بیمارستان روزبه

به گزارش صدای ایران این بیمارستان در منطقه ۱۱ شهرتهران واقع شده و بیمارستانی دانشگاهی – آموزشی است که در سال 1319با ظرفیت 165 تخت ثابت, تأسیس, و در حال حاضر 205 تخت دایر دارد
در سال ۱۳۱۹ بیمارستان شماره یک شهرداری ضمیمه دانشکده پزشکی تهران گردید و به نام بیمارستان روزبه موسوم گردید. جنب آن ساختمان تیمارستانی بود که متعلق به شهرداری بود. بیمارستان در آن زمان شامل قسمتهای زیر بود: بخش جراحی، بخش بیماریهای مغز و پی، درمانگاه جراحی و داروخانه. درسال ۱۳۴۴ بخش جراحی تعطیل شد و بجای ان بخش پزشکی و درمانگاه پزشکی دائر گردید. در سال ۱۳۲۸ بخش بیماریهای مغز و پی و و درمانگاه جراحی به بیمارستان هزارتختخوابی و بخش پزشکی به بیمارستان وزیری منتقل شد. و بیمارستان مجدداً به شهرداری واگذار شد. و بیماران تیمارستان نیز به این قسمت منتقل شدند و در عوض باغ تیمارستان به دانشکده پزشکی واگذار گردید. در بیمارستان روزبه حدود دو سال برای معالجه معتادین به افیون بخشی با ۲۰ تخت دائر بود که اداره ان با دانشکده نبود و به نام بیمارستان تعاون نامیده می شد. بخش بیماریهای روانی از فروردین ۱۳۲۹ در بیمارستان هزارتختخوابی تاسیس شد و در تاریخ ۴ مهر ۱۳۳۰ به محل فعلی بیمارستان روزبه (که قبلاً بیمارستان تعاون بود) انتقال یافت که شامل دو قسمت مردانه و زنانه با ۴۵ تخت و یک درمانگاه بود. در ۱۳۳۷ انجمن بهداشت روان با همکاری دانشکده پزشکی بودجه ساختمان جدید را تامین و بنای نهادند. و در سال ۱۳۳۹ بخشهای روانی به ساختمان جدید با یکصد منتقل گردید. این بیمارستان در خیابان کارگر جنوبی قراردارد.
آدرس :
تهران – خیابان کارگر جنوبی- نرسیده به میدان قزوین
تلفن :
, 02155419152, 02155419153, 02155419154, 02155419155, 02155424540, 02155424541, 02155424542, 02155424543

تعداد تخت :
201

بخش های بستری :
ENT-ICU جنرال-اطفال-پوست-زنان و زایمان-جراحی عمومی-جراحی مغز و اعصاب -داخلی -داخلی اعصاب ( نورولوژی )-عفونی -فوق تخصصی ـ داخلی روماتولوژی-فوق تخصصی ـ داخلی ریه-فوق تخصصی ـ اطفال نوزادان-CCU-POST CCU و قلب-مسمومین-ICU مسمومین-سم زدایی-ارتوپدی

بخش های ستاره دار :
تخت اورژانس-تحت نظر اورژانس

بخش های کلینیکی :
درمانگاه اعصاب و روان ( روانپزشکی )-درمانگاه اورژانس(سایر متخصصین)-درمانگاه داخلی اعصاب ( نورولوژی )-درمانگاه فوق تخصصی ـ اطفال روانپزشکی-درمانگاه گفتار درمانی-سایر(ارزیابی های روانشناختی )-سایر(درمانگاه گروه درمانی)-سایر(درمانگاه روان درمانی فردی )-سایر(رواندرمانی شناختی رفتاری)-سایر(درمانگاه SEXدرمانی)-درمانگاه رفتار درمانی-سایر(درمانگاه حافظه)-سایر(درمانگاه شوک درمانی)-درمانگاه کاردرمانی-کلینیک ویژه روانپزشکی-کلینیک ویژه درمانگاه اطفال

بخش های پاراکلینیک :
درمانگاه اعصاب و روان ( روانپزشکی )-درمانگاه اورژانس(سایر متخصصین)-درمانگاه داخلی اعصاب ( نورولوژی )-درمانگاه فوق تخصصی ـ اطفال روانپزشکی-درمانگاه گفتار درمانی-سایر(ارزیابی های روانشناختی )-سایر(درمانگاه گروه درمانی)-سایر(درمانگاه روان درمانی فردی )-سایر(رواندرمانی شناختی رفتاری)-سایر(درمانگاه SEXدرمانی)-درمانگاه رفتار درمانی-سایر(درمانگاه حافظه)-سایر(درمانگاه شوک درمانی)-درمانگاه کاردرمانی-کلینیک ویژه روانپزشکی-کلینیک ویژه درمانگاه اطفال


بیمارستان روزبه تهران یکی از بیمارستان های تخصصی اعصاب و روان در تهران می باشد. این بیمارستان در دی ماه 1325 به بهره برداری رسید. این بیمارستان در حال حاضر دارای 204 تخت ثابت می باشد.



نوع بیمارستان :
دولتی – دانشگاه علوم پزشکی و خدمات
تخصص بیمارستان :
تخصصی اعصاب و روان
نهاد ها و بیمه های طرف قرارداد با:
• بیمه های سلامت (روستائی، کارکنان دولت، سایر اقشار اتباع خارجی، همگانی و ایرانیان) • تأمین اجتماعی • کمیته امداد امام خمینی (ره) • هواپیمائی هما • بانک تجارت • شهرداری

سیستم نوبت دهی:
• تلفنی : 5 الی 02155419151
• اینترنتی : ندارد
• اس ام اس : 30002728

دسترسی به خطوط BRT و مترو :
دسترسی به مترو : ایستگاه میدان منیریه خط 3
دسترسی به BRT : خط راه آهن تجریش
فضای استراحت و تفریحی در بیمارستان :
ندارد
خدمات ویژه و خدمات تخصصی بیمارستان :
ندارد
بخش رسیدگی به شکایات :
55419151 021 و بعد از وصل شدن شماره گیری عدد 5
ساعات ملاقات:
همه روزه از ساعت 14 تا 16

