امان از بهمن !
رد ِ پایی روی برف نیست
درختان ِ بی برگ ِ یخ زده فریاد می زنند تنهایی را
وقتی نفس ِ آرزوها بند آمده در حبس ِ زمین ...
پروانه میشوم و تصویر زنی در من هویدا میان ِ قاب ِ چوبی ِ پنجره
که می داند برف زیباترین مناجات خداست با مخلوقش.
تنهای روستا زاده ...
اشک
در آستین می ریزد و به یاد می آورد سالها صلیب به دوش کشیده همچو فرزند ِ مریم ...
دود از کومه ایی در دور دست ها طاق ِ آسمان
نمی شکافد تا آرزوها ،
صدای نِی از لب ِ چوپان که نه !
از لب ِ شکارچی گوش ِ غزالی را نوازش می دهد که خواب ِ گل های خودروی را می بیند و رقص ِ زنبور در هوایش...
زن ِ در قاب ِ پنجره ی چوبی ، چراغ را مراقب است از دَم ِ باد ،
صدای خواهش ِ بالشت را پس می زند و به تماشا می نشیند برف ِ سپید را در روزگار ِ سیاه و قانع می شود به لبخند ِ رعیت زاده ای که بوسه می زند بر
قافیه ی شعرش..
جشنی در کلیسای دلش برپا می کند که باید غزلناک ترین دختر ِ دنیا شود در دنیای وارونه !
شُر شُر ِ جوهر ِ قلم و سینه ی سپید ِ کاغذ و یک دل ِ دریایی
که شکوفا می کند قافیه و ردیف ،
تا قلب ِ سنگی را پیوند دهد به رود ...
به طبیعت ِ خدا ...
او زنی را در وجودش دوست دارد که شعر بگوید ...
و نبینند در صورتش
مشعل ِ غم
مثل ِ آواز ِ دهل از دور خوش !
✍رضوان امیری رسکتی)مریم