علت نامگذاری پیروان امیرالمؤمنین(ع) به «شیعه جعفری»

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، «شیعه» به افرادی اطلاق می‌شود که علاوه بر اینکه به امامت و جانشینی بلافصل امیرالمؤمنین امام علی(ع) بعد از رحلت پیامبر(ص) اعتقاد دارند، به امامت یازده فرزند آن حضرت نیز معتقدند و به این گروه شیعه اثنی عشری، امامیه و جعفری مذهب نیز اطلاق می‌شود.

پیدایش شیعه و اطلاق این نام به گروهی خاص یعنی پیروان امیرالمؤمنین امام علی(ع) طبق روایات و گزارش‌های تاریخی مستند به دوران زندگی و حیات حضرت رسول اکرم(ص) بازمی‌گردد. جابر بن‌عبدالله انصاری، یکی از صحابی رسول مکرم اسلام(ص) نقل می‌کند: «ما در خدمت پیامبر بودیم، علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) وارد شد، ‌آنگاه پیامبر(ص) با اشاره به علی(ع) فرمودند: و الذی نفسی بیده ان هذا و شیعته هم الفائزون یوم القیامه». سوگند به کسی که جانم در قبضه قدرت اوست، همانا این مرد (علی) و پیروانش در روز قیامت البته از رستگاران خواهند بود؛ و در جای دیگر می‌فرماید: یا علی تو و شیعیانت در بهشت هستید».

بعد از رحلت پیامبر اکرم(ص) و در دوره حکومت خلیفه اول و دوم نوشتن حدیث و حتی نقل آن ممنوع شد و این عمل حدود 100 سال ادامه یافت تا اینکه در دوره امامت امام باقر(ع) که در ایام خلافت عمر بن عبد العزیز اموی بود، ممنوعیت کتابت و نوشتن حدیث برداشته شد و از طرفی هم به خاطر درگیری خلافت به مسائل دیگر فرصت مناسبی برای امام باقر(ع) و شاگردان آن ایجاد شد تا اخبار و روایات وارد شده از پیامبر(ص) و دیگر امامان جمع‌آوری و توسعه دهند و این امر در دوره امام صادق (ع) به اوج خود رسید.

در دوره‌ای که از 114 تا 148 هجری زمان حیات امام صادق (ع) پایه فکری نظام تشیع در زمان پیامبر (ص) و ائمه پیشین طرح‌ریزی شده بود، مستحکم شد؛ امام صادق(ع) از فرصت به دست آمده و مناسب سیاسی موجود، که در نهایت موجب انتقال خلافت از امویان به عباسیان شد و با ملاحظه نیاز جامعه و آمادگی زمینه اجتماعی دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش امام باقر(ع) را گرفت و حوزه وسیع علمی بزرگی به وجود آورد و در رشته‌های مختلف علوم عقلی و نقلی آن روز را به شاگردان بزرگی هم چون هشام بن‌حکم، محمد بن‌مسلم و جابر بن‌حیان آموخت که علاوه بر استحکام پایه اعتقادی شیعه موجب توسعه و گسترش آن هم شد.

دوران امامت امام صادق(ع) نقطه عطفی در نهضت تشیع بوده است بنابراین در این دوره تکیه اصلی شیعه بر امام صادق (ع) بود و اکثر روایات را از آن حضرت اخذ می‌کرد و در این تاریخ، تشیع دارای شناسنامه شد و به صورت یک مذهب رسمی به نام امام صادق(ع) مزین شد. دوران امامت امام صادق(ع) نقطه عطفی در نهضت تشیع و زمانی بسیار حساس برای این مکتب بوده است چراکه این دوره، دوره‌ای است که مکاتب و مذاهب مختلف در شرف شکل‌گیری بودند. از طرفی مذاهب اهل‌سنت و از طرفی گروه خوارج، مرجئه، قدریه و نیز گروه‌های منشعب شده از شیعه مانند کیسانیه و دیگر گروه‌ها درحال شکل‌گیری یا فعالیت بودند.

برای تفکیک این مذهب با مذاهب دیگر، پیروان این مکتب که در مکتب جعفری و حوزه درس آن حضرت تربیت یافته بودند، به این نام و عنوان شهرت یافتند چراکه اطلاق شیعه در دوره امام صادق (ع) معنای وسیعی داشت. بنابراین در دوره امام صادق(ع) آن حضرت با تربیت شاگردان و فرستادن آنها به مناطق دیگر و جمع‌آوری، تدوین و استحکام بخشیدن به عقاید و فقه تشیع و نشر آن توسط شاگردان تربیت یافته و نیز برای تفکیک از دیگر فرقه‌ها و گروه‌هایی که در این دوره فعالیت داشتند.

شریعت اسلام و آیین محمدی(ص) در چهره مذهب تشیع که هم زمان با پیامبر (ص) گرفته بود، شکل و انسجام فکری محکم‌تری یافت و طرفداران آنان به نام شیعه امامی و شیعه جعفری شهرت یافتند و امام صادق به رئیس مذهب مشهور شد و فقه شیعه امامی را منسجم ساخت، به عبارت دیگر مذهب اهل بیت به نام مذهب جعفری معروف شد.

منابع

نبوت عامه، 1409ق. ص147.

دار الثقافه، چاپ اول، 1414ق، ص251.

بحارالانوار ، 1403ق، ج9، ص199.

حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1423ق، ص325ـ335.

تاریخ تشیع، 1376ش. ص78.

انتهای پیام