتومبیل‌رانی، یوگا و بیلیارد علاقمند است و بسیار در این ورزش‌ها تبحر دارد. تیم ورزشی مورد علاقه‌اش یوونتوس ایتالیا و بازیکن مورد علاقه او در فوتبال ایران احمدرضا عابدزاده است.

جالب است بدانید که بهرنگ پس از ماجرای دوپینگ ماریا شاراپوا (قهرمان ۵ دوره مسابقات گرند اسلم تنیس جهان) با انتشار عکسی از او در اینستاگرامش نوشت:" بگذار تمام جهان بگویند تو دوپینگ کرده‌اى، اما من که می‌دانم؛ تو تنها پُست‌هاى عاشقانه مرا خوانده‌اى"

بهرنگ و شهرت

او گفته است که "همیشه دوست داشتم با کارهایم به شهرت برسم. برخی از بازیگران دوست دارند که اول خودشان معروف شوند و بعد آثارشان، اما من از ابتدا هم دوست داشتم که به واسطه کارهایم به شهرت برسم و فقط تشنه اعتماد از سوی کارگردانان می‌باشم."

افشاگری روزنامه صبح نو

روزنامه صبح نو در سال ۱۳۹۵ درباره این بازیگر نوشت که بهرنگ برای مصاحبه با یکی از خبرنگاران پیش شروط عجیبی گذاشته است که در زیر این شروط را می‌خوانید:

حجم مصاحبه باید بالای ۴۰۰۰ کلمه باشد، یعنی چیزی در حدود دو صفحه؛ انتشار عکس او روی جلد چاپ مطلبی درباره کارنامه بازیگری و …

این روزنامه نوشت که این بازیگر، شرط و شروط‌های تعیین کرده‌است که هنوز خیلی راه مانده تا بخواهد بخشی از صفحه یک رسانه را به خودش اختصاص بدهد چه برسد به دو صفحه و جلد!

کارنامه هنری

فیلم‌های سینمایی

مدیترانه (هادی حاجتمند؛ ۱۳۹۷) تگزاس ۲ (مسعود اطیابی؛ ۱۳۹۷) ژن خوک (سعید سهیلی؛ ۱۳۹۷) مدیترانه (۱۳۹۷) دشمن زن (کریم امینی؛ ۱۳۹۶) رفتن (نوید محمودی؛ ۱۳۹۵) سد معبر (محسن قرایی؛ ۱۳۹۵) امکان مینا (کمال تبریزی؛ ۱۳۹۴) لانتوری (رضا درمیشیانر ۱۳۹۴) مرگ ماهی (روح‌الله حجازی؛ ۱۳۹۳) دربند (پرویز شهبازی؛ ۱۳۹۱) نگران نباش سارا (علیرضا امینی؛ ۱۳۹۲) ندار‌ها (محمدرضا عرب؛ ۱۳۸۸) چند روز بعد (نیکی کریمی؛ ۱۳۸۵) سوگ آینه‌ها (۱۳۸۲)

سریال‌ها

برسر دو راهی (بهرنگ توفیقی؛ ۱۳۹۷) هشت و نیم دقیقه (شهرام شاه‌حسینی؛ ۱۳۹۵) معمای شاه (محمدرضا ورزی؛ ۱۳۹۴) قفسی برای پرواز (یوسف سیدمهدوی؛ ۱۳۹۰) نردبام آسمان (محمدحسین لطیفی؛ ۱۳۸۸) هوش سیاه (مسعود آب‌پرور؛ ۱۳۸۹)

تئاتر‌ها

زبان اصلی (رسول کاهانی؛ خرداد و تیر ۱۳۹۴) دریازدگی (عباس جمالی؛ شهریور ۱۳۹۴) تِرن (حمیدرضا آذرنگ؛ بهمن و اسفندماه ۱۳۹۵) زبان اصلی (رسول کاهانی؛ اردیبهشت و خرداد ۱۳۹۶) دی‌روز (خرداد ۱۳۹۶)

