یار بی همتا
زعشقت همچون مجنون روی بر صحرا گذارم
شوم دیوانه، عقل و هوش خود را جا گذارم
ز شوقت بگذرم از خاک و باد و آب و آتش
که شاید عاشقانه کوی لیلی پا گذارم
کنم ترک دیار و یار و دنیا و خلایق
به سویت پا به روی خار و گه خارا گذارم
نشان و جای تو پرسم ز باران و ز دریا
قدم بر پرتگاه و صخره بی پروا گذارم
سراغت گیرم از خورشید و ماه و آسمان ها
غبار راه تو بر چشم نابینا گذارم
ز هر نای و نوایی نام موزون تو جویم
چو موسی گوش جان بر تور و بر سینا گذارم
به هر جا بگذرم جلوه رخسار تو بینم
تو گویی عمر خود در خواب و در رویا گذارم
از اعجازت خلایق جمله در اعجاب و حیرت
ز حیرت سجده گه بر کعبه، گه اقصی گذارم
تویی سر چشمه عشق و صفا مهر و محبت
سزاواری که نامت خالق یکتا گذارم
منم آن سائل عاشق که هر شب تا سحر گه
نماز عشق سوی یار بی همتا گذارم
شاعر:
روشن دل اکبر پورقنبری
زعشقت همچون مجنون روی بر صحرا گذارم
شوم دیوانه، عقل و هوش خود را جا گذارم
ز شوقت بگذرم از خاک و باد و آب و آتش
که شاید عاشقانه کوی لیلی پا گذارم
کنم ترک دیار و یار و دنیا و خلایق
به سویت پا به روی خار و گه خارا گذارم
نشان و جای تو پرسم ز باران و ز دریا
قدم بر پرتگاه و صخره بی پروا گذارم
سراغت گیرم از خورشید و ماه و آسمان ها
غبار راه تو بر چشم نابینا گذارم
ز هر نای و نوایی نام موزون تو جویم
چو موسی گوش جان بر تور و بر سینا گذارم
به هر جا بگذرم جلوه رخسار تو بینم
تو گویی عمر خود در خواب و در رویا گذارم
از اعجازت خلایق جمله در اعجاب و حیرت
ز حیرت سجده گه بر کعبه، گه اقصی گذارم
تویی سر چشمه عشق و صفا مهر و محبت
سزاواری که نامت خالق یکتا گذارم
منم آن سائل عاشق که هر شب تا سحر گه
نماز عشق سوی یار بی همتا گذارم
شاعر:
روشن دل اکبر پورقنبری