شناخت دقیق قاتلان شهدای نهضت حسینی در «دوزخیان جاوید»

به گزارش خبرنگار ایکنا؛ کتاب «دوزخیان جاوید» پژوهشی در شناخت دقیق قاتلان شهدای نهضت امام حسین(ع) در روز عاشوراست. شناخت این گروه، برای فهم درست واقعه کربلا و معرفت بیشتر انسان‌های متعالی حاضر در آن واقعه، امری ضروری است.

مرضیه محمدزاده، مطالب کتاب را در دوازده بخش تدوین کرده و انتشارات حکمت آن را به چاپ رسانده است. در بخش نخست این اثر، بنی‌امیه در دو شاخه سفیانی و مروانی مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته و آغاز تا فرجام این دودمان و نقش آن‌ها در تاریخ اسلام و علل سقوط آن‌ها بررسی شده است. در بخش دوم، زندگی یزید بن معاویه به طور جداگانه مطالعه شده و بخش سوم، به تحلیل زندگی و نقش تاریخی «عبیدالله‌بن زیاد»، حاکم وقت کوفه اختصاص یافته است. بررسی احوال عمربن سعد، فرماندهان سپاه اموی، فرماندهان طوایف و قبایل کوفه در زمان نهضت کربلا، قاتلان اصحاب و خاندان امام، قاتلان امام حسین(ع)، غارتگران عصر عاشورا، حاملان رئوس مطهر شهدا و ...، از دیگر مباحث مطرح شده در این پژوهش است. در بخش پایانی نیز، سیمای جنایتکاران در شعر شاعران دوره‌های مختلف ترسیم شده است.

در بخشی از این کتاب آمده است: عاشورا را دو گروه پدید آوردند: یکی مردان و زنانی که دل در گروِ دینِ خدا داشتند و در اندیشه تعالی عالم انسانی بودند و دیگر آنانی که تنها صورت انسانی داشتند و رذالت و دنائت را به جای هر رفتار دیگری برگزیده بودند.

جلوه‌گری عاشوراییان حسینی چنان چشم و دل ناظران را به خود جذب کرده که کمتر کسی به سراغ غوغاگران آن واقعه می‌رود، حال آنکه آگاهی‌رسانی از روی دیگر این سکه نه‌تنها برای فهم درست واقعه سودمند است، بلکه برای شناخت دقیق انسان‌های متعالی حاضر در آن واقعه ضروری است.

آنان که بودند؟ چه انگیزه یا انگیزه‌هایی داشتند، چه کار‌هایی کردند و سرانجامشان در این دنیا چه شد؟ این کتاب پژوهشی در راستای شناخت قاتلان پسر پیامبر(ص) است، تا معلوم شود آن‌ها که بودند و چه انگیزه یا انگیزه‌هایی داشتند و سرانجامشان در این دنیا چه شد. نویسنده سعی کرده پاسخی روشن برای این مجموعه پرسش‌ها را فراروی خوانندگان خود بگذارد تا آگاهی دقیق از جبهه تاریکی، شناخت انسان‌های متعالیِ حاضر در آن واقعه عظیم را روشن‌تر کند.

از دیدگاه نویسنده، قاتلان امام حسین(ع) و یارانش، تنها عناصر پلیدی، چون عمر بن سعد، شمر بن ذی الجوشن، سنان بن انس و خولی بن یزید و حتی سپاهیان کوفه هم نبودند بلکه تمام کسانی که سبب‌ساز تکوین اشرافیت جدید و پایه‌گذار حکومت سازندگان قصر مدینه و کاخ سبز دمشق شدند و هم مسلمانانی که به مرور تبدیل به عناصری شدند که یزید را امیرالمؤمنین خطاب کنند، جزء آنان بودند و این ویژگی قاتلان به طور ناگهانی رخ نداد. بعد از خلافت عثمان، امیرالمؤمنین نامه‌هایی به فرمانداران می‌نوشتند که مشخص می‌کند مسلمانان چقدر از سنت پیامبر(ص) دور افتاده‌اند.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: امام(ع) قبل از حادثه در پاسخ به پرسش حسین بن مالک سکونی که فریاد زد:‌ای پسر فاطمه خدا چگونه از ما انتقام می‌گیرد؟ فرمود: بی‌نوایی در میانتان افکند و خون‌هایتان را بریزد و عذاب دردناک بر شما بارد و بار دیگر فرمود: بدانید که پس از من بقایی نخواهید داشت، مگر به اندازه فرصت یک اسب سواری! سنگ آسیای روزگار و زمانه بر شما می‌گردد و چون محور، شما را در پریشانی و ناآرامی می‌اندازد. سرانجام با خصوصیات و ویژگی‌های قاتلان امام حسین(ع)، امنیت از کوفه و بصره رخت بربست. قتلگاه‌ها به راه افتاد. این بار قربانیان آن دژخیمانی بودند که در ریختن خون آزادگان کمک بودند. مختار، پسر ابوعبیده ثقفی قیام کرد و قاتلان امام را به سزای اعمالشان رساند. سرانجام سر عبیدالله نزد مختار، سر مختار نزد مصعب و سر مصعب را پیش روی عبدالملک نهادند. همه این حوادث کمتر از ۱۰ سال طول کشید و سرانجام حجاج بن یوسف ثقفی که مردی پلید و خونخوار بود بر مردم کوفه حاکم شد و مردم کوفه به مدت دو سال در وحشت و خفقان به سر بردند.

انتهای پیام