همه باختند به جزء ردبول!

فرمول یک ایران – این روزهای فرمول یک پر شده از اخبار نقل و انتقالات، هر تیم و راننده ای چیزهایی را به دست آورده و چیزهایی را از دست داده است، اما شاید تنها بر روی لبان کریستین هورنر و دکتر هلموت مارکو از تیم ردبول ریسینگ، لبخند هایی را برای فصل پیش رو ببینیم.

تا پیش از این روزها، تنها استبان اکون، مکس ورشتپن، سرجیو پرز و چارلز لکلرک بودند که قرارداد طولانی مدت داشتند و یک آرامش خوبی در بازار رانندگان وجود داشت… اما در روز سه شنبه هفته پیش با یک بمب خبری از ترک سباستین فتل در پایان سال 2020 از تیم اسکودریا فراری، همه این آرامش ها بهم خورد. اما آرامش روانی شرایط فرمول یک تنها به خاطر این مسائل به هم نخورده و مسئله سقف بودجه نیز سردرد های زیادی را برای افراد متعددی بوجود آورده است که در این مسئله به طور خلاصه سعی می کنیم بپردازیم.

در پس این قضیه، کارلوس ساینز از تیم فرمول یک مکلارن به اسکودریا فراری پیوست و دنیل ریکاردو از تیم فرمول یک رنو به تیم مکلارن منتقل شد. حال تیم رنو یک صندلی، تیم مرسدس دو صندلی، ویلیامز دو صندلی، تورو روسو دو صندلی، ریسینگ پوینت یک صندلی، هاس دو صندلی، آلفارومئو دو صندلی و ردبول نیز یک صندلی خالی دارند.

عدم توسعه مناسب خودروی 2021 مکلارن و رنو در فصل 2020

شاید این مسئله با توجه به ثبات قوانین 2020 و 2021 بی اثر به نظر برسد ولی باید توجه داشت که فاصله تیم ها باهم در شرایط ثبات قوانین در حال کم شدن می باشد. این ثبات قوانین از سال 2019 تا 2021 در جریان است و تیم ها در 2021 به نزدیک ترین سطح عملکردی یکدیگر می رسند و برای همین تنها یک تغییر جزئی و کوچک می تواند تفاوت ایجاد کند.

در این بین، رنو و فراری بیشترین آسیب را از این تغییرات بازار رانندگان می بینند، مخصوصا رنو.

راننده رنو به رقیب اصلی این تیم یعنی مکلارن پیوسته است و عملا دنیل ریکاردو در توسعه درون فصل خودروی 2020 و خودروی 2021 نقشی نخواهد داشت، یا اینکه تیم رنو سعی می کند ایده های خودش را از او مخفی کند و نوآوری هایش را با اکون و رانندگان رزروش مطرح کند، زیرا این ترس را دارد که این داده ها به دست مکلارن برسد. نه تنها کنترل این روند سخت است بلکه سرعت توسعه و پیشرفت این تیم را کند می کند.

سباستین فتل و چارلز لکلرک – استرالیا 2019

سباستین فتل و رازهای فنی خودروی 2021 اسکودریا فراری

بهتر است این قسمت را با نقل قول اخیر توتو ولف مدیر تیم فرمول یک مرسدس شروع کنیم:

مدیریت کردن راننده‌ای که قرار است یک فصل کامل برای شما براند و فصل بعد برای تیم رقیب رانندگی کند، سخت است. شما با تمام نوآوری‌هایی که داشتید و چیزهایی که در مورد خودرویتان در طول سال یاد گرفته‌اید چه خواهید کرد؟ چه می‌شود اگر این راننده، (این نوآوری‌ها و بروزرسانی‌ها ) را در سال بعد علیه شما استفاده کند.

به همین خاطر است که تیم‌هایی که الان تغییر راننده داده‌اند، در شرایط سختی قرار گرفته‌اند و ما نمی‌خواهیم که خودمان را در این شرایط قرار دهیم.

تیم فراری با اعلام طلاقش از راننده ای که 5 سال با آنها بود و با توسعه ای که این راننده در خودروهای فراری داشت، این تیم در دوران هایبرید مدعی پیروزی و حتی در سالهای 2017 و 2018 قهرمانی جهان بود، حال که این راننده و این تیم اعلام کرده اند که باهم پس از 2020 ادامه نمی دهند، حال فراری نه تنها او را از دست خواهد داد بلکه حتی با ندانستن نقشه راه آینده وی، شرایط به اشتراک گذاشتن دانش فنی خودروی 2021 و توسعه آن برایشان مسیر دشواری خواهد بود.