درمانگاهها :
درمانگاه اعصاب و روان ( روانپزشکی )-درمانگاه اورژانس-درمانگاه داخلی اعصاب ( نورولوژی )-درمانگاه فوق تخصصی ـ اطفال روانپزشکی-درمانگاه گفتار درمانی-سایر(درمانگاه تست هوش )-سایر(درمانگاه گروه درمانی)-سایر(درمانگاه روان درمانی فردی )-سایر(درمانگاه خانواده درمانی )-سایر(درمانگاه SEXدرمانی)-درمانگاه رفتار درمانی-سایر(درمانگاه حافظه)-سایر(درمانگاه شوک درمانی)-درمانگاه کاردرمانی
تاریخچه:
مقدمه:

با توجه به رشد و ظهور مدرنیزاسیون از اواسط قرن هجدهم د راروپا و سر و تحول فکری در همین دوران مخصوصا در کشورهای غربی و ارتباطاتی که ایرانیان با دانش و فرهنگ غربیی مکرر برقرار می‌کردند چه با فرستادن دانش‌آموختگان به کشورهای غربی و چه با دعوت از مستشاران، مهندسان، پزشکان و اساتید سایر حوزه‌ها اقدامات مهمی در زمینه‌های علمی برای هم شکل شدن با کشورهای مدرن غربی صورت گرفت. و این تنها با ایجاد تعامل دانش و همچنین بازگشت این دانش آموختگان از خارج به داخل ایران و انتقال علم و فن روز به ایران فراهم می‌شد. روان پزشکی در کنار سایر علوم دیگر از این امر مستثنی نبود.

تاریخچه کلی :
در گذشته‌ی نه چندان دور؛ دیوانگان موجودات ناخواسته‌ای شمرده می‌شدند که گرچه گاهی تاثر و تاسف مردم را بر می‌انگیختند، اکثرا انان را مایه‌ی سر افکندگی و شرمساری می‌دانستند. گاهی نیز موجب تعجب و تحیر و یا اسباب خنده و تفریح مردم بودند. در همه حال دیوانگان افراد مزاحمی به حساب می‌امدند که در اجتماع، محل و موقع نداشتند و از جامعه رانده می‌شدند. دارالمجانین‌ها و تیمارستان‌ها نیز در ابتدای آن طور که مرحوم دکتر رضاعی و دکتر نظام در شرح مشاهدات خود نوشته اند، این موجودات مطرود، روزها در کوچه و بازار ویلان بودند و سرگردان پرسه می‌زدند و در شب‌های سرد زمستان به اطراف دکانهای نانوایی و حمام‌های عمومی پناه می‌بردند(داویدیان، 1387: 36).

در حوالی 1293 حوادث ناگواری در تهران رخ داد که بر اثر این پیشامدها شهربانی وقت به فکر جمع آوری بیماران روانی از سطح شهر افتاد و در نتیجه در همان سال در بیمارستان دولتی (بیمارستان سینای کنونی) در طول دالانی تنگ و تاریک که باغچه بیمارستان را به حیاط عقب مربوط می‌ساخت، چهار اطاق بسیار کوچک با در و پنجره آهنی ساختند و چند نفر از دیوانگان ناآرام را در آن مکان جای دادند. وقوع حادثه اسف بار دیگری سبب شد که این بیماران از بیمارستان دولتی نیز رانده شوند و نگهداری این بیماران رسماً به شهربانی واگذار گردید. و چون شهربانی محلی برای نگهداری مجانین در اختیار نداشت، اجرای این امر به تأخیر افتاد(داویدیان1387، صادقی 1390).

در سال 1297 هجری شمسی برای نگهداری مجانین (اصطلاحی که در متون آن زمان مورد استفاده قرار گرفته) قطعه باغی به وسعت چهارهزارمترمربع واقع در اکبرآباد به نام دارالمجانین زیر نظر شهربانی اختصاص داده شد. در نوشته‌های شادروان استاد حسین رضاعی و شادروان استاد دکتر عبدالحسین نیرسپاسی از وضعیت نابسامان دارالمجانین و یا تیمارستان آن زمانه به گستردگی یاد شده است(میر سپاسی، 1390: 18).

]باغ اکبر آباد[ به جای بدهی منیع الدوله زنجانی که برادران آقامحمدهاشم و آقا محمدباقر، صرافان زنجانی، ضمانت بدهی او را به دولت کرده بودند، به دولت منتقل شد. و رییس شهربانی وقت که در صدد تهیه محلی برای نگهداری دیوانگان بود، آن را به دارالمجانین اختصاص داد و بیماران را از بیمارستان دولتی تحویل گرفته به باغ اکبرآباد منتقل کرد.

