مانده در این حنجره، تنها و بی برگ و خراب
خش خش ِ افکار مبهم ، زیر ِ پای اضطراب
رهگذاران بوی باران می دهند اما چرا
من پر از تردید و دردم،چون خیال ِ یک سراب ؟
در تنور ِ سینه می سوزد نگاه ِ شاخه ها
شط ِ چشمانم ببین از سیل ِ تهمت ها،پرآب
ضجهٔ تبدار و گنگ ِ شام ِ دهشتناک ِ باغ
برده از چشمان گل ها، شور ِ یک فردای ناب
خشک رودم در خیالم رقص ِ گندم زار نیست
پس چرا بهر ِ درو ، هر داس ِ کج دارد شتاب
چون زده تاول تمام ِ واژه هایت«راحما» ،
پا مکن این کفش ِ احساس ِ شکفته در حباب