تو از قبیله ی نور و تبارِ خورشیدی
به فصلِ مرده ی چشمم تو روح بخشیدی
شبیه خنده ی بعد از ترانه ی باران
تو آمدی و چو رنگین کمان درخشیدی
کسی کنارِ تو هرگز غروب را دیده؟
بجایِ اشکِ غم حتی ستاره باریدی
گُلِ همیشه بهار از گِلِ تو سرسبز است
خزان شکوفه زده لحظه ای که خندیدی
نگاهِ روشنِ تو نقشِ طاق بستان است
هزار و پانصد و اَندی به پارس تابیدی
به فصلِ مرده ی چشمم تو روح بخشیدی
شبیه خنده ی بعد از ترانه ی باران
تو آمدی و چو رنگین کمان درخشیدی
کسی کنارِ تو هرگز غروب را دیده؟
بجایِ اشکِ غم حتی ستاره باریدی
گُلِ همیشه بهار از گِلِ تو سرسبز است
خزان شکوفه زده لحظه ای که خندیدی
نگاهِ روشنِ تو نقشِ طاق بستان است
هزار و پانصد و اَندی به پارس تابیدی