در این باغ ساختمان دو طبقه‌ای وجود داشت مشتمل بر چهار اطاق در طبقه فوقانی و چهار اطاق در طبقه زیرزمین. یکی از اطاق‌های زیرزمین را تبدیل به پنج سلول تنگ و تاریک یک در دو متر کرده بودند. و بیماران تحریکاتی را در آن جای می‌دادند. که بسیار مرطوب و تاریک و رقت آور بود. یک اطاق دیگر را برای آشپزخانه و یکی را انبار هیزم و چهارمی را جایگاه مریض معین کرده بودند. اطاق بالا را نیز که اطاق‌های پنجره دار بزرگی بود به 28 سلول کوچک یک در دو متر تقسیم و درهای آن را تیغه کرده فقط سوراخ‌های کوچکی برای روشنایی گذاشته بودند و برای هر یک از این سلول‌ها سوراخ مستراحی ساخته و راه‌های آن به زیرزمین رفته و بالاخره وارد چاه آشپزخانه می‌شد. قریب 26مرد و 16زن بیمار در این محوطه به طور مختلط به سر می‌بردند. یک نفر آجودان و سه نفر آژان مأمور نگهداری و پرستاری از این بیماران بودند. کلاً 14 تومان در روز بطور مقاطعه برای خوراک بیماران داده می‌شد. به علت کیفیت بد غذا و مأکول نبودن، غالباً بیماران غذایشان را دور می‌ریختند و سگ‌های ولگرد از دیوارهای کوتاه و خراب تیمارستان وارد شده شکمی از عزا در می‌آوردند. تخت خواب یا رخت خوابی وجود نداشت. بیماران بر روی زیلوهایی که هم فرش بود و هم رخت خواب به سر می‌بردند. حمام و سلمانی و رخت شوی خانه و تنظیف بیماران نیز اصولاً وجود خارجی نداشت. وضع ناگوار فوق تا سال 1300 زمان صدارت سید ضیاءالدین طباطبایی که علاوه بر رییس الوزرایی، ریاست عالیه شهرداری را بر عهده داشت و کفالت آن را به آقای مختارالملک صبا واگذار کرده بود هم چنان ادامه داشت. در آن هنگام، ضمن بازدید وزراء از مؤسسات خیریه، مقرر گردید که دارالمجنانین از شهربانی به شهرداری منتقل و تحت نظارت بهداری شهرداری اداره شود. لذا آقای دکتر احیاءالدوله شیخ مأمور گردید که تیمارستان را از شهربانی تحویل گرفته ضمیمه بهداری نماید. در این اوان آقای دکتر حکیم اعظم به تصدی شهرداری منصوب شد با ملاحظه وضع اسف بار تیمارستان، تصمیم گرفت اصلاحاتی انجام دهد یک نفر مدیر و یک نفر ناظم در تیمارستان گمارد و تعدادی پرستار استخدام کرد. هفتاد تخت خواب چوبی و معدودی پتو تهیه و سیم کشی برق انجام گرفت. لباس برای بیماران تهیه شد و ساختن حمام و سلمانی و داروخانه پیش بینی شد. غل و زنجیرهای تبدیل به قفل‌های مخصوص آهنی شد. با گذر زمان به تدریج بر تعداد بیماران بستری نیز افزوده می‌شد. درنتیجه، مشکل تنگی جا مشکل دیگری بود که بر مشکلات موجود اضافه می‌شد و لذا ابتدا سه خانه‌ای که در قسمت شمال غرب تیمارستان بود خریداری شد و پس از اندک زمانی هزار متر زمینی که در قسمت شرق واقع شده بود، نیز خریداری و ضمیمه تیمارستان گردید. در آن زمان تعداد بیماران بستری در حدود 150 نفر بود که این تعداد در سال 1316 به 200 نفر رسید. از بدو تأسیس تیمارستان در سال 1297 شمسی، شادروان دکتر پزشکیان به سمت رییس و پزشک تیمارستان برگزیده شد و تا تاریخ بازنشستگی در سال 1319 متوالیاً و بدون انقطاع در این سمت انجام وظیفه می‌کرد و چهار سال بعد در سن هفتاد سالگی بدرود حیات گفت.

در سال 1308 تعداد 98 تن از محصلین رشته‌های مختلف تحصیلی که در امتحان اعزام به خارج قبول شده بودند برای تحصیلات عالی به خارج اعزام شدند. دکتر حسین رضاعی، دکتر ابراهیم چهر رازی و دکتر عبدالحسین میرسپاسی، سه تن از محصلین اعزامی بودند که تحصیل خود را در کشور فرانسه به پایان رساندند و در بازگشت در رشته‌های مربوطه مشغول خدمت شدند. دکتر حسین رضاعی و دکتر عبدالحسین میرسپاسی در رشته بیماری‌های روانی و دکتر ابراهیم چهرازی در رشته بیماری مغز و پی.

آن سال‌ها مصادف بود با سال‌های جنگ جهانی دوم. اشغال کشور توسط قوای متفقین و حوادث سیاسی و تنگناهای اقتصادی حاکم بر کشور، بر امور اداری و آموزشی دانشگاه نیز تأثیر گذاشته بود و در طی این سالها تغییر یا پیشرفت چشمگیری در امر آموزش روان پزشکی پدید نیامد. بخش یا بیمارستان برای بیماران روانی وجود نداشت و آموزش بالینی و کارآموزی بر بالین بیمار انجام نمی گرفت. و آموزش روان پزشکی منحصر به تدریس دروس نظری در سال پنجم به صورت یک ساعت در هفته در تمام طول سال بود.
در سال 1316 شادروان دکتر حسین رضاعی و یک سال بعد شادروان دکتر عبدالحسین میرسپاسی پس از تحصیل در رشته روانپزشکی در اروپا به ایران مراجعت کردند و در تیمارستان استخدام شدند و کمر همت به جلب توجه مسئولین وقت و مردم به وضع تیمارستان و بیماران روانی بستند و کوشیدند وضع نابسامان آن را تغییر داده، بصورت مؤسسه‎ای درمانی و آبرومند درآوردند. در سال 1319 کرسی بیمارستان روانی در دانشکده پزشکی ایجاد شد و کوشش هایی برای پیوستن تیمارستان شهرداری به دانشگاه تهران صورت گرفت اما ناموفق بود. آموزش روانپزشکی در آن سال‌ها منحصر به تدریس دروس نظری توسط شادروان دکتر رضاعی بود و شادروان دکترمیرسپاسی سالی یک یا دو بار دانشجویان را برای آموزش بالینی به تیمارستان شهرداری هدایت می‎نمودند.