مسئله توسعه خودرو تنها مسئله ای نیست که فراری با آن روبرو است. بلکه این تیم فراری در طی دهه گذشته با افراد متفاوتی چه در ترکیب رانندگان و چه در ترکیب مهندسان داشته و هیچوقت نتوانسته یک یکپارچگی و اتحاد را برای مدت طولانی حفظ کند. در فصل 2019 با تغییر مجدد مدیریت تیم و برگرداندن مهندسانی که از دست رفته بودند، از جمله سیمونه رستا مجددا تغییراتی در رده های بالایی تیم اعمال شد و حال از دست دادن راننده اصلی و با سابقه این تیم برای شروع دوران جدید فرمول یک، نوید آنچنان اتحاد و یکپارچگی لازم را نمی دهد و این تیم ممکن است دوباره با افرادی که پیوسته به تیم راه پیدا می کنند و از تیم خارج می شوند نتواند به یکپارچگی و همبستگی تیمی به مانند مرسدس و ردبول برسد و در نهایت وجود عقاید مختلف برای چگونگی انجام دادن کارها و انتقادهای جناحین مختلف این تیم به ناکامی های خودش ادامه دهد. البته همانطور که متیا بینوتو گفته است، تیم فراری یک تیم جوان است و قرار است که خودش را از نو بسازد.

شما قهرمانی هایی اخیر(بر فرض مثال فراری دوران مایکل و سباستین دوران ردبول) را در نظر داشته باشید که همیشه یک گروه افراد ثابت در پیروزی و شکست باهم بوده اند، بر فرض مثال فراری ( مایکل شوماخر(مهندس مسابقه ای: کریس دایه)، ژان تاد، راس براون) و ردبول (سباستین فتل(مهندس مسابقه ای: راکی)، کریستین هورنر و آدرین نیوی) ولی این مسئله در طی سالهای اخیر در فراری صادق نبوده است و پیوسته افراد جا به جا می شدند.

دشواری مکلارن و به تاخیر افتادن تغییر قوانین

مکلارن از این لحاظ که فعلا هنوز در تیم های میان رده مسابقه می دهد و به خاطر از دست دادن راننده اش به تیم برتر چیز زیادی را از دست نمی دهد و به نظر نمی رسد که به مشکل امنیتی برخورد کند. اما مسئله ای که مکلارن باید با آن دست و پنجه نرم کند چیز دیگری است و آن هم این موضوع می باشد که تا پیش از این ویروس کرونا، بنا در مکلارن بر این بود که در فصل ۲۰۲۱ و تغییر قوانین، هندسه خودرو را بر اساس موتور مرسدس طراحی کنند ولی الان با توجه به اعمال شدن قوانین جدید در فصل 2022، تیم مکلارن مجبور هست که شاسی را بر طبق همین قوانین فعلی تغییر دهد.

شاسی ای که بر طبق موتور رنو ساخته شده و این مسئله می تواند برایشان یک ریسک بزرگی ایجاد کند و اگر با این ریسک درست برخورد نشود ممکن است که آنها جایگاه حتی تیم برتر لیگ رده میانی فرمول یک را از دست بدهند.

سباستین فتل و خودروی لوئیس همیلتون – کانادا 2019

عدم وجود آرامش روانی درون تیمی

مطمئنا در تیم فراری و رنو امسال جو خوبی وجود ندارد. در اسکودریا فراری مطمئنا تمام کارت ها به نفع چارلز لکلرک بازی خواهد شد و به قول مارتین براندل:

می توانید تصور کنید که فتل به چه تعداد از دستورات تیمی امسال گوش می دهد و رعایت کند؟ شخصا، انتظار یک فتل خیلی سخت کوش را داریم ولی ما نباید او را دست کم بگیریم. او(امسال) فقط برای خودش مسابقه خواهد داد.

