در اصل ِ عالم می کنی هر دم دخالت
اسرار ِ مردم میکنی ، بی جا قضاوت
مغرور و مست ِ خُرده افکارت همیشه
در کار ِ مردم می دوانی موش ِ تهمت
تنها ، تویی علامه ی دهر و فقط تو
مقبول خاص و عامه می باشی به جرئت
یک دم کلاه ِ پاره ات قاضی کن ای دوست
در مکتب ِ جهل ِ تو سیخی چند،حرمت؟!
این مردم ِ افتاده در دریای ِ غم ها
تا کی بسنجی با گز و چوب ِ عداوت؟
پاییز ِ باغ ِ هر کسی می آید از راه
با غمزه ی طوفانکی ، دور از اطاعت
با مردم ِ غمدیده «راحم »، به از این باش
هر چند بدخویی شده ، نوعی عبادت