تاریخچه :
در سال 1325 محل فعلی بیمارستان روزبه در اختیار تیمارستان درآمد و بخشی بنام بخش پلی‎کلینیک در آن محل ایجاد گردید. در سال 1329 یک بخش 30 تختخوابی در بیمارستان امام خمینی فعلی و هزار تختخوابی سابق احداث و در تاریخ 4/7/1330 همین بخش به محل فعلی بیمارستان روزبه انتقال یافت. و بدین ترتیب بیمارستان روزبه رسماً به دانشگاه تهران پیوست گرچه‎ تا سال 1338 قسمتی از آن همچنان متعلق به شهرداری بود و تحت عنوان تیمارستان شهرداری فعالیت می‎کرد که در این سال تشکیلات تیمارستان شهرداری به امین آباد شهر ری منتقل و بیمارستان روانی رازی نام‎گذاری شد و تمامی فضای بیمارستان روزبه در اختیار دانشگاه تهران قرارگرفت. در سال 1334 احداث اولین واحد بیمارستان روانی در باغ این بیمارستان آغاز گردید. در نتیجه در سال 1335 بیمارستان روزبه شامل بخش‎های روانی 1 و 2 شد. در سال 1339 بیمارستان تجدید بنا و بخش‎های مردانه 2 و 3 و زنانة 1 و 2 فعلی در آن احداث گردید و در تاریخ 21/6/1339 با بهره برداری از بناهای جدید گنجایش بیمارستان به 100 تختخواب رسید.

در تاریخ 22/5/1349 بعلت انحلال بیمارستان وزیری موقتاً بخش اعصاب به بیمارستان روزبه انتقال یافت و تعداد بیست تختخواب از یکصد تختخواب بخش‎های روانی به بخش اعصاب واگذار گردید که 10 تختخواب به مردان و 10 تختخواب به زنان اختصاص داده شد و بخش‎های الکتروشوک و الکتروانسفالوگرافی در بیمارستان روزبه راه‎اندازی شد.

در سال 1353 بیمارستان دارای یک بخش زنانه و دوبخش مردانه و یک بخش داخلی اعصاب بود و قسمت کاردرمانی در زیر زمینی واقع در بخش مردانه 3 فعلی فعالیت می‎کرد و از اطاقی جنب نگهبانی بعنوان درمانگاه استفاده می‎شد و بیماران در آنجا ویزیت می‎شدند. در سال 1355 توسط خانم دکتر نوشیروانی یک بخش با ظرفیت 30 تخت ساخته شد و به بیماران روانی اختصاص یافت و گنجایش بیمارستان به 130 تختخواب افزایش پیدا کرد. در سال 1355 بخش کاردرمانی ساخته شد و طبقه فوقانی آن نیز به روانشناسی اختصاص یافت

در سال 1356 بخش اعصاب منحل و به بیمارستان امام خمینی (ره) فعلی انتقال یافت و ظرفیت بیمارستان با 130 تختخواب کاملاً به بیماران روانی اختصاص یافت. در همین سال ساختمانی در دو طبقه برای بخش و کتابخانه احداث گردید. در سال 1358 با اختصاص 20 تختخواب به کودکان گنجایش بیمارستان به 150 تختخواب افزایش پیدا کرد اما در سال 1360 بخش کودک منحل و به بخش زنانه تبدیل گردید. در سال 1370 ساختمانی جدیدی برای دفتر پرستاری و کتابخانه ساخته شد و در سال 1371 کتابخانه قدیمی به صورت بخش اورژانس با ظرفیت 15 تختخواب راه‎اندازی گردید و تعداد تخت‎های بیمارستان به 165 تختخواب افزایش پیدا کرد.

در اواخر سال 1379 بخش اعتیاد با 13 تخت به جای بخش مردانة 4 شروع به کارکرد و از اواسط سال 1382 «مرکز ملی تحقیقات اعتیاد ایران» پس از بازسازی قسمتی از ساختمان قدیم بیمارستان فارابی افتتاح گردید و درمانگاه سرپائی آن برای درمان معتادان شروع به کار نمود.

در سال 1382 طبقه فوقانی بخش روانپزشکی کودک و نوجوان به همت جناب آقای کرمانیان احداث و به بیمارستان روزبه اهداء گردید. بخش فوق به عنوان بخش دختران روانپزشکی کودک و نوجوان در تاریخ 20/11/83 با حضور ریاست محترم دانشگاه بطور رسمی افتتاح گردید. بیمارستان روزبه در زمینه به مساحت 22000متر مربع در مرکز شهر تهران بنا شده است که اولین مرکز درمانی و آموزشی بیماران روانی است. این بیمارستان با بیش از 70 سال سابقه در زمینه‌ی بیماریهای روانپزشکی بیشترین نقش را در تربیت روانپزشکان، در کشور را بر عهده داشته است.


در سال ۱۳۱۹ بیمارستان شماره یک شهرداری ضمیمه دانشکده پزشکی تهران گردید و به نام بیمارستان روزبه موسوم گردید.

جنب آن ساختمان تیمارستانی بود که متعلق به شهرداری بود.

بیمارستان در آن زمان شامل قسمت‌های زیر بود:

بخش جراحی، بخش بیماری‌های مغز و پی، درمانگاه جراحی و داروخانه.

در سال ۱۳۴۴ بخش جراحی تعطیل شد و بجای ان بخش پزشکی و درمانگاه پزشکی دائر گردید.

در سال ۱۳۲۸ بخش بیماری‌های مغز و پی و و درمانگاه جراحی به بیمارستان هزارتختخوابی و بخش پزشکی به بیمارستان وزیری منتقل شد؛ و بیمارستان مجدداً به شهرداری واگذار شد؛ و بیماران تیمارستان نیز به این قسمت منتقل شدند و در عوض باغ تیمارستان به دانشکده پزشکی واگذار گردید.

در بیمارستان روزبه حدود دو سال برای معالجه معتادین به افیون بخشی با ۲۰ تخت دائر بود که اداره ان با دانشکده نبود و به نام بیمارستان تعاون نامیده می‌شد.

بخش بیماری‌های روانی از فروردین ۱۳۲۹ در بیمارستان هزارتختخوابی تأسیس شد و در تاریخ ۴ مهر ۱۳۳۰ به محل فعلی بیمارستان روزبه (که قبلاً بیمارستان تعاون بود) انتقال یافت که شامل دو قسمت مردانه و زنانه با ۴۵ تخت و یک درمانگاه بود.

در ۱۳۳۷ انجمن بهداشت روان با همکاری دانشکده پزشکی بودجه ساختمان جدید را تأمین و بنای نهادند؛ و در سال ۱۳۳۹ بخش‌های روانی به ساختمان جدید با یکصد منتقل گردید.