اینکه دستورات تیمی به نفع لکلرک صادر شود چیزی است که الان همه انتظارش را دارند اما مسئله بعدی که پیش می آید این است که سباستین فتل با رعایت کردن این دستورات تیمی چیزی نصیبش می شود؟ اگر پاسخ “نه، هیچ چیز” می باشد، چه دلیلی دارد که در جایگاه اول که اصلا بخواهد رعایت کند؟ (نویسنده طرفدار فراری ژلوفن های خودش را برای هر مسابقه فصل آماده می کند.)

در تیم رنو، مدیریت تیم، سیریل ابیتبول پس از اینکه دنیل ریکاردو اعلام کرد که به تیم مکلارن می پیوندد، به تعهد و شرف کاری و حرفه ای او حمله کرد و به نظر نمی رسد که جو داخل این تیم نیز به اندازه کافی خوب باشد.

دو صندلی نامشخص مرسدس و وضعیت خوب ردبول

در تیم مرسدس نیز تا به الان تکلیف دو صندلی تیم مشخص نشده و دو راننده از جایگاه خودشان در آینده این تیم مطمئن نیستند و نمی دانند که برایشان چه پیش می آید مخصوصا والتری بوتاس و هر چقدر این مسئله بیشتر به طول بیانجامد و شایعات بیشتری روزانه در مورد صندلی های این تیم و گزینه های احتمالی مطرح شود، بار روانی این موضوع بیشتر و جو متشنج تر خواهد شد.

علاوه بر آن، مشکلات سیاسی بین افراد بالا رده در این تیم به مانند توتو ولف با اولا کالنیوس ظاهرا پیش آمده و ممکن است در روند این تیم اختلال ایجاد کند.

تنها تیمی که وضعیت خوبی از این لحاظ برای قهرمانی جهان دارد، تیم ردبول می باشد که کاملا حول مکس ورشتپن ساخته شده و الکس آلبون نیز تنها با برآورده کردن یک خواسته می تواند صندلی خودش را حفظ کند و آن هم کسب امتیازات کمک کننده در جدول قهرمانی سازندگان می باشد که دکتر مارکو قول داده است اگر البون به مانند آلبون 2019 باشد او در این تیم باقی خواهد ماند.

بین سه تیم برتر، با توجه به ثبات قوانین و وضعیت رانندگان و جو روانی، شرایط تیم ردبول ریسینگ به مراتب بهتر از تیم های فراری و مرسدس می باشد.

مکس ورشتپن، دنیل ریکاردو، کارلوس ساینز و دنیل کویات – راننده های ردبول

ارزش فزاینده آکادمی ردبول

نکته ای که دوباره در اینجا پیش آمده، آکادمی ردبول است، سه راننده چنین وضعی را به وجود آورده اند که هر سه آنها زیر دست دکتر هلموت مارکو تربیت شده و رشد کرده اند.

این مسئله مطمئنا به ارزش این آکادمی و افراد تربیت شده آن اضافه خواهد کرد. نکته ای که باید توجه داشت این است که از سال 2015 و وقتیکه سباستین فتل به تیم فراری پیوست، بین سه تیم برتر، سه راننده از آکادمی ردبول حضور دارند و این مسئله با یک قرارداد دوساله (+ سال سوم اختیاری) کارلوس ساینز تا پایان 2022 ادامه می یابد و این حداقل قضیه است، زیرا اگر که فتل به تیم بر فرض مثال مرسدس، بپیوندد این عدد به چهار می رسد و ارزش این آکادمی بیشتر خواهد شد و حتی اگر در نظر بگیریم مکلارن هم بتواند خودش را در بین تیم های برتر قرار دهد و دنیل ریکاردو نیز امکان جنگیدن برای قهرمانی جهان داشته باشد، باز هم یک ستاره دیگر به دوش دکتر مارکو اضافه می شود.

ردبول و رنو – سیریل ابیتبول و کریستین هورنر

زنگ خطر برای آینده رنو

سیریل ابیتبول و رنو تصمیمات نادرست زیادی را در طی این چندین سال گرفته اند و بر فرض مثال یکی از آنها این بود که هر بار اعلام کرده اند که یک راننده آینده آنهاست ولی بعد او را از دست داده اند و گفته اند که این شخص، آن شخص ایده آل آنها نبوده و این تیم به مسیر خودش بدون وجود این فرد مصمم ادامه خواهد داد و آینده اش را شکل می دهد. سرمایه های زیادی به پای جولیون پالمر، کوین مگنوسن، نیکو هالکنبرگ، کارلوس ساینز و در آخر 50 میلیون دلار به پای دنیل ریکاردو ریخته شد و الان این راننده فوق گران نیز از این تیم قرار است خارج شود و رنو صرفا یک زیان هنگفتی را داشته است.