جوایز

کاندیدای نقش مکمل بازیگری مرد در سی و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر برای فیلم «دربند» به کارگردانی پرویز شهبازی دریافت دیپلم افتخار بازیگری مرد از سی و چهارمین دوره جشنواره تئاتر فجر برای نمایش «زبان اصلی» به کارگردانی رسول کاهانی کاندیدای بهترین بازیگر برای سریال هشت ونیم دقیقه در جشن حافظ

متن مصاحبه‌ای کوتاه با بهرنگ علوی

فعالیت در کدام یک از مدیوم‌های سینما، تئاتر و تلویزیون را ترجیح می‌دهید؟
به دنبال قصه و نقش خوب هستم! در گذشته شکل آثاری که به مخاطب ارائه می‌شد، تقریباً دسته‌بندی خاصی داشت؛ به عنوان مثال بسیاری از بزرگان و اساتید دو یا سه نسل قبل از ما هنوز معتقدند تئاتر بهترین مدیوم برای بازیگر است. برای آنکه آن زمان فضا‌هایی مثل کارگاه آزاد در تئاتر وجود داشت که می‌توانست بازیگران بزرگی را به جامعه هنری تحویل دهد و با وجود اینکه در آن دوره امکانات تئاتر خیلی کمتر از امروز بود، اما بسیار قدرتمند بود.
او ادامه داد: امروز دیگر فاصله میان سینما و تلویزیون خیلی کم شده‌است. زمانی بود که در سینما فیلم‌هایی با پروداکشن‌های بزرگ به اکران درمی‌آمد که تماشای آن‌ها در تلویزیون خالی از لطف بود؛ اما از زمانی که دوربین‌ها به فضای داخلی خانه‌ها آمد و قصه‌ها در فضای بسته روایت شد، دیگر چندان فرقی میان فیلم و سریال وجود ندارد. امروز دیگر بسیاری از فیلمسازان بزرگ ما هم مثل آقای فرهادی و آقای شهبازی، اکثرا قصه‌هایشان را در فضا‌های بسته روایت می‌کنند. بسیار از این بابت خوشحالم که سعی کرده‌ام در هر کدام از این مدیوم‌ها حتی برای یک بار هم که شده، به اندازه کافی جذب مخاطب داشته باشم. به‌طور کلی در بین پیشنهاد‌هایی که در هر سه مدیوم سینما، تئاتر و تلویزیون دارم، اول از همه دنبال قصه و متن خوب و بعد نقش خوب هستم و گارد خاصی هم نسبت به هیچ کدام از این سه ندارم؛ چون به هر حال هر سه آن‌ها بازیگری است.

حضور در سریال «هشت ونیم دقیقه» چگونه بود؟

همیشه دوست داشتم با شهرام شاه‌حسینی (کارگردان مجموعه «هشت ونیم دقیقه») کار کنم و این اولین باری بود که او اعتماد کرد و به من پیشنهاد داد که خیلی از این بابت خوشحال هستم. چراکه شهرام شاه‌حسینی به خوبی مدیوم تلویزیون را می‌شناسد و اصولا سریال‌های او در تلویزیون با استقبال مخاطبان مواجه بوده‌است. به نظرم سریال «هشت ونیم دقیقه» هم برای تلویزیون در بحث سریال‌سازی و هم برای شهرام شاه‌حسینی به لحاظ کارگردانی در تلویزیون، با بلوغ همراه بوده‌است.
بهرنگ همچنین درباره شخصیت فرزین در سریال «هشت ونیم دقیقه» گفت: به‌طور کلی ما را تا یک مرحله‌ای خانواده‌هایمان تربیت می‌کنند و از یک جایی به بعد ما محصول تربیت اجتماع هستیم و عقبه‌هایمان روی سرنوشت ما تأثیر می‌گذارند. «فرزین» هم شبیه آدم سوخته‌ای بود که به جای آنکه درمانش کنند، او را در جامعه رها کرده بودند و او هم فقط می‌خواست خودش را آرام کند. فرزین یک شخصیت منفی نبود، بلکه یک ضد قهرمان بود که در آخر سریال به قهرمان تبدیل شد. مهم‌ترین ویژگی شخصیت «فرزین» این بود که مخاطب در چالش بود تا متوجه شود که بالاخره او عاشق بود یا قصد انتقام داشت. «فرزین» فقط می‌خواست به شیوه خودش قصاص کند و نه اینکه انتقام بگیرد.