ریاست بیمارستان از آغاز تا کنون :
ریاست بیمارستان تا سال 1349 بعهده شادروان دکتر عبدالحسین میرسپاسی و از آن سال به بعد و به دنبال بازنشستگی استاد مسئولیت این مهم به عهده اساتید زیر بوده است.

1349 – 1339 دکتر عبدالحسین میرسپاسی

1351 –1349 دکتر هاراطون داویدیان

1355 – 1351 دکترجواد نوربخش

1357 – 1355 دکتر عزالدین معنوی

1360 – 1357 دکتر هاراتون داویدیان

1362 – 1360 دکتر منوچهر مدرس نراقی

1365 – 1362 دکتر سیروس ایزدی

1366 – 1365 دکتر محمدرضا عباسی

1368 – 1366 دکتر محمد صنعتی

1370 – 1368 دکتر محمدرضا محمدی

1375 – 1370 دکتر سید علی احمدی ابهری

1380 – 1375 دکتر حمیدرضا نقوی

1382 - 1380 دکتر همایون امینی

1382 تا 1392 دکتر مهدی تهرانی‌دوست

1392 تا 1397دکتر سید حمیدرضا نقوی

1397 تاکنون دکتر سید طه یحیوی
مدیران گروه روانپزشکی
دکتر سیدعلی احمدی ابهری از سال 1370 تا 1375

دکتر حمیدرضا نقوی از سال 1375 تا 1379

دکتر محمدرضا محمدی از سال 1379 تا 1386

دکتر عمران محمد رزاقی از سال 1386 تا 1390

دکتر مهدی تهرانی دوست از سال 1390 1391

دکتر عمران محمدرزاقی از سال 1391 تا 1393

دکتر سیدحمیدرضا نقوی، از مهر سال 1393 تا 1397

دکتر ونداد شریفی از 1397 تا...

بخشهای بستری:

بیمارستان روزبه دارای سه بخش مردان( بخش یک مردان، بخش دو مردان و بخش برنا مردان) سه بخش زنان( بخش یک زنان، بخش دو زنان و بخش برنا زنان ) دو بخش اطفال (دختران و پسران) بخش نوروسایکیاتری و سالمندی (پندار) و بخش سوء مصرف مواد مخدر است و در مجموع دارای ظرفیت 189 تخت است.

بخشهای سرپایی:

بیمارستان روزبه دارای درمانگاه بزرگسال، اطفال، نورولوژی، بخش روان درمانی و روانشناسی و همچنین بخش توان بخشی ورزشی است.

خدمات ارائه شده در این بخشها:

1- خدمات PSG- EMG-EEG- تزریق بوتاکس-LP

2- ورزش درمانی، ارزیابی روانشناسی حافظه

3- داروخانه، تست هوش، تست شخصیت و حافظه

4- درمانگاه سکس تراپی_ بیش فعالی- سالمندان

بخش اورژانس بیمارستان روزبه:

اورژانس روزبه اولین اورژانس روان پزشکی در کشور است که دارای تعداد تخت های 16 است


تاریخچه پرستاری :
از بدو تأسیس بخش بیماری های روانی در بیمارستان هزار تختخوابی در سال 1329 و در طی سال های دشوار کمبود پرستار، خانم برنجی در سمت ناظمه فنی به همراه دو پرستار فارغ التحصیل و شش خدمتکار در این بخش شروع به کار کرد و با جدیت کم-نظیری اداری امور پرستاری را به عهده داشت اما هنوز مشکلات برای استخدام پرستاران کار آزموده به دلیل جذب فارغ التحصیلان آموزشگاه‌های پرستاری در بیمارستان‌های عمومی و عدم تمایل آنان برای کار در این مرکز وجود داشت. با تمام این مشکلات بودند کسانی که خدمت کردن به بیماران روان را با طیب خاطر پذیرفتند و از بدو تاسیس بیمارستان تا پایان مدت خدمتشان صادقانه، با صمیمیت و احساس مسئولیت به وظایف حرفه‌ای و انسانی خود عمل کردند. اینان عبارت بودند از خانم سیدی، خانم زهرا باز قلعه‌ای، خانم قناعتی نخستین پرستاران زن و آقایان ابوالحسنی، شوشتری و اسمعیلی نخستین پرستاران مرد. با گذشت زمان، بر تعداد پرستاران بیمارستان روزبه اندک اندک افزوده شد و در سال 1338 تعداد پرستاران به 16 تن رسید. علیرغم افزایش تعداد پرستاران، مشکل فقدان پرستار روان آموزش دیده، همچنان مطرح بود. پس از بازنشسته شدن خانم برنجی، در سال 1339، از آنجا که ساختمان جدید از دو بخش مجزا از هم تشکیل شده بود، آقای دکتر رضاعی، از دانشکده پزشکی تقاضای داشتن دو ناظمه فنی را نمود و متعاقبا˝ دانشکده پزشکی دو نفر از پرستاران آزموده خود، خانم مهر و خانم مختاری را برای تصدی سمت‌های مزبور به بیمارستان معرفی کرد که هر دو نفر تا زمانی که اداره امور پرستاری در سال 1346 به پرستاران فارغ التحصیل سپرده شد به خدمت خود در بیمارستان ادامه دادند.
تأسیس آموزشگاه پرستاری روان :
با آمادگی که وزارت بهداری برای اصلاح وضع بهداشت روانی کشور از خود نشان می‌داد، سازمان جهانی بهداشت در اواخر سال 1338 یک یا دو ماه پس از ورود دکتر باش به ایران، یکی از مربیان پرستاری روان خود را به نام خانم "زیمرمن" مامور خدمت در ایران نمود.