با توجه به اینکه رنو در فصل 2019، عملکرد خوبی نداشته و الان هم یک سرمایه گذاری بد مالی را به خاطر از دست دادن راننده اش دارد به چشم می بیند و آینده خودروسازی و هزینه های آن نیز به خاطر ویروس کرونا نامعلوم می باشد، مشخص نیست که شاخه موتوراسپورت رنو خواهان ادامه کار باشد یا خیر و اگر هم می خواهد ادامه دهد آیا به همین سرمایه گذاری های عظیم و بی برنامه ادامه خواهد داد یا خیر!

به تازگی شایعاتی نیز پخش شده که رنو در حال لغو همکاری و فعالیتش با آلپاین را در سر دارد و این به این معناست که عملا رنو دارد خودش را از چیزی که به این برند هیجان می داد، حذف می کند. هیجان و ورزش در یک سمت قرار می گیرند و اگر رنو واقعا آلپاین را ترک کرده باشد، یعنی ترک فرمول یک هم دور از انتظار نیست.

لندو نوریس، سباستین فتل و مکس ورشتپن – اتریش 2019

جنگ بر سر سقف بودجه و نوع تقسیم آن

جنگ بر سر سقف بودجه چیز تازه ای نیست و ما سعی کردیم در وبسایت فرمول یک ایران به طور کامل این مسئله را پوشش دهیم، اما نکته جدیدی که این روزها در حال بحث شدن در سایه می باشد، این است که آیا هزینه های مرتبط با پاوریونیت در سقف بودجه قرار بگیرد یا نگیرد؟ طبق منابعی که داریم، ظاهرا رنو و مرسدس باهم اتحادی را تشکیل داده اند و می خواهند که پاوریونیت جزئی از سقف بودجه تعیین شده باشد و خارج از آن نباشد اما فراری می خواهد که هزینه های پاوریونیت خارج از سقف بودجه قرار بگیرد.

باز هم اینجا این سه تامین کننده و تیم های وابسته به آن مخصوصا مکلارنی که الان توسط رنو و در آینده توسط مرسدس تامین می شود، روی این موضوع باهم به بحث و جدل پرداخته اند.(مکلارن هم موافق با نظر رنو و مرسدس و مخالف فراری می باشد)

باز هم ردبول برنده است!

اما باز هم اینجا ردبولی برنده است که هوندا را از این دعواهای بیهوده سیاسی دور نگه داشته و خواسته که آنها تمرکزشان را جمع کنند تا بتوانند عقب افتادگی هایشان را نسبت به قدرت پاوریونیت فراری،رنو و مرسدس جبران کنند و ژاپنی ها را درگیر سیاست نکنند و ردبول خودش بیاید و به مسائل سیاسی رسیدگی کند.

ردبول و تورو روسو در طی مدت همکاری کوتاه مدت خودشان با هوندا(ردبول در سال اول، تورو روسو در سال دوم) دستاوردهای به مراتب خارق العاده تری نسبت به دوران همکاری بلندمدت مکلارن بدست آوردند که نشان از مدیریت فوق العاده ردبول بر شریک ژاپنی خودش دارد. مکلارن طی سالهای همکاری با هوندا، پیوسته ادعای ساخت بهترین شاسی را داشت و مقصر بزرگ نتایج ضعیفش را هوندا می دانست اما این در حالی بود که در سال 2015، سالی که مکلارن این ادعا را مطرح کرده بود، شاسی این تیم حتی از شاسی تورو روسو هم در پایان فصل ضعیف تر بود و باعث شد ناراحتی های زیادی بین طرفین و مخصوصا برای ژاپنی ها پیش بیاید.

حال که هوندا هنوز به مقدار قابل توجهی از سه سازنده دیگر عقب ماندگی دارد، این بهترین فرصت است که در زمانی که دیگران با هم می جنگند و تمرکز هم را از بین می برند، آنها به روند صعودی خودشان شتاب ببخشند.