نظر شما درمورد فضای سازمان صدا و سیما چیست؟
این بازیگر با بیان اینکه «فضای سازمان صداوسیما و نگاه مدیران مقداری بازتر شده‌است»، گفت: این موضوع باعث می‌شود تا گارد گرفتن برخی از بازیگران که معتقد هستند تلویزیون بسته‌است، کمتر شود؛ به شخصه خوش‌بین هستم و از مدیران خواهش می‌کنم که بودجه‌های کلان را میان سریال‌های مختلف و فیلمسازان جدید که جواب گرفته‌اند، تقسیم کنند. پروژه‌ای که بودجه کلان می‌گیرد و حداقل مخاطب را دارد، چرا باید پول بیت‌المال را صرف آن کنیم؟

تجربه «معمای شاه» چگونه بود؟
قرارداد این سریال در سال ۹۰ یا ۹۱ بسته شد؛ در واقع پیش از آنکه در فیلم سینمایی «دربند» حضور داشته باشم؛ حضور در این پروژه فرصتی برایم بود که یک نقش مهم را در سریالی تاریخی ایفا کنم و شاید اگر نقشی به جز حسین فردوست بود، در این سریال حضور پیدا نمی‌کردم، چون این کاراکتر برایم بسیار جالب بود و فکر می‌کنم که شاید حتی سریال زندگی فردوست می‌توانست جذاب‌تر از سریال زندگی شاه باشد.
او ادامه داد: در سینما آثار تاریخی کم ساخته می‌شود و تلویزیون به بازیگرانی که دوست دارند ژانر تاریخی را تجربه کنند، این فرصت را می‌دهد. نقش حسین فردوست هم از جمله نقش‌هایی است که برای بسیاری از بازیگران جذاب است. قصد دارم کتابی از خاطراتم در سریال «معمای شاه» و تجربه خودم از تاریخ معاصر را منتشر کنم. تجربه‌ای که بیش از چهار سال است و شاید روزانه بیش از ۱۸ ساعت را عملا در کاخ‌ها زندگی می‌کردیم و وقتی شب به خانه برمی‌گشتم احساس می‌کردم خانه‌ام برایم کوچک است. به نوعی تلاش کردم از این زاویه تمام تجربه‌های شخصی‌ام را در این کتاب نقل کنم.

سه نقش متفاوتی که بازی کردید؟
یکی از اتفاقات جالبی که سال گذشته برایم رخ داد، ایفای سه‌گانه نقش‌های سیاسی با سه تفکر مختلف درباری (سریال معمای شاه)، آقازاده (فیلم لانتوری) و یک مأمور اطلاعات نفوذی میان مجاهدین خلق (فیلم امکان مینا) بود که هیچ کدام شبیه هم نبودند. از وقتی که سیاستمدار‌ها در جهان امروز سلبریتی شدند، من هم تصمیم گرفتم نقش‌های سیاسی را تجربه کنم؛ در این بین در طول یک سال گذشته، سه کاراکتر و سه ایدئولوژی مختلف را تجربه کردم و حالا بعد از نقش حسین فردوست، دوست دارم نقش ترامپ را هم بازی کنم!

سخن آخر

برای دیدن عکس‌های بیشتر از این هنرمند با استعداد، می‌توانید پیج اینستاگرام او را دنبال کنید. همچنین نظرات خود در مورد بازی این بازیگر را، با ما و دیگر مخاطبان ستاره در میان بگذارید.

behrangalavi1359