وزارت بهداری خانم عالی نژاد، که یکی از پرستاران فارغ التحصیل آموزشگاه پرستاری بود و دوره پرستاری بهداشت عمومی را در بیروت گذرانده بود و بنا به دعوت آقای دکتر رضاعی با سمت سرپرست امور پرستاری، مشغول خدمت در بیمارستان روزبه شده بود را برای دائر کردن کلاس‌های تربیت روان پرستار دعوت به همکاری با خانم زیمرمن نمود. با تلاش‌های دکتر رضاعی و جلساتی که با نمایندگان وزارت بهداری و دانشکده پزشکی تشکیل شد، در نهایت نسبت به تاسیس آموزشگاهی برای تربیت روان پرستار توافق بعمل آمد. بال شرقی بیمارستان جدیدالحداث روزبه به آموزشگاه اختصاص یافت و ریاست آموزشگاه به آقای دکتر محمدگیلانی واگذار شد و سرپرستی برنامه‌های آموزشی را خانم زیمرمن و خانم عالی نژاد به عهده گرفتند.

برنامه آموزش طوری طرح ریزی شد که هم پرستاران فارغ التحصیل آموزش گاههای پرستاری کشور و هم بهیاران بتوانند از آن استفاده کنند. دوره پرستاری روان برای فارغ التحصیلان پرستاری یک سال و برای بهیاران 2 الی 6 ماه در نظر گرفته شد.

نخستین دوره کلاس‌های یک ساله با شرکت 16 نفر از فارغ التحصیلان آموزشگاه‌های عالی پرستاری که در استخدام بیمارستان روزبه در آمده بودند در آبان ماه 1339 آغاز شد و در آبان ماه سال بعد خاتمه پذیرفت. پس از آن 20 نفر از بهیاران فارغ التحصیل بنگاه حمایت مادران، مقدمات پرستاری روان را در یک دوره 6 ماهه آموزش دیدند و از مهر ماه سال 1341 در بیمارستان روزبه مشغول خدمت شدند.

وزارت بهداری که به اهمیت پرستاری روان پی برده بود، در سال 1339 واحدی را در اداره بهداشت برای پرستاران روان بنیان نهاد و تصدی آن را به یکی از پرستاران کار آزموده خانم ناصره ربوبی سپرد. در سال 1340، در انجمن پرستاری نیز کمیته پرستاری روان تشکیل شد. همچنین خانم عالی نژاد، نگارش کتابی را در باب پرستاری روانی آغاز کرد که در سال 1344 انتشار یافت.

آموزشگاه پرستاری روان در اواخر سال 1346 به دلیل مرتفع شدن نیاز نسبت به پرستاران در این مرکز و همچنین کاهش تعداد دانشجویان پرستاری منحل شد.

دانشکده پزشکی، به منظور اصلاح امور پرستاری بیمارستان‌های آموزشی، تصمیم داشت امور پرستاری بخش‌ها را به تدریج به پرستاران فارغ التحصیل بسپارد. اصلاحات را از بیمارستان روزبه که تجربه کاری با پرستاران کار آزموده را کسب کرده بود آغاز نمود و سرپرستاران را از بین کسانی برگزیدند که اصول پرستاری روان را در آموزشگاه پرستاری فرا گرفته بودند که عبارت بودند از: خانم پرتوی، خانم معافی زاد، خانم مدامی، خانم اتقائی، خانم مسنن زاده، خانم ببری، خانم رادو، خانم اکونومی. سرپرستی امور پرستاری روان بیمارستان نیز به خانم بصیرالعلومی که از پرستاران با اطلاع و با تجربه بود، سپرده شد.

همراه با سرپرستاران، پرستاران دیپلمه نیز به تعداد 32 نفر مامور خدمت در بیمارستان روزبه شدند. به علاوه دانشجویان پرستاری مانند سابق برای کار آموزی به بیمارستان معرفی می‌شدند و همیشه اوقات 15 نفر در بخش‌ها حضور پیدا می‌کردند. به این ترتیب علاوه بر اینکه امور پرستاری بیمارستان تماما˝ توسط پرستاران فارغ التحصیل و آموزش دیده انجام می‌گرفت، تعداد آنان نیز از سال 1337 به بعد، به حد نصاب استاندارد رسید، به این معنی که نسبت پرستار به بیمار در کل، یک به دو شده بود و در 24 ساعت، با محاسبه سه نوبت کاری هشت ساعته، تعداد آنها به یک ششم تعداد کل بیماران بستری می‌رسید.

در ابتدا پرستاران مزبور مدت چهار ماه در کلاس‌های فشرده‌ای که برای آنان ترتیب داده شده بود شرکت کردند. . کار آموزی بالینی را در بخش‌های تحت نظر روسای بخش به انجام رساندند و تا پایان یک سال پرستاری و مراقبت از بیماران روانی را به گونه‌ای رضایت بخش فرا گرفتند. به علاوه سرپرستاران در جلسات معرفی و معاینه بیمار در بخش‌ها که با حضور رزیدنت‌ها صورت می‌پذیرفت، به گونه‌ای فعال شرکت می‌کردند.


اولین ها :
با توجه به اینکه بیمارستان روزبه اولین بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی در زمینه‌ی بیماری‌های اعصاب و روان در ایران است لذا چیزی غیر قابل تصور نیست که در خیلی از زمینه‌های دیگر نیز اولین مرکزی باشد که خیلی از فعایت‌های درمانی و پژوهشی در کشور را در این حوزه را شروع کرده باشد.

اولین استاد کرسی بیماری‌های روانی در ایران :
جناب آقای دکتر رضاعی در سال 1319

اولین کتاب درسی روان پزشکی برای دانشجویان پزشکی :
مرحوم جناب آقای دکتر رضاعی در سال 26-1325 تهیه و تنظیم و به چاپ رساند. این کتاب در قطع وزیری 150-100 صفحه شامل تاریخچه مختصر بیماری‌های روانی و شرح بیماری‌هایی مانند پسیکاستنی، نوراستنی، ملانکولی، مانی، جنوب جوانی، هیستری، هذیان، پارالیزی ژنرال و چند بیماری دیگر.

البته اهمیت و مزیت منحصر به فرد این کتاب این است که مطالب مندرج در آن جنبه ترجمه از متون خارجی را نداشته است بلکه ضمن استفاده از منابع خارجی در انتخاب موضوع مباحث و نگارش شرح حال بیماران و توصیف سیماری بالینی و سیر و تحول بیماری ها، مبنا را بر مشاهدات و تجارب بالینی خویش قرار داده، اصالتی به آن بخشیده اند.
اولین بخش بیماری‌های روانی در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران
در سال 1329 بر اثر مساعی و پافشاری‌های استاد، مرحوم دکتر رضاعی، شورای دانشکده پزشکی دانشگاه تهران که ریاست آن در آن سال با مرحوم دکتر جهانشاه صالح بود، با پیشنهاد تأسیس بخش بیماری‌های روانی موافقت کرد و طبقه همکف بال شرقی بیمارستان امام خمینی که در آن زمان به بیمارستان هزار تختخوابی معروف بود، برای این کار اختصاص یافت.
اولین دسیتار رشته روان پزشکی در ایران :
پس از درج آگهی استخدام دستیار برای بخش بیماری‌های روانی در روزنامه‌ها و انجام ثبت نام و برگزاری امتحان ورودی، در تاریخ 11 مرداد ماه سال 1329 مرحوم، جناب آقای دکتر هاراطون داویدیان به عنوان نخستین دستیار رشته روان پزشکی مشغول خدمت در دانشکده پزشکی شدند.
اولین مرکز آموزشی بیماری ‌های روانی در ایران :
در تاریخ چهارم مهر ماه سال 1330 اولین مرکز آموزشی روان پزشکی در ایران در بیمارستان روزبه بنیان نهاده شد.
اولین دستگاه غش انگیز در ایران (Electro Convulsive Therapy)
ایجاد غش مصنوعی به منظور درمان بیماران مبتلا به اسکیوفرنی، نخستین بار در سال 1933 به فکر فن مدونا خطور کرد، از آنجا که در آن سال بر اساس مشاهدات بالینی، اعتقاد بر این بود که بیمار صرعی دچار اسکیزوفرنی نمی شود و بالعکس، فن مدونا چنین استدلال کرد که بین این دو بیماری باید تناقضی باشد و حملات تشنجی باید مانع پیدایش اسکیزوفرنی و یا دافع آن باشد و از این رو در صدد آن بر آمد تا برای ایجاد حملات تشنجی وسیله‌ای بیابید و با استفاده از تجربیات پزشکی نامبرده، برای ایجاد تشنج از تزریق داخل عضلانی محلول روغنی 25 درصد کامفر استفاده کرد. گرچه صحت نظر وی درباره وجود تناقض بین دو بیمرای صرع و اسکیزوفرنی به ثبوت نرسید، ولی نتایج حاصل از ایجاد حمله صرع در برخی از بیماران روانی رضایت بخش و دلگرم کننده بود.

در جریان جستجو برای یافتن وسایل تشنج زا، سرلتی و بینی در سال 1937 به فکر استفاده از نیروی برق اقتادند و دو سال بعد اعلام کردند که با انتخاب نوع و تنظیم شدت نیروی برق و تعیین مدت زمان عبور جریان برق از بدن می‌توان از این وسیله استفاده کرد و موجب پیدایش عوارض خطرناک نیز نشد.

خرید این دستگاه بدلیل علت جنگ جهانی دوم، میسر نشد. پس از خاتمه جنگ ابتدا آقای دکتر رضاعی و سپس آقای دکتر چهررازی هر کدام یک دستگاه از خارج وارد کردند و آن را در تیمارستان به کار بردند. شادروان دکتر گیلانی نیز در همین اوان یک دستگاه از آمریکا وارد کرد.

در تمام این مدت جناب آقای دکتر میرسپاسی معتقد بود که در ایران نیز می‌ توان این دستگاه را ساخت و مرحبا بر او، بر اعتقادش و بر روح آکنده از میهن دوستی اش، او با کمک تنی چند از مهندسان ایرانی آن دستگاه را ساخت، و آن را دستگاه غش انگیز نام نهاد.
اولین کاربرد داروی شل کننده عضلات برای درمان با الکتروشوک در ایران
جناب آقای دکتر هاراطون داویدیان برای اولین بار در سال 1337 درمان با الکتروشوک را با استفاده از داروی شل کننده عضلات همراه با داروی بیهوشی به کار بردند.
اولین دوره کارورزی دانشجویان پزشکی به بیمارستان روزبه
از اوایل سال 1331، طبق آیین نامه آموزشی جدید، دانشکده پزشکی به نوبت و در هر نوبت چهار نفر از دانشجویان سال ششم پزشکی را به مدت چهار ماه برای گذراندن دوره کارورزی به بیمارستان معرفی می‌نمود. و کارورزان دراین کلاس ها، طرز گرفتن شرح حال، طرز معاینه، طرز برخورد با بیمار را فرا می‌گرفتند. و پرستاران را نیز به نوبت در این کلاس‌های شرکت می‌کردند.
اولین سمپوزیوم بیماری‌های روان پزشکی در ایران
نخستین سمپوزیوم در سال 1340 با عنوان «نوروزها» تشکیل شد. در آن سال بیمارستان روزبه فاقد تالار سخنرانی بود، سمپوزیوم مزبور در تالار سخنرانی بیمارستان هزار تختخوابی برگزار گردید.
اولین شرکت کننده ایرانی در سمینار بین المللی روان پزشکی
در سال 1966 سمپوزیومی در خارطوم تحت عنوان درمان در روان پزشکی، برگزار گردید و جناب آقای دکتر هاراطون داویدیان به نمایندگی از گروه روان پزشکان ایران، برای اولین بار در سمپوزیوم روان پزشکی بین المللی شرکت نمودند. و مطالبی درباره برخی معتقدات محلی که موضوع بحث بود، و همچنین مطالبی درباره هیستری ارائه نمودند.
اولین انجمن روان پزشکی ایران :
با افزوده شدن بر تعداد روان پزشکان ایران که تا سال 1345 به 30 نفر رسید، دکتر میرسپاسی ضرورت داشتن انجمن روان پزشکی را مطرح نمود. و با انتخاب هیئتی برای تنظیم اساسنامه انجمن در اندک زمانی اساسنامه آماده و در هیئت مؤسس متشکل از پزشکان بیمارستان روزبه به تصویب رسید. و انجمن در تاریخ هشتم اسفندماه سال 1345 تحت عنوان انجمن روان پزشک ایران به ثبت رسید. و نخستین جلسه عمومی انجمن با شرکت 25 تن از روان پزشکان و پی شناسان کشور در سالن کنتفرانس بیمارستان روزبه تشکیل گردید. درخواست انجمن برای عضویت در انجمن جهانی روان پزشکی در پنجمن دوره مجمع عمومی انجمن مزبور، که در سال 1350 منعقد گردید، مصوب و به تصویب رسید.
اصطلاح بیماری‌های روان تنی :
از اصطلاحات رایج در روان پزشکی است که از ابداعات استاد دکتر میرسپاسی است

اولین پرستاران تحصیل کرده دانشکده پزشکی دانشگاه تهران :
دانشکده پزشکی، به منظور اصلاح امور پرستاری بیمارستان‌های آموزشی، تصمیم داشت امور پرستاری بخش‌ها را به تدریج به پرستاران فارغ التحصیل بسپارد. اصلاحات از بیمارستان روزبه که تجربه کاری با پرستاران کارآزموده را کسب کرده بود آغاز نمود. پزشکیاران و پرستاران قدیمی بازنشسته شدند و پرستاران شاغل را به سایر بیمارستان‌ها منتقل کردند. گروه جدید پرستاران از دهم اسفند ماه سال 1346 اداره امور پرستاری را به عهده گرفتند. و سرپرستاران از بین کسانی انتخاب شدند که اصول پرستاری روانی را در آموزشگاه پرستاری فرا گرفته بودند و عبارت بودند از خانم پرتوی، خانم معافی زاد، خانم مدامی، خانم اتقائی، خانم مسنن زاده، خانم ببری، خانم راد و خانم اکونومی.

اولین دوره کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی در ایران
راه اندازی اولین دوره فوق لیسانس و دوره دکترای روان شناسی بالینی در ایران.

تأسیس اولین کلینیک مرکز مشاوره و راهنمایی در دانشگاه تهران
اولین کلینیک مرکز مشاوره و راهنمایی در دانشگاه تهران به همت استاد جناب آقای دکتر سعید شاملو

اولین اداره بهداشت روانی در ایران :
هم زمان با آغاز کار بخش بیماری‌های روانی در دانشکده پزشکی، دانشگاه تهران، وزارت بهداری نسبت به سامان دهی وضع بهداشت روانی کشور علاقه مندی بیشتری نشان داد. ولیکن به علت اندک بودن تعداد روان پزشکان و نبود فرد متخصصی که بتواند بطور تمام وقت در رأس چنین اداره‌ای خدمت نماید، عملی کردن این تصمیم به تعویق می‌افتاد. تا این که آقای دکتر ناصرالدین صاحب الزمانی، که دوره عالی روان شناسی بالینی را در آلمان طی کرده بود به ایران بازگشت و با دعوت وزارت بهداری از ایشان برای احراز مقام ریاست اداره بهداشت روانی و پذیرفتن ایشان در خرداد ماه سال 1338 اداره بهداشت روانی در وزارت بهداری گشایش یافت.
اولین پژوهش همه گیرشناسی اختلالات روانی در ایران :
نخستین پژوهش همه گیرشناسی اختلالات روانی در ایران از طریق اداره بهداشت روانی به سرپرستی دکتر باش (مستشار عالی بهداشت روانی از سازمان جهانی بهداشت) و با همکاری گروه روان پزشکی دانشگاه شیراز و رییس اداره آمار وزارت بهداری ابتدا در سال 1342 در چند روستای ناحیه مرودشت استان فارس و سپس در سال‌های 1348 و 1349 به ترتیب در چند روستای استان خوزستان و شهر شیراز انجام گرفت.

برگزار‌ی اولین سمینار بین المللی بیماری آلزایمر در ایران :
اولین کنگره بین‌المللی بیماری آلزایمر در ایران از سوی دپارتمان حافظه و نورولوژی مرکز تحقیقات روان پزشکی و روان شناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران، بیمارستان روزبه در 1384 در بیمارستان امام خمینی برگزار گردید.
اولین بیمارستان در سطح دانشگاه علوم پزشکی تهران که برنامه حاکمیت بالینی را شروع کرد
برنامه حاکمیت بالینی در بیمارستان روزبه از اواسط سال 1384 پس از آموزش‌های لازم، با تشکیل کمیته‌ای از مسئولین، اساتید و پرستاران و با هدف ارتقاء خدمات بالینی از نظر کیفی و کمی برای رسیدن به استانداردهای مطلوب و افزایش رضایت خدمت گیرنده گان آغاز گردیده، و با برگزاری جلسات کمیته بطور پیگیر مشکلات موجود مورد بررسی قرارمی‌گرفت.


اولین مرکز روان پزشکی دارای ایزو در ایران در سال 1384
اولین مرکز روزانه در بیمارستان روزبه سال 1388
مرکز روزانه بیمارستان روزبه با هدف بازتوانی بیماران مزمن روان پزشکی برای اولین بار در سال 1388 راه اندازی گردید و در این مرکز خدماتی از جمله آموزش بیمار، آموزش خانواده، آموزش مهارت‌های اجتماعی و کاردرمانی ارائه می‌گردد

اولین مرکز فوق تخصصی روان پزشکی کودک و نوجون در ایران 1377
اولین مرکز تحقیقات اعتیاد در ایران در سال 1383
اولین مرکز ویزیت در منزل در بیمارستان روزبه سال 1384
اولین بخش اورژانس روانپزشکی در ایران در سال 1386
اولین پذیرش فلوشیپ روان تنی در ایران سال 1389
اولین پذیرش فلوشیپ روان درمانی در ایران